A Beautiful Day

Toen om tien over acht vanmorgen de telefoon ging en ik haar naam in de display zag staan, wist ik dat deze dag anders zou verlopen dan ik vooraf in gedachte had.

"Hoi, we hebben een zieke."
"Nou, dat is dan vervelend voor de zieke."
"Ja, maar niet voor jou, want nu kan jij werken."

Ja. Dat dan weer wel.

Het was weer een aardige tippel. Ik was inmiddels zo'n vier uur onderweg en had bijna twintigduizend stappen gezet, toen hij me opviel. Een man, met veel te veel kleding aan, veel te veel gewicht aan zijn lijf, een gekke pet op zijn hoofd en zich moeizaam voortbewegend op zijn fiets. Uit zijn fietstassen staken vele bossen rozen in allerlei kleuren.

Terwijl ik doorging met mijn werk, zag ik hem zijn fiets bij een voordeur parkeren. 
Mijn hersenen gingen met de situatie aan de haal. 'Die heeft wat goed te maken thuis. Òf ze hebben iets te vieren.'

Een straat verderop raakte in gesprek met een bewoner die verzuchtte dat hij blij was dat hij vandaag geen blauwe envelop in de bus kreeg. Als je eens wist hóe vaak mensen daar een opmerking over maken. Ik hoor het zelfs wel eens door een dichte deur heen van mensen die blijkbaar op wacht zitten vlak achter de brievenbus: 'Hou die maar bij je hoor!'

Anyway. Op het moment dat de woorden 'blauwe' en 'envelop' vallen, hoor ik achter me een bromstem zeggen: "Dat gaat toch tegenwoordig allemaal digitaal?"

Híj was het. Met zijn fietstassen inmiddels halfvol bossen rozen. Mijn hersenen fantaseerden verder. 'O wacht. Hij is in de wijk rozen op bestelling aan het afleveren.' Dat kon natuurlijk ook.

In de volgende straat schrok ik me een rolberoerte toen hij ineens achter me stond. Zonder fiets. Met één bos rode rozen in zijn hand.

"Kan ik u een plezier doen met een bosje rozen?"

Ik moest lachen om mezelf, mijn gedachten, de situatie en om hem. "Nou, ik vind een bloemetje altijd fijn. Maar, kunt u uzelf er geen plezier mee doen?"

Zijn antwoord? "Welnee. Ik heb vijfentwintig jaar bij een bloemist gewerkt. Ik heb deze net bij De Bie in De Gorzen gehaald. Veertig cent voor een bossie. Ik ga morgen weer nieuwe halen."

Ik heb ze aangenomen. Hij blij. Ik blij. Deze mensen, dit soort gebaren, kleuren de wereld een beetje mooier.

Zojuist googelde ik even en verroest. Kijk dan. Gevonden op FeesBoek.

Dus dit is het verhaal mannen. Lachen jullie er maar om, maar ik kijk met heel veel plezier naar het mooie bossie dat nu achter me staat.