Van dichtbij prachtige diertjes.
Maar ze hebben ook hun mindere kanten.
Ik ben geen liefhebber van de glibberigheid en het slijmerige van ze.
Ze vreten mijn tuinplanten op.
Door hun grote voorkeur voor hosta's kan ik deze niet houden. Zelfs niet in een pot.
Nu de buitentemperatuur oploopt, komen ze overal vandaan. Vooral op natte dagen als vandaag zetten ze met zijn allen de pas er in.
Verzamelplaats is dan bij ons thuis.
Lijkt het.
Overal.
In de borders, de GFT bak, op de tuintafel, in de bloempotten en op het pad.
Als ik met Jongste achterom ons huis verlaat slaat hij keer op keer een kreet. Dat betekent dat ik uit moet kijken, want dan zit er een slak in onze looprichting.
Waag het niet om zijn geschreeuw te negeren, want als hij per ongeluk een kraakje hoort, weet hij wat dat betekent. Dan is er een slak vermorzelt onder mijn schoolzool of fietsband. Hels wordt hij dan.
Net als alle andere dieren, zijn ook de slakken heilig voor hem.
Vandaag nam hij er even vijf minuten de tijd voor. Alle slakken die zich in een gevarenzone bevonden, zette hij vakkundig op veilig gebied neer. Een kleine volksverhuizing dus.
Terug binnen bracht hij me verslag uit:
"Mam, ik heb drie slakken gered. Deze zaten allemaal midden in het pad. Die ene die daar zat - wijzend naar de linkerkant van ons achterom pad - heb ik dáár gezet - wijzend naar de rechterkant. Want weet je, als ik hem aan die linker kant zou zetten, dan zou dat wel heel naaiend zijn. (Het was even wennen, maar ik begin de jeugdtaal van tegenwoordig steeds beter te verstaan.) Is ie héél lang onderweg geweest om tot daar te komen, zou ik hem weer helemaal terug hebben gezet!"
Tuurlijk schat. Dit was een heldendaad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten