Vandaag dag 2. De dag van Alverna, Wijchen, Balgoij, Niftrik, Beuningen, Weurt en Nijmegen.
Toen ik wakker werd kwam het eerste bericht vanaf de route al binnen. De eerste 22 kilometers waren overwonnen. Ik schonk maar eens een bakkie in. Rustig an.
Om elf uur vertrok ik richting Beuningen, via Woezik en Ewijk. Binnen no time stuitte ik weer op allerlei wegopbrekingen. Zucht. Boven de snelweg langs zwaaiden de lopers me toe. Net als vroeger de kinderen tijdens de Avondvierdaagse deden. Voor sommige dingen ben je blijkbaar nooit te oud.
Inmiddels werd me duidelijk dat ik de vooraf bedachte lokatie nooit voor donker ging bereiken. Daarom besloot ik in de buurt van Beuningen aan te sluiten bij de vele auto's die daar stonden. Over de Ficarystraat richting de muziek en de mensen. Wat een gezelligheid daar. Alleen geen Wim. Die bleek de plek hier al voorbij gelopen te zijn en in het drukke centrum te staan. Tijdens ons telefoongesprek was broer doorgelopen, zodat hij alleen aan de laatste negen kilometers ging beginnen.
Terug naar de auto dus maar, met toch een beetje de pest in mijn lijf. Ik maak mijn kilometers ook wel deze dagen, zowel met de auto als te voet.
Het was net twaalf uur geweest. Wat nu?
Gister had ik net voor het centrum van Nijmegen parkeerruimte gezien en ik besloot daarheen te rijden. Dan maar elkaar in de buurt van de finish zien.
Ik kreeg er geen spijt van, want nu stond ik tien minuten later zelf midden in het feestgedruis in mijn roze-wit gestreepte hemdje. Het is tenslotte Roze Woensdag vandaag.
Tegenover de tent van 3FM waaruit live werd uitgezonden, vergaapte ik me aan iedereen die voorbij kwam. Zingend, zwalkend, scheef lopend, zwoegend, zuchtend. Ja, bij de meesten was het mooiste er wel van af. Maar ja, mag het na zoveel lopen? Ja, dat mag.
Na een half uur weer die twijfel. Waar blijft hij? Heeft hij mijn bericht gezien? Weet hij dat ik er ben?
Gelukkig ging toen mijn telefoon. Niet dat ik hem verstond, want wat een kolere herrie daar in die stad. Maar ik begreep wel dat hij nog langskomen moest.
Eerst kwam broer aangesjokt. Het viel hem weer niet mee. Ga maar jongen, niet stilstaan. We zien je zo wel weer na de finish.
En daar kwam hij hoor, in zijn roze darts shirt. Best nog kwiek lopend ook. Mijn hart maakte een sprongetje.
"Waar staat je auto?"
"Wat maakt jou het uit."
En ik sprong naast hem het parcours op. Zo beleefde ik mijn allereerste zeshonderd vierdaagse meters. Wat een gekte aan beide zijden van de weg. Wat een drukte op de weg. Wat ziet iedereen er uit!
Op verzoek van de Razende Reporter maakte ik foto's voor en van hem. Toen was ik hem ineens kwijt. Hij week af, dook rechts de menigte in en stond plots innig omarmd met Harm. Harm wie? Harm die elk jaar voor de TV 4Daagse items maakt. Harm die dat op zo' manier doet, dat hij altijd brult: "Ik vind hem zo'n lul!" Dus tegen die Harm Edens stond hij zweterig aangeplakt. Wat doet Miss Paparazi dan? Klik klik klik. Zo heeft duo Listig en Vlug binnen acht seconden toegeslagen en een souvenir gescoord.
Een mooi einde van een prima wandeldag. Straks nog even langs bij Richard, de masseur. Volgens hem een grote zwarte neger. Mij een raadsel waarom hij dan geen Clarence heet.
Vanmiddag heb ik op mijn fiets alvast de route van morgen verkend: de Zevenheuvelenweg. Die begint hier aan de overkant van de kruising. Al een paar dagen hermetisch afgesloten voor autoverkeer. De kroeg is de feesttent aan het opzetten, het leger heeft zijn kamp er opgelagen, vergunninghouders hebben afzetlint uitgezet en er staat her en der een partytent. Verder is het er leeg en verlaten.
Dat gaat morgen anders zijn en ik ga het van heel dichtbij bekijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten