Of Course

Gisteravond was er weer een run georganiseerd door de Rotterdam Running Crew. 
De locatie dit keer, was een Rotterdamse golfbaan. De naam: de Of Course Run. Natuurlijk, wat anders?

Even leek mijn kans om voor het eerst op een green te staan in het water te vallen. 
Een voetblessure houdt me namelijk al even aan de kant. Gelukkig was mijn plek in de auto nog vrij én het regende pijpenstelen, dus er viel van alles in het water en toch ook weer niet. Deze run ging ik als supporter meemaken. Thuisblijven was geen optie.

Een - gratis - parkeerplek was snel gevonden. Netjes langs de stoep, wél voor een woonhuis. Voor ZIJN woonhuis. Vlak na ons kwam hij aanrijden en vroeg 'wat we toch gingen doen?' Naïef als we blijkbaar zijn vertelden we erover, maar al snel bleek dat hij daarin helemaal niet geïnteresseerd was. Hij was verbolgen, verbouwereerd, teleurgesteld en vooral narrig dat hij zijn auto niet voor zijn huis kon parkeren. De plek bij de buurman voor de deur, zo'n vijftien meter verderop, was hem blijkbaar te te te te.... ...
Ja, te wàt eigenlijk? Te ver, te min, te nat?

Met ons kun je alle kanten op, dus reden wij onze auto een tukje verderop. Toen er geen bedankje af kon, waren we wel even klaar met deze Rotterdammer.

~ Even opgezocht in het Rotterdams Dialectenboek ~

Was het het natte, slechte weer van vandaag?

Waren het de voorspellingen?

De groep mensen die vanavond gekomen waren was zichtbaar kleiner dan voorgaande edities.

  
Maar iedereen die niet kwam, heeft ongelijk gekregen. Het was opnieuw een belevenis.

Ook al rende ik niet mee, ik had een duidelijke functie. Iemand moet tenslotte de foto's maken, toch?

Rond kwart over acht werden we toegesproken door de organisatie. 

Even later volgde de gebruikelijke, energieke warming up, onder leiding van Errol met heerlijke opzwepende muziek.

Ineens kleurde mijn beeldscherm rood. "Achter je, kijk achter je! " 

  
Wauw! Dat was gaaf. Een rode gloed verlichtte de hupsende massa.

Omdat ik stil stond, terwijl iedereen volop in beweging was, deinde de grond onder mij op en neer. Het voelde alsof ik hoog boven in De Kuip zat, vlak na een weergaloze goal.

~ foto van internet ~

Daar boven stond hij klaar. Joost, topgolfer.

Na zijn eerste afslag, over de lopers heen, ging de zes kilometer groep als eerste van start.

Toen zij allemaal verdwenen waren, sloeg hij nogmaals met een lichtgevend balletje af, voor de negen kilometer groep.

~ foto van IDM Photography ~

Als laatsten vertrokken de drie kilometer lopers. Zo leuk om nu eens iedereen te zien vertrekken. In deze groep lopen de dappere dodo's. Negen kilometer lopen is gewoon leuk, want als je dit doet dan kan je het al wat langer. Dat rennen. Maar als je vertrekt voor de drie kilometer dan ben je dapper, lerend, herstellend. Dan ben je nog heel jong, maar doe je gewoon met je vader of moeder mee. Dan ben jij degene die wél van de bank af is gekomen.

Ik bleef alleen achter met mijn dubbele schaduw en de golfballen.

Ik was solidair want ik liet me helemaal zeiknat regenen. Ik wilde ze allemaal binnen zien komen.

Wat? Geloof je niet dat ik er was?

Mooi wel!