Afsluit Punt #205

Nog 1x midden in het holst van de nacht de wekker. Opstaan vindt hij een crime. Zegt hij. Ik merk er niets van, want hij springt er elke dag zo uit. Toch bijzonder, want enkele uren eerder stapt hij met super stijve ledematen ons plakkerige slaaphok in. 

Dat is mede de verdienste van masseur Richard, die elke avond zijn benen te grazen neemt en zoveel mogelijk afvalstoffen er uit werkt.

Voor mij wordt het deze nacht ook niets meer. Uiteindelijk stap ik er om half zes maar uit. Vakantie heet dit. Maar ik voel me of ik een week op jeugdkamp ben geweest. In alle chalets om me heen brandt een lampje. Ik ben niet de enige, blijkt. Het schept een band.
Bakkie, broodje, tassie pakken. Om half negen sta ik buiten naast mijn fiets. Na twee dagen per auto en een dag met de benenwagen, ga ik nu fietsend op zoek naar 4Daagse lopers. Het is bewolkt en fris, dus ik heb me warmer aangekleed dan de vorige dagen.

Op naar mijn volgende avontuur: fietsen via Mook, Middelaar en het pontje daar naar Cuijk. Avontuur ja, want ik ben nog in staat in mijn eigen woonwijk te verdwalen. Omdat ik niet voor 1 gat te vangen ben en mijn zwakke plekken ken, heb ik fietsnavigatie op mijn smartphone ingesteld. Achteraf gezien was het vanuit Groesbeek bijna acht kilometer rechtdoor fietsen, dus heel spannend was het niet. Knap type dat op deze route verdwaalt.

Na twee kilometer verkleed ik me in de bossen, midden op de Mookerbaan. Kan mij het schelen, er is toch nog geen kip en eekhoorn op straat. Zo. Korte broek. Dat is beter.

Als ik door Mook fiets zie ik dat men daar volop bezig is alles klaar te maken voor de lopers. Wegen worden afgezet, terrassen uitgestald, muziek schalt uit de speakers en her en der zit al wat volk op klapstoeltjes. Wanneer ik in de buurt van het pontje kom, rijd ik de koplopers tegemoet. De snelwandelaars.

Het is net negen uur geweest en er is nog ruimte om te fietsen. Dat zal over twee uur anders zijn, want dan wordt het hier volledig ingenomen en kun je deze weg niet meer fietsen. Er staat al een band te spelen en ze zingen me toe. Ik voel me een beetje bezwaard, want mijn ritje staat zo in contrast tot wat die lopers hier doen. Toch moet ik door, de Maas oversteken. Ik glimlach naar iedereen mijn liefste lach en zeg tientalen keren "Goedemorgen!". Ik word niet van mijn tweewieler gerukt, dus het zal wel geaccepteerd worden.

Als ik het pontje op rijd, staan er twee andere fietsers. In shock. Zij hadden niet in de gaten wat hier gaande is en staan bij te komen van het bericht dat ze tot een uur of drie hier niet terug kunnen fietsen.
Voor zeventig eurocent word ik in twee minuten met fiets naar de overkant gebracht. Het geeft me net genoeg tijd om de situatie vanaf het water te overzien. 

Er is een ponton aangelegd waarover de eerste lopers nu vanuit Cuijk naar de andere Maasoever kunnen lopen. Voor 1x over water lopen, wie wil dat nu niet?

Half tien. Ik parkeer mijn fiets en loop naar de afgesproken plek. Ja hoor. Daar staat ie. Dichtbij de bar en muziek. 

Aan de sfeer hier zal het niet liggen.

Vanaf kwart voor tien wordt het langzaam drukker met wandelaars. 

De liedjes zijn aanstekelijk en bijna iedereen maakt in zijn eentje een feestje als ze onder de tent doorlopen.

Ik zie weer van alles en iedereen.

Een stelletje waarvan zij in Ajax shirt en hij in dat van Feijenoord loopt, trekt de aandacht. 

Zij die hand in hand lopen worden toegeroepen: "Zo krijg je ook nog blaren op je handen!"

Om tien voor half elf komt een herinnering voorbij. Oud taxichauffeur Cor met de Snor, die ons naar menig uitje vervoerd heeft in onze jonge jaren.

Als "Follow the leader leader" te horen is, passeert een lopend spandoek. Op 1 kant staat 'Bedankt'. Op de andere 'Tot volgend jaar'.

Dan wordt het druk. Iedereen danst en zingt voorbij. 

Biertje in de hand.

Plots maakt mijn hart een sprongetje. Daar zal je hem hebben. Wimmie. Hij oogt fris. Blijkbaar klopt wat hij gisteravond zei. Het gaat elke dag makkelijker. 

Hij wurmt zich tussen de hekken door en neemt dankbaar de aangeboden barkruk aan. 

De bitter lemmon en twee biertjes smaken hem prima. 

Toch moet hij na een kwartier weer in de benen. Het moet hier niet te gezellig worden, want hij moet vanaf dit punt nog zo'n drie uur. 

Na een klapzoen vertrekt hij. Latersz!

Hij zet de achtervolging in op broer en de buurtjes Verloop.

Voor mij een goed moment om een ommetje te maken. Even dichtbij het feest bij het ponton kijken.

De gezichten veranderen langzaam van uitdrukking. Veel grimassen, van pijn vertrokken. Vanaf nu gaat het met velen niet meer zo vanzelf. En jongens jongens, wat is het toch nog ver als het zo moeizaam gaat. Maar er is niemand die hier vrijwillig uitstapt. Door door door.

Om drie uur is met de organisatie afgesproken dat het ponton afgebroken wordt. Wie op tijd, dat is voor zes uur, wil finishen moet zorgen uiterlijk om drie uur over het water te lopen. 

Dat niet iedereen dat lukt, zie ik als ik om half vier bij het pontje sta. Er is daar een viertal 4Daagse lopers. Twee rustig op de grond, twee druk gebarend en foeterend. Ze willen naar de overkant, want het is te doen om in drie uur op de Wedren te zijn.
Maar het vaarverkeer dat de hele dag op de Maas heeft vast gelegen, gaat nu voor. Het pontje moet wachten en kan en mag even geen oversteken maken. Dat is zuur. Zomaar een half uur verdoen is irritant. Dat snap ik. Ik begrijp alleen niet dat als dit, zoals ik er eentje hoorde briesen, je zeventwintigste 4Daagse is, je niet zorgt dat je op tijd op het ponton loopt. Regels zijn regels en die zijn bekend.

Na een half uur fietsen rijd ik de camping op. Hij is er al. Ik bekijk zijn beloning. 

Een achtje, zo'n anderhalve centimeter groot. Echt, meer is het niet. Daar heeft ie zich dan het apelazarus voor gelopen. Natuurlijk begrijp ik dat het hier om heel andere dingen gaat. De eer en eeuwige roem en zo.

Ik maak een diepe buiging.

Elke wandelaar die in ons straatje aan komt lopen, wordt met applaus begroet. Mooi is dat.

Als we later een pannenkoek op De Duivelsberg gaan eten pik je ze er zo uit. Diegenen die zich met een grote plof in hun auto laten vallen, zijn allemaal de helden.

De negenennegentigste. Het zit er op. Ik was geen deelnemer, maar ben versleten van deze week. Morgen naar huis. Uitrusten.

Volgend jaar de jubileum editie. Hij is er niet automatisch bij. Om zeker te zijn van deelname, moet je de laatste zes jaar minimaal vier keer gefinisht zijn. Zijn teller stopt bij drie, want zijn eerste vijf keer liep hij in zijn jonge jaren. Vijfentwintig jaar en vijfentwintig kilo geleden.

Ik heb goede hoop. Dan zijn we er gewoon weer bij.