Vermaakpunt #122

Het is weer mei.

Man en Jongste zijn aan het genieten in Turkije. Welverdiend. Hard voor gewerkt.

Het begint al bijna een traditie te worden, dat wij dan met onze drie generaties er een dag op uit trekken.
We crossen dan de hele Hoekse Waard door, op zoek naar leuke geocaches.

Zoals deze, die hoog in de boom hing.

Al eens geweest, in de Hoekse Waard? Het is er weids, groen en in deze tijd van het jaar heel erg prachtig.

Al dat koolzaad..........ik kan er uren naar kijken.

Maar daar had ik helemaal geen tijd voor. er moest gezocht worden. En flink ook.

Bij dit hek hebben we al twee keer eerder, dus in 2013 en 2014, gespeurd. Zonder resultaat.

Toen we van huis gingen vroeg ik nog aan Oudste: "Wat doen we"? 

"We gaan er wéér heen, want eens komt de dag dat we hem vinden". 

Dus daar stonden we weer, bij dat rot-hek. We vonden van alles.

Zoals een nest met twaalf eendeneieren.

En? Waar kijken ze naar?

Juist ja. GEVONDEN! Kijk die grijnzen. 
Mooi dat we van deze frustratie af zijn. 

Over frustratie gesproken. Dit was een ingewikkeld ding. Door draaien en schuiven kon hij open en liet het logboekje zich zien. Bij toeval lukte ons dat heel snel. Schrijven maar en boekje terug doen. Uhhh.....ware het niet dat hij intussen dicht geschoven was. Hebben we toch heel lang staat frutsen om hem nog een keer open te krijgen, want dat logboekje moest er wel weer terug in.

Uiteindelijk lukte het. Gelukkig. Nu kon ie weer dicht en terug in zijn schuilplaats in de grond.
Maar. Toen kregen we hem niet meer dicht.

Ja ja. Je maakt wat mee........

Dit soort onverwachte dingen, De puzzels, de mooie onbekende plekjes waar je komt, de grappige cachebehuizingen, de creativiteit, de speelse manier waarop je je door de wereld om je heen kunt bewegen. De wereld kunt ontdekken.

Dat maakt geocachen tot een geweldig leuke hobby.