Dubbel

26 juni 2014

Vanochtend om 7.45 uur stond ik klaar. Spullen klaar, Oudste op weg geholpen en wachten op mijn vervoer. Rond acht uur stapte ik de wondere wereld die Ziekenhuis heet weer in.

Afspraak 1: bloedprikken 2x --> 1x voor de Reumatoloog en 1x CITO voor de Hematoloog

Afspraak 2: bij de inschrijfbalie mijn gegevens laten verversen voor de stickers

Afspraak 3: de longfoto voor de Reumatoloog

Om 8.35 uur streek ik neer voor een cappuccino.

Ik heb thuis achteloos een oud tijdschrift mee gegrist en zie nu pas wat er op de voorkant staat. 'Het laatste nieuws over reuma.'

Na een haf uur vertrek ik naar Afspraak 4, voor mij de belangrijkste van vandaag.

Dokter Rayman begroet me enthousiast en steekt snel van wal. Het gaat goed. De dagscore van de bloedplaatjes is 77. Dat betekent sinds zondag bijna een verdubbeling. De Prednison doet zijn werk.

Het daaruit voortvloeiende goede nieuws is drieledig. Ten eerste hoef ik morgen géén nieuwe infuusbehandeling op de dagopname, de komende twee weken kan ik na het bloedprikken weer naar huis én ik mag weer gaan fietsen en autorijden. Uiteraard voorzichtig, maar ik was toch al niet van plan backflips te maken. Hallo vrijheid en zelfstandigheid!

Over twee weken, na twee keer bloedprikken hebben we een telefonische afspraak en afhankelijk van de resultaten gaan we dan verdere plannen maken. Uitgangspunt is om na drie weken Prednisongebruik, twee vanaf nu, te gaan bekijken of we aan een afbouw kunnen beginnen.

Als een blije geit huppelde ik de trap naar boven op.

Ik had nog Afspraak 5 en 6 voor de boeg. Bij ontslag had mijn jongste kamergenoot gevraagd of ik om een hoekje wilde komen kijken als ik in huis was. Wat zeg je dan? Als professional heb ik dat nooit gedaan en nu dacht ik mijn menselijke kant maar de boventoon te laten vieren.
Wat bleek? Gister net met ontslag gegaan. Good for her.

En nu? Wel of niet bij Fred langs? 

De avond valt

De dag is voorbij

Je loopt eenzaam over straat

Ooit was 't in voor en in tegenspoed

Nu weet je diep in je hart

Het komt nooit meer goed

Hij sliep in de stoel. Ik had net "Hoi Fred" geschreven toen hij zijn oogluiken open deed. Hij gromde toen hij me zag en alsof ik net nog naast hem lag, begon hij als vanouds te foeteren. Na een kwartier tegen me aan l*llen en af en toe naar me luisteren was hij zichtbaar meer ontspannen.

Toen ik weg ging liet ik het onaffe briefje zien en wilde het verfrommelen. "Geef mij dat maar, dat hang ik op, heb ik ook wat". Slik.

De andere ex-buurvrouw kreeg op dat moment haar tweede chemokuur op de naastgelegen dagbehandeling. Ook daar mocht ik de afdeling op en zij en haar dochter hadden ogen op schoteltjes toen ze me zagen. Hoe eenvoudig is het om even, heel even maar, iemands dag goed te maken.

Toen was ik er wel weer klaar mee en vertrok snel naar huis. Nu is het nacht en ben ik mijn blije gevoel kwijt. Nadat hij tot gister elke dag een ietsie opknapte heeft Fritsie sinds begin van de avond een terugslag. Een serieuze. Morgen voor mij geen doktersafspraken, maar wél voor hem. Ik ben bang voor wat de dag brengen zal. 

Vannacht slaap ik op de grond, naast hem in de woonkamer.

Tot morgen.