Dat is ook wat ik nodig heb om het weer op te pakken.
In juni raakte ik verveeld. Zo geen zin meer.
Toch - minimaal - blijven gaan, want voor De Maaslandloop moest ik in conditie blijven.
Dat ging ook meer dan goed.
Maar daarna nog steeds geen zin om zelf op pad te gaan. Dus ging ik niet.
Op één uitzondering na, de Tour de France Run.
Het was erg leuk, maar het wakkerde mijn vuurtje niet verder aan.
Het werd warm en zonnig. Daar ben ik al helemaal niet goed in, in rennen in de zon. Dus ik ging niet.
Ik kreeg rugklachten. Een goeie reden om niet te gaan. Rust zou me goed doen.
De klachten bleven, veel te lang naar mijn zin.
Want naast dat het gewoon vervelend is en onrust geeft in mijn kop, wilde ik eind augustus uiteindelijk wel weer eens wat gaan doen. Er staat begin oktober namelijk een happening op de planning, die ik niet graag misloop. Maar daarvoor moet ik sterk en in conditie zijn.
Misschien had ik de klachten óók wel, juist omdát ik niet meer rende. Spieren verslappen en vangen andere zwakke punten niet meer zo goed op. De eerste dag na onze vakantie strikte ik dan ook mijn veters, om zo een eerste rondje te gaan draven. Ik bukte voorover en er kraakte en scheurde van alles in mijn rug. Dat was niet goed en heel pijnlijk. Het werd een naar weekend en direct erna een bezoek aan de huisarts.
In de week die volgde ging ik voor het eerst van mijn leven naar de Fysio.
Nu doe ik zo trouw mogelijk mijn oefeningen en ik moet zeggen dat het resultaat heeft.
Toen kwam de dag dat ik mijn renschoenen weer aan deed. Met het strikken van mijn veters kraakte en scheurde er niets, dus dat was hoopvol.
Ik rende heel kalm aan. Maar acht honderd meter en daarna driehonderd meter in wandeltempo. Dat zo vijf keer achter elkaar. Vlak bij huis ging het zeer doen. Maar het viel me niet tegen.
Er kwam geen terugslag.
Dus nu heb ik iets om aan te werken. Langer, verder, harder, leuker. Dat moet het worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten