Inspanningspunt #221

Onze Oudste.
Hij had zich er thuis al op verheugd en op voorbereid.
Allerlei mountainbike routes in de buurt van Medebach opgezocht en uitgeprint.

Er kwam een kinkje in de kabel. De beschikbare fietsen waren hier ineens toch niet zo beschikbaar en de verhuurder deed erg zijn best uit te leggen waarom we toch vooral niet zijn fietsen moesten nemen. Veel te klein en te krakkemikkig om leuk op te kunnen toeren.
Hij gaf een folder mee van het verderop - kwartier rijden - gelegen Winterberg.

Van de week waren we ons gaan orienteren en hadden voor vandaag drie fietsen gereserveerd. Drie ja. Jongste ziet dit soort inspanning niet erg zitten en blijft liever "thuis".  Ook goed. Alles beter dan iemand mee die eigenlijk geen zin heeft en de boel ophoudt. Zo kunnen we tegenwoordig denken, nu ze ouder worden.
Elk nadeel..........

"Hoe laat komen jullie? Negen uur?"
Hij verschoot spontaan van kleur, wilde eigenlijk 'uurtje of 1' zeggen, maar bedacht op tijd dat dat misschien wel wat laat was.

Uiteindelijk stonden we vanmorgen voor elf uur bij de verhuur.
Zonder routes, want op fietsen rond Winterberg hadden we ons niet voorbereid. Via internet in de vroege ochtend werden we niet veel wijzer. Dus. Wat te doen?

Het Geocachen bracht uitkomst.
"Mam, als je nou een paar GPS coördinaten opschrijft, gaan we daar toch gewoon heen fietsen? Hebben we in elk geval een doel."

Het was een briljant plan. Ik had het zelf verzonnen kunnen hebben.
Er was niet veel tijd, maar ik had er nog snel acht op weten te schrijven.

Oudste ging, met de Garmin in zijn knuist, voorop. Hij bracht ons op de leukste, gekste, mooiste, moeilijkste plekjes. Overal skipistes, biatlon stadions, skischooltjes, ski schans hellingen, skihutten en stoeltjesliften. Weinig asfalt, veel grind en bos. Omlaag, maar ook erg veel omhoog. Geen weg te gek of te lastig met deze fietsen.

De eerste cache was gelijk de leukste: een gratis ruilbibliotheek. Zie je een leuk boek staan, neem maar mee. Heb je zelf een boek over, zet er maar tussen.

Wat is het toch een geweldig leuke hobby. Een GPS coordinaat en kompas en op de bonnefooi rijden maar.

Toen we er zeven hadden gevonden, we al de nodige liters water op hadden en de moeheid toesloeg, gingen we op weg naar nummer acht. Afstand: 278 meter vanaf hier. Appeltje eitje. Zou je denken. Mooi niet dus.
Het werd een helse tocht, maar opgeven wilden we niet. Uiteindelijk, na lang  rossen en klimmen, waren we er. Dik zesentwintigeneenhalve kilometers op de teller.

Vanaf hier in 1 rechte asfalt lijn bergaf terug naar Willingen. Op naar de enige echte Bratwursten.