Maar morgen maak ik óók mijn debuut. Bij de concurrent.
Binnen gehengeld en aangemoedigd de overstap te nemen, door 'onze eigen' wijk-postbezorger. "Waarom kom je niet bij ons werken"? Kijk, daar bleek vertrouwen uit. Hij wilde me dus best als collega.
Ik had wel een aantal 'daaroms'. Maar die bleken gebaseerd op vroeguh. Op zaterdag werken is niet meer verplicht. Je hoeft niet meer voor dag en dauw op het depot je post te sorteren.
Arbeidsvoorwaarden, hoger uursalaris, uitbetaling van echt al je gewerkte uren, fietsvergoeding en de mogelijkheid om meer uren te gaan werken. Allemaal aantrekkelijk.
Ik schreef een brief, kreeg een gesprek in mijn eigen woonkamer en de vraag wanneer ik kon beginnen. Snel geregeld dus.
Ineens lag de gang vol. Van blauw naar oranje bleek een kleine stap. Nu heb ik een rekje voor op mijn fiets en glimmende fietstassen. Èn een regenpak.
Op deze foto was ik drie jaar. Piepjong, maar met een voorziene blik, want uiteindelijk ga ik er dan toch aan de slag.
In de voetsporen van mijn vader.............wie had dat nou gedacht? Ik heb er zin in!
In de voetsporen van mijn vader.............wie had dat nou gedacht? Ik heb er zin in!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten