Herhaling van zetten?

27 juni 2014

Dus ik bleef vannacht beneden slapen. 
Frits is suf, kan niet goed lopen, zitten, heeft geen controle over zijn achterlichaam, heeft veel moeite met po*pen, plast niet, drinkt bijna niet, wil eten maar kan maar weinig, valt af...........ondanks de injectie en vervolgmedicatie. Ik maak me zo'n zorgen. 
Durf hem niet alleen te laten en wil hem in de gaten houden. ik laat ons Fritse-kind niet alleen.

Het logeerbed van Jongste's slaapfeestje vorig weekend - inderdaad, wat zijn vader zo über-stoer in zijn eentje toch gewoon door heeft laten gaan, stond nog in huis.
Door Prednison bijwerking nummer 3 opgejaagdheid / hyperactiviteit hoef ik nog niet zo nodig te slapen, dus tot een uurtje of twee (!) rommel ik aan mijn blog.

Tot een uur of half vijf gaat het redelijk met ons samen en daarna worden het beroerde uren. Frits staat constant in een kramp, perst er van alles uit, is onrustig en weet letterlijk niet meer hoe hij moet liggen. Rond half negen kunnen we 'projectiel braken' aan de lijst ellende toevoegen. Ik besluit de praktijk te contacten zodra deze open gaat, om te vragen of ik echt niet eerder dan 17.40 uur kan komen.
Maar na het braken komt er meer rust over hem en vindt hij zijn ontspanning. Ik besluit het aan te kijken en eigenlijk verloopt de dag onverwacht rustig.

Ook voor mij. Ik ben en blijf alleen en dat is precies wat ik nodig heb, want ik voel me nu alsof ik door tram overreden ben. Er zit een grens aan wat ik aan kan.

Om even over half drie vertrekken we richting school.
Vier dagen geleden ging Jongste op kamp. Een mijlpaal, want net als Oudste toen die op kamp ging, is hij in zijn hele leven nog nooit zo lang bij ons vandaan geweest. Wij zullen wel watjes van ouders zijn, dat we daar aan denken.
Hij had kleding tasjes per dag mee en een zaklantaarn. Dat is wel alles wat je zoal nodig hebt, voor vijf dagen Oosterhout als het juni is en rond de 20 graden. Tablets en telefoons mochten ze niet meenemen. Als er iets zou zijn, zou de juf ons wel bellen.
De tassen werden ingeladen, hij kreeg nog een hele dikke knuffel, en daarna was het tijd om los te laten. Toeterend en zwaaiend reden ze weg. Ik had geen brok in mijn keel. 
Het was zulk lekker weer, ze gingen leuke dingen doen, herinneringen maken die zijn hele leven bij hem blijven.

En nu is hij dus terug. Hij leek groter ineens. 

Zijn haar leek nog langer. 

Zijn stem was schor. 

Hij had het echt leuk gehad, maar "morgen vertel ik". Wel wilde hij kwijt dat hij er niets van begreep zoveel post te hebben gehad. Zijn ogen glommen.

~ Alle post verstuurders: ontzettend bedankt! Het zijn er 19! ~

We hoefden niet te vragen of hij moe was, want hij viel letterlijk bijna om.

Om half zes pakken we weer een tas met spullen en vertrekken naar de dierenarts.

Om zes uur zijn we thuis, zonder Frits. Hij is achtergebleven voor nader onderzoek. Bloedafname en foto's maken.
Huh? Had ik gister niet ook zulke afspraken?
De arts deelt mijn zorg. Dit is een flink zieke, zielige, jonge kat. Een kat met hoge koorts. Zondag had hij nog 39,2 wat normaal gesproken wel een soort van max is in de kattenwereld. Vanavond schoot de meter door naar bijna 40 graden. Maakt een eventuele narcose sowieso onverantwoord. Maar wat er ook gebeurt, ik wil niet een heel weekend met deze ellende. 
Dat is té zielig.
De foto's gaan zoeken naar orgaan-bijzonderheden, eventuele tumoren / verstoppingen of aangeboren afwijkingen aan het achterlichaam. In het bloed kunnen ze Katten Aids of Leukemie aantonen. Wàt zegt u?
Leukemie? Dat heb ik onlangs ook eerder gehoord. Dit is een herhaling van zetten.

We beleven een paar rustige uurtjes met zijn vieren. Het is goed en fijn dat er even iemand anders goed op Frits let en zorgt. Ik heb weer een bij-kom-momentje. Heb het ook nodig.

Om half tien gaat de telefoon en heb ik een lang gesprek over de bevindingen.
Ik ga het hier uitleggen. 
Scrol gerust een heel eind naar beneden als je de korte versie OK vindt. Ik heb het nu nodig om het hier wél op te schrijven, want mijn hoofd is te vol van de afgelopen week om alle dingen die ik wil onthouden ook ècht een plekje te geven. Onthoud het dan niet, kun je zeggen, maar voor mij werken dingen zo niet. Kennis = macht en ik wil weten - begrijpen - onthouden hoe het zit. Als ik het opschrijf, hoef ik het niet meer te onthouden. Vandaar.

- De foto's lieten niets bijzonders zien. Geen verschoven wervels, of heupafwijkingen. 
De nieren zijn niet vergroot, de blaas is normaal.
- De nierwaarden zijn iets verhoogd.
- In het bloed zijn Aids en Leukemie niet aangetoond.
- HB was goed.
- Frits heeft twee clysma's gekregen, want de arts voelt ontlasting in zijn darmen. Als dat er uit komt hoeft hij niet meer zo te persen.
- Er zijn hele hoge waarden gevonden van witte bloedcellen en granulocyten. Dat kan wijzen op een acute ontsteking. daar krijgt Frits nu direct een injectie tegen.Hij kan daar wel een uur of acht heel suf van worden.
- Er zou sprake kunnen zijn van een nierbekkenontsteking, maar wat er in de urinekweek via blaaspunctie is gevonden viel wel mee. Toch is urine opnieuw op kweek gezet, maar nu uitgebreider.
- Het zou ook een tussenwervel ontsteking kunnen zijn.
- Een derde, echt de meest ongunstige optie is FIP. Frits vertoont kenmerken die passen bij de 'droge vorm'. Het is moeilijk vast te stellen of het werkelijk zo is. Verhoogde eiwitten horen daarbij en dat is wel gevonden. Dit is nu opnieuw voor onderzoek uitgezet om meer uit te splitsen hoe het met de afzonderlijke eiwitten zit.
- Na het weekend zijn deze uitslagen bekend.
Als FIP straks het meest aannemelijk blijkt te zijn, is het vroeg of laat einde oefening, omdat dit bijna altijd dodelijk is. Dit is een vrij gebruikelijk virus wat bijna elke kat bij zich draagt en niet goed bekend is waardoor de ene kat het wel verder ontwikkelt en de ander niet. 
Het heeft ook iets met antistoffen te maken, maar het hoe en wat ben ik kwijt. Het komt bijvoorbeeld vaker voor bij raskatten of na een stress situatie als een castratie.

Snel gaan we Frits weer ophalen, want slapen doet hij lekker thuis. Op de camping hebben we al afgesproken. Met de deur dicht zodat hij met zijn suffe kop niet ongemerkt naar de trap kan glippen als wij alle vier slapen.

We krijgen antibiotica mee, pijnstillers en betalen de nota. Telefonisch had ze al verteld dat het uit de hand gelopen was en dat ze zelfs enkele acties niet gerekend heeft omdat ze vond dat het ècht niet kon.
Ik mocht een dikke 428 Euro (!) afrekenen. Zondag bleek dus achteraf een meevaller met zijn 104 Euro.
Dàg Turkije in augustus, maar hàllo Fritsie. Kom maar gauw naar huis.

Als hij thuis zijn reisbak uitstapt weten we niet wat we zien.
Wat een levenslust opeens. Hij staat rechtop, beweegt bijna soepel, schudt zijn achterpoten uit, houdt zijn koppie rechtop en wil eten. Ik ga hem zijn medicijnen geven en nat voer, waar hij zo dol op is. Vanaf zondag mocht hij alleen droogvoer, maar deze arts zegt: geef hem wat hij lekker vindt. Hij moet aansterken.
Hij eet als een wolf.
Zojuist zie ik hem sprongen achter een vliegje aanmaken.

Ik weet niet wat ik ervan denken moet. De antibiotica kan het nog niet zijn. Wel de pijnstilling. Maar hoe, wat? De mannen speculeren over wat de uitkomst van de onderzoeken gaat worden. Wie van de drie?
Ik wil niet meer denken.
Ik wil slapen. Op de camping.

Tot morgen.