Maar nog steeds heeft hij geen zitvlees.
Hij kan nog altijd geen aan-tafel-maaltijd helemaal uitzitten.
Dus ook de Paasbrunch niet.
Waar wij als ouders ons geduld begonnen te verliezen, deed zijn oom een briljant voorstel.
"Zullen we een potje Stratego doen?"
Dit spel hebben we in drie varianten in huis. De Junior versie, de moderne uitvoering én het retro spel vanuit onze eigen jeugd. Het werd de laatste.
De eerste tien minuten gingen ze gelijk op. Aan de kant van Jongste zag ik een bekende opstelling. Vlag een beetje achterin, omringd door bommen.
Ik liep om de tafel heen om zijn kant te bekijken en ik moest even in mijn ogen wrijven. Zag ik nou echt de vlag helemaal alleen, met vlak naast hem de Maarschalk, rechts vooraan staan?
Er floepte een opmerking uit: "Nou, ik vind dit een knap staaltje onderschatting van je tegenstander, broer. Of je wilt gewoon niet winnen, dat kan natuurlijk ook." Jongste had het gelukkig niet gehoord.
Maar hij keek sluw uit zijn ogen, want hier zat wel degelijk een tactiek achter.
Later vertelde hij dat hij op deze manier nog nooit een potje Stratego verloren had.
Tot vandaag. Tot zijn verbazing zag hij het stuk van zijn tegenstander, nog voor hij de Maarschalk kon activeren, ineens rechtsaf slaan. Toen was ie in één keer de Sjaak.
Onze Jongste. Altijd verrassend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten