Vanwege serverproblemen kon dit blog gisteravond niet geplaatst worden. Daarom dan nu, met een beetje vertraging.
Het was een warme, plakkerige, onrustige en vooral ultra-korte nacht. Voor hem dan. Een kwartier voor de wekker zou gaan stapte hij uit bed. Om kwart voor drie hoorde ik de sleutel in de voordeur en waren ze vertrokken.
De dag van Lent, Bemmel, Huissen, Elden, Elst, Valburg, Slijk-Ewijk, Oosterhout en Nijmegen.
Om vier uur werden ze weggeschoten door de jongste deelnemers. Vlak daarna de eerste druppels en in Bemmel kon de poncho aan. Kl*re dingen zijn het. Je moet van goeie huize komen wil je zo'n ding uit kunnen vouwen en de juiste gaten voor de juiste lichaamsdelen kunnen vinden. Vandaag was hij er toch blij mee, want de hemelpoorten gingen open. De temperatuur was al warm zat, dus toen de poncho eenmaal uit kon, was de rest ook snel weer droog.
Alles was nog nieuw. De benen, de spieren en vooral de moed. Trainen is namelijk voor watjes vindt hij. Vijftig kilometers loop je op karakter.
Ik zou het op mijn tandvlees lopen, maar ik hoef het dan ook niet te doen.
Alleen in Oosthout loop ik mijn kilometers. Veel te veel bleek achteraf. Ik had de auto aangesloten bij de vele anderen die er stonden. Had niet nodig geweest, want ik had makkelijk en zonder problemen tot op honderd meter voor de dijk door kunnen rijden. Note to myself voor volgend jaar: parkeren in de Jonagoldstraat in de fruitwijk.
Afijn. Ik klom de dijk op en de wind die daar stond was me erg welkom. Het was namelijk inmiddels bloody hot geworden.
Op het stuk waar geen publiek meer zat, sloeg ik mijn kamp op. Het was 1 uur, de tijd waarop ik dacht dat hij zo ongeveer langs zou komen.
Ik keek mijn ogen uit. Wat een lange lange sliert wandelaars. Vrolijk, gepraat, gezang, vlaggen, groepen, uitdossingen. Het merendeel liep er nog fris bij. Het merendeel heeft geen rood polsbandje omgeving . Zij vormen namelijk de kleinste groep, zo'n acht duizend mensen. De grootste groep draagt wit. Zij lopen veertig per dag.
Vervelen deden ze zich bijna allemaal geloof ik, want de opmerkingen, blikken, vragen en grappen mijn kant op waren niet te tellen.
Inmiddels begon ik te twijfelen. Het bereik is hier zo slecht dat bellen met elkaar niet lukt. Heeft hij mijn sms dan wel gehad? Weet hij dat ik er ben en waar dan?
Het werd later. Mensen bleven komen, maar zij niet. Het werd nog later. "Ze zijn vast al voorbij.......snotver!"
Maar daar kwam hij aangezwaaid. Zichtbaar moe, bezweet en met een rood hoofd. Niet ingesmeerd nee, maar dat had hij beter wel kunnen doen.Het viel ze niet mee, dat was duidelijk. Na een minuutje of twee moesten ze echt gaan, want anders zouden ze nooit meer in beweging komen. Nog zeven kilometers vanaf hier.
Wanneer ik in de auto de Waalbrug passeer richting Groesbeek, rij ik langs een lange sliert lopers. Ik voel me trots op allemaal. Zij zijn er bijna.
Om toen voor half vier zijn zij ook terug op de Wedren. Ze hebben er 52,4 kilometers op zitten. Ik vind het zo knap! Een uurtje later rijden ze de camping op.
De rest van de dag is kort. Praatje, drankje, slaapje, beetje los fietsen, massage van Hans, eten, bakkie, berichtjes lezen en nog even De Razende Reporter spelen. Voor de site van Popup TV, met Schiedams nieuws, doet hij elke dag verslag. Hij neemt dat erg serieus. Zo stapte hij vandaag, als enige, in Elst het podium op waar de burgemeester stond, om hem de hand te schudden. Bijbehorende foto staat bij zijn verslag.
Het is nu tien uur en de dag loopt ten einde. De heren liggen al plat. Morgen slapen ze uit. De wekker staat een kwartiertje later, op half drie.
Wij doen buiten nog een spelletje. Deze rol bevalt mij beter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten