Dieptepunt #3

De koffie die ze hier schenken is niet het dieptepunt waar ik het over wil hebben. Het gezelschap ook niet.
Evenmin de Bootcamp die we vóór de koffie volgden, in het Staelduinse Bos. Want wat was het leuk om te doen. In een prachtige omgeving.

Maar wat doen twee oude korfbalvriendinnen op zaterdagmorgen half negen in de auto? 
In sportkleding en de regen klettert tegen de ramen. Op weg naar een eerste Bootcamp-ervaring, helemaal in 's Gravenzande notabene. Waarom?

Ik weet nog exact wat ik aan het doen was, toen mijn moeder me belde om te vertellen dat ze een leverpunctie moest laten uitvoeren. Ik herinner me precies waar ik was toen ik hoorde dat Pim Fortuyn was neergeschoten. Ik zie me nog verstard op de bank zitten bij de eerste beelden van de aanslag op de Twin Towers. 

Nooit zal ik vergeten waar ik was toen ik van zijn vrouw hoorde dat hij ALS heeft. Ik wist er al genoeg van om te weten dat het een walgelijke ziekte is, met een gruwelijk verloop. Was altijd al onder de indruk van de billboards langs de weg, en filmpjes die op social media circuleerden ten tijde van de Ice Bucket Challenge.

Nu kreeg het ineens een gezicht.
Ons jeugd korfbalmaatje. Zoveel tijd samen doorgebracht en dingen meegemaakt. Later àl die jaren samen gespeeld in het eerste team van onze vereniging. Hoogte- en dieptepunten gedeeld. De jongen die een échte man was geworden, gezegend met een sterk gespierd lichaam dat hem zoveel bracht, vierenveertig jaar lang. Zijn sportleven en zijn werk.

Ziektes kiezen - gelukkig - willekeurig hun slachtoffers en ik gun niemand ook maar iets van dat alles. Maar ik vind het erg wreed van het leven dat ze hem juist hiervoor "gekozen" hebben en met deze spierziekte opschepen. Hij, die altijd zo zuinig op zijn lichaam was en waarbij juist zijn lichaam en het vermogen om te sporten hem zoveel gebracht heeft. 

Het is verschrikkelijk progressief en onverbiddelijk. Elke keer weer schrik ik van de verwoestende uitwerking. Hobbelt hij eerst rond, even later kan hij niet meer zonder zijn rollator. Vandaag heeft hij twee handen nodig om een glas wijn naar zijn mond te brengen, een week later vraagt hij of je het toastje in zijn mond wil doen. Ik word daar erg verdrietig van.

Niets tegen te doen. Maar iedereen wil zo graag. Iets doen. Daarom is er Project C. 
We hebben gedoneerd. 
Allerlei initiatieven schieten als paddenstoelen uit de lucht. Eén daarvan was deze bootcamp, maandelijks georganiseerd door één van zijn collega's. Dit keer zou de volledige opbrengst naar Project C. gaan. 

Daarom trainden we vanochtend onze spieren. Omdat wij dat nog kunnen.