Mag ik even voorstellen: Stijn!

Zeventien kleinkinderen kregen mijn opa en oma samen. Van dit gemêleerde gezelschap ben ik het oudste meisje en is hij de Benjamin onder de jongens. 

Dit 'neefje' heeft heel veel stoer.

En een bijzondere baan, waarvoor hij met regelmaat veel, vaak en ver van huis is.

In juni tweeduizendendertien trouwde hij zijn lief. Zijn ouderlijk gezin bestond nu ook formeel uit zes.

Ergens vorig jaar kondigde nummer zeven zich aan. Hij ging vader worden. Zijn ouders voor het eerst grootouders, zijn broer en zus oom en tante. 

Omdat ze in Assen wonen, leefde ik op afstand mee. Nèt op de dag dat ik een berichtje had gestuurd om te informeren hoe de laatste loodjes waren, bleek het al zover te zijn.

Tadáá! 

Mag ik jullie voorstellen: mijn mini-achterneefje. Hoewel, heel erg mini is ie niet geloof ik.

Hij heeft het goed gehad in zijn tijdelijke verblijfplaats en is er flink in gegroeid.

Stoer maakte plaats voor stil, staren en smelten.

Na een dag of drie kwamen ze thuis.

Ik werd verwend met foto's en kon zo stil mee genieten.

~ In zijn eigen wiegje. ~

~ Bij opa ~

~ Met oma ~

Bij zijn oom vergeleken werd hij ineens toch weer een heel klein menneke. Want die oom hè, dat is een soort van Grote Vriendelijke Reus. 

Kijk, zó ziet trots er uit.

Welkom jongen, op de wereld. Voel je welkom in onze familie.