We hadden de hoop nog niet opgegeven. Zo héél af en toe kruipt Sjors in het bloedmooie hok dat hier voor hem klaarstaat. Maar lang duurt het nooit.
Elders in huis heeft hij zo zijn favoriete plekjes. De stoel in de kamer van Oudste. Ons bed. De vensterbank, achter het rolgordijn, waar hij zich van de zomer zo lang schuil wist te houden voor opa.
Toch waren we hem al een paar keer weer echt kwijt geweest in huis. Op al deze plaatsen was hij niet. Hij móest in huis zijn, dat wisten we zéker. Helemaal toen hij na een paar uurtjes doodleuk de trap af kwam lopen. Maar wáár had ie dan gezeten? We waren alle vier het hele huis doorgelopen. Roepend en al.
Tot we hem in de peiling kregen.
Dit is onze slaapkamer op de bovenste verdieping. Chaos troef. Omdat we in twee kamers aan het klussen zijn en de inhoud ervan onder andere in 'ons hok' ligt. Onze slaapkamer gaat als derde kamer straks ook op de schop. Ter voorbereiding zijn bijvoorbeeld de deuren van de linnenkast al naar het grof vuil gebracht. Tel daarbij op dat ik lang niet zo netjes en strak georganiseerd ben als jullie allemaal denken. Et voila. Ziet het er zo uit.
Dan zie je nog wel eens iets over het hoofd.
Want daar ligt onze harige vriend tegenwoordig dus het allerliefst.
Tussen de sportshirts.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten