Vader, moeder en Jongste zitten in een auto. Kletsnat, want ze hebben net een verregende etappe van de Avond4Daagse gelopen.
Op de radio speelt een melancholisch liedje. Ik vind het mooi en de mannen kennen dat van me.
"Is het wat, voor op je begrafenis?", hoor ik van achter me.
Nee hoor, dat is geen rare vraag. Wij hebben het thuis wel eens over dit soort dingen.
"Weet je wat gek zou zijn Mam", zegt Jongste dan. Om 'Happy van Pharell Williams' te draaien.
Ik zeg dat ik dat juist grappig zou vinden. Behalve verdrietig zijn, kun je ook het leven vieren en laten horen dat het leven samen je Happy heeft gemaakt.
Dan zegt Wim dat hij zich daarover geen zorgen hoeft te maken, omdat ik mijn draaiboek al klaar heb liggen.
Dat ligt echter iets genuanceerder. Ik zeg dan ook dat als ik de tijd krijg, ik genoeg informatie verzameld heb om iets moois in elkaar te draaien. Maar dat als ik morgen plots mijn hoofd neerleg, zij aan de bak zullen moeten.
"Oh ja", gooi ik dan gelijk maar in de groep, nu we toch bezig zijn. "Maak er in elk geval maar cremeren van hoor; begraven is tegenwoordig zo duur. Je kunt dan nèt zo goed een herinneringsplek maken op een begraafplaats".
Twee ogen naast me spuwen vuur. Hij kijkt me met een strakke blik aan en ik zie dat het menens is.
"Ja ja. Lekker dan. Jij zit altijd maar tegen ons te zeggen dat we ons heel goed in moeten smeren, en dan laat jij je zomaar verbranden?!"
Toen was ik efkes uitgepraat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten