Everything is possible

24 juni 2014

Vandaag werd ik mee uit genomen. Naar Alb*rt H*ijn. Fijn mijn eigen boodschappen gedaan en door een ander laten tillen. Een nieuwe ervaring, maar best een handige .

Bezoekjes, telefoontjes, post, allemaal zo leuk.

~ Bedankt, tennis-maatje. ~

Als fijne verrassing kreeg ik een levensteken uit Oosterhout.

Kijk dan! Hij lacht! En waarom zit hij zo midden tussen de meiden? Daar willen we vrijdag meer over weten.

Vandaag ook een dag zonder bijzondere ontwikkelingen op gezondheidsgebied.

Ik herken wat verschijnselen die bij gebruik van Prednison bekend staan als bijwerkingen. Eén daarvan is toenemende eetlust. Ik, de kleine eter die zo'n moeite heb om de brandstof aan te vullen die ik met hardlopen meer en meer ging verbruiken. Ik, die de laatste tijd steeds vaker te horen kreeg dat ik nu wel magertjes werd. Niet meetbaar in gewicht, maar blijkbaar wél voor het gezicht.
Het lijkt gaande. Ik eet wat grotere porties, ben niet zo snel vol. En na korte tijd heb ik weer 'trek'. Het knaagt en het doet dan van binnen.

"Geef er niet aan toe" zegt de folder. Nee, want je gewicht gaat dan ook de pan uit groeien. Gecombineerd met het gebruikelijke vollemaansgezicht dat bij het prednison gebruik hoort, kan dit wel eens een gedaantewisseling op gaan leveren.
Zijn waarschijnlijk wat mensen tevreden mee, maar ik zie er niet bepaald naar uit. Oppassen dan maar. Voor het eerst van mijn leven. Ach. Voor alles is een eerste keer.

Inmiddels weet ik dat mijn dosering nu aan de hoge kant is. Ik lees dat reumapatiënten vaak tabletjes van 5 mg gebruiken en hoorde dat een stootkuur bij astma klachten 20 mg vraagt.
Ik vreet elke ochtend 60 mg van die rotzooi. En wanneer mijn geheugen me in de steek gelaten had zelfs 100 (!) mg. Bij ontslag kreeg ik namelijk een recept mee met deze voorgeschreven hoeveelheid.
"Zuster, kijkt u eens met me mee? Ik gebruik nu 60 mg. Klopt het dat er een ophoging is afgesproken?" 
"Nee hoor, maar die 100 is gewoon goed."
Ik vertel dat ik vanaf het begin òf 2 tabletjes van 30 mg kreeg òf 3 van 20 mg. Welke rekenkundige formule ik daar ook op los laat, ik kom nooit tot 100.
Afijn. Ze bleef een poosje weg, maar uiteindelijk kreeg ik het recept bekrast terug. 60 is goed. Joh? 
Dus. Hopelijk niet al te lang, want dit lijkt me echt meer dan genoeg.

Ik kreeg geheel volgens plan, vandaag per post die eerste afspraak op de Reuma Poli. Die persé in deze eerste week na ontslag moest plaatsvinden vanwege de urgentie. De afspraak was 8 juli. Huh? 
Na een poosje heen en weer bellen, kreeg ik een beter passende. Morgenmiddag ga ik er nu heen. 

Hallo Dokter Gerards. 'k Zie u morgen.