Vis is dood

Jammer. Ik kan er geen vrolijker bericht van maken vandaag.

Maar hij heeft een goed leven gehad, hier in Huize Schuurmans.

~ Kijk, daar zijn ze! ~

Het was september 2007 toen Oudste zijn 8e verjaardag vierde. Hij had een wens. 
Een huisdier.

~ De bak was al gezellig gemaakt met steentjes, groen ..... ~

Zijn vriendjes klopten hun spaarpotten leeg en gaven hem samen 1 supercadeau.
Twee goudvissen en een woon-bak, met alles er op een eraan.

~....... en er kwam een heuse piratenrots bij. ~

Hij was er echt heel blij mee.

~ Na even wennen, mochten ze 'los'. ~

Ze kregen twee práchtige namen. Jan - naar één van de gevers, en Stinkiemonster.

Best grappig. Twee van die kleine visjes in een bescheiden waterbakje.
Vanaf het dressoir waren ze getuige van vele bijzondere momenten en gebeurtenissen. 

Ze waren erbij toen Jongste leerde lezen.

Maar ook toen het Pokémonfeest groots gevierd werd.

Het was geen sterk setje, want na niet al te lange tijd was het gedaan met Jan. 
Na een vakantie vonden we hem - of haar?, uitgedroogd terug op de hoek van de kast. Uit de bak gesprongen. Levensmoe.

Ze zochten een nieuwe vis uit. Een zwarte dit keer.
Maar ook deze bleek niet al te sterk.
Keer op keer herhaalde de situatie zich.

Stinkiemonster zag het gelaten aan, dat hij er jaarlijks alleen voor kwam te staan en dan weer een nieuwe kamergenoot kreeg.

Het tapijt in de bak werden aangepast aan het jaargetijde of aan festiviteiten. Dus terwijl ze vanonder de vuvuzela meeluisterden naar de Voetbal WK Finale 2010, zwommen ze boven knaloranje steentjes.

Toen de jongens graag een poes in huis wilden, was de deal: als we geen vissen meer hebben. 
Dus toen er ééntje dood ging, kochten we geen nieuwe meer. 
Maar Stinkiemonster lachtte ons vierkant uit. Die bleef. Groeide en groeide en werd een zwaardvis. Tot drie keer toe kochten we een nieuw, groter huis voor hem, als hij bijna geen vin meer kon verroeren door ruimtegebrek.

Uiteindelijk kwam Fritsie er toch. Want ja. Als deze vis van plan was bij ons bejaard te worden, zou die kat er nooit kunnen komen.

Het ging best goed samen. Zodra vis een schaduw boven zijn bak zag, dook hij naar beneden en bleef onderin zijn bak hangen. Hij was natuurlijk niet helemaal gek.
Toch moesten we hem en zijn woning keer op keer verplaatsen. Steeds hoger en hoger.
Maar het ging.

Tot afgelopen week. Van het één op het andere moment een hoop gespartel en daarna niets meer.
Vis was dood.
Bijna 7 jaar oud geworden. Ik wist niet dat het kon.

Nu ligt hij begraven in de tuin. 
Eigenlijk, wilden ze hem in een doosje. Maar mèn, ik ga toch geen schoenendoos ingraven. Deze joekel paste niet in een normaal formaat doosje. En ik heb heul veul over voor alle Schuurmansen, maar Ik.Ga.Niet. mijn hele tuin er voor omspitten. Dus. 
Zij wilden niet bij de ceremonie aanwezig zijn en daar heb ik gebruik van gemaakt door hem zo - hoppa - ter aarde te bestellen. Niets gezien? Mooi. Kuiltje dicht.

Dàg vis.