Onze Sjors.
Gezelligheidsdier. Vrijbuiter. Buiten-zijn-behoeftes-doener. Gewoontedier.
Elke ochtend kwam er een Opa langs voor zijn verzorging, eten, drinken en wat aandacht.
De eerste twee dagen zocht hij het contact nog wel op.
Daarna vond hij het niet leuk meer, zo leek het.
Hij liet zich niet meer zien, of alleen héél even maar.
"Waar verstopt hij zich toch?", werd er op dinsdag naar ons gemaild.
Op woensdag ging de telefoon. Deze opa was een beetje in paniek. Al een half uur was hij in huis, maar Sjors liet zich niet zien of horen. Dat is toch raar? Hij zal toch niet per ongeluk uit huis geglipt zijn?
Maar zijn etensbakjes waren leeg, dus hij was gewoon in huis. Maar waar dan?
Hij was alle kamers al roepend doorgelopen, maar geen enkel teken van leven.
Met mij aan de telefoon maakte hij nog een rondje. "Kijk daar eens Pa?" "Ben je daar al geweest?"
Ineens had ik een ingeving. Vlak voor wij weggingen, ging het ophaalkoord van het rolgordijn in de slaapkamer van Oudste kapot. Dat hing dus naar beneden. "Kijk er eens achter Pa?"
Ik hoorde een vreugdekreet. Gevonden!
Hij zat daar gewoon buiten zicht chagrijnig te wezen en een beetje naar buiten te koekeloeren. Hij gaf geen kik en reageerde totaal niet op het roepen van zijn naam. Alsof hij zo de smoor in had dat hij dacht 'Zoek het lekker uit met zijn allen!'
Nu zijn we weer thuis. En hij geniet daar énorm van. Op ons stemgeluid begon hij direct te miauwen en kwam tevoorschijn. Hij bleef de hele dag enorm aanhalig en kwam continu bij één van ons langs om te kroelen. Hij gaat nu wel naar buiten, maar niet ver. Binnen enkele minuutjes is hij weer terug en komt hij dicht bij ons liggen.
Heerlijk. We zijn weer compleet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten