Laat ik eens iets bakken, dacht ik. Want het is november. En zoveel mogelijk zelfgebakken koekjes eten in november is nou eenmaal één van de doelen in mijn leven.
Ik ging dus bakken, maar niet uit het pakket dat ik van de week kreeg. Want ik had nóg een indertijd gekregen verjaardagscadeautje staan. Die stond bovenaan mijn baklijstje, waar inmiddels ook nog een kwarktaart - voor een toetsweek met alleen maar voldoendes, en een 'tien'taart voor Duits op stonden.
Maar die moeten allemaal nog even wachten. Eerst deze.
Kijk, hoe leuk. Alle ingrediënten zitten er al in. Gewoon pot omdraaien en leegschudden. Ik hoefde er alleen nog maar een beetje roomboter aan toe te voegen. Dat kan ik.
Daarna kneedde ik de hele boel door elkaar. Aan het eind bleek dat de hoeveelheid voorgeschreven roomboter te weinig was, want het bleef losse rommel. Dan is er met geen mogelijkheid een plakkende massa van te maken. Dat was wél wat ik nodig had.
Een plakkende massa.
Wat had ik nu geleerd: niet te zuinig doen. Dat geldt overigens voor alles in het leven.
Dus hup, beetje boter erbij. Nu kon ik er prima bolletjes van rollen.
"Leg ze op bakpapier en druk ze plat." Oh ja, bakpapier. Dat was al een tijdje op.
Maar ik was niet voor één gat te vangen vandaag. In één van de bakproducten van mijn andere cadeau zat een velletje en dat viste ik uit de verpakking.
Efkes een kwartiertje in de oven op 175 graden en binnen tien minuten begon het heerlijk te ruiken in de keuken.
Ontzettend lekker bros en goed van smaak. Jongste vond ze ge-wel-dig.
Als dat geen fijn begin van het weekend is?
:o)
BeantwoordenVerwijderen