Elf dagen zijn we met elkaar onderweg.
Vandaag trekken we er voor het eerst samen, met zijn vieren, op uit. Dat we dat niet eerder deden is geen toeval en niet zonder reden.
De verschillen in hoe wij graag onze dagen doorbrengen, beginnen steeds groter te worden. Dat kan en dat mag.
Maar vandaag gingen we samen. Het was niet heel succesvol. Gezellig werd het niet.
Tijdens mijn dagelijkse plaatjes en praatjes wek ik misschien de indruk dat het bij ons allemaal zonneschijn en hosannah is en dat we een happy family zijn. Niets is minder waar.
Hier spelen zich net zo goed vervelende taferelen af.
Vandaag was het een aaneenschakeling daarvan.
We rollen er overall best aardig doorheen, maar vandaag was de puberteit een ware kwelling.
Ons rustige, zachtaardige engeltje verandert in een loeder dat continu zijn broertje afbekt. Niet zonder reden trouwens.
Terwijl het jongetje dat zich tot voor kort verwonderde over de wereld om hem heen, transformeert tot een ongeïnteresseerde bankhanger die alleen nog maar aandacht heeft voor zijn tablet en telefoon. Het lijkt of Jongste zijn leven het liefst zonder ons leidt. Hij zit niet meer zo op ons te wachten en maakt dat goed duidelijk. Hij kan moeilijk relativeren en is ongenuancerd.
Dat resulteert in een continu gebekvecht en woorden-oorlogjes. Zeuren, elkaar niets gunnen, onaardig en cynisch zijn.
Meedeinen op de golven was vandaag makkelijker gezegd dan gedaan.
We waren samen op pad, maar het was niet heel succesvol.
Het leverde mij wel een fijne foto op, samen met onze jongens. Daar heb ik er niet veel van. De laatste dateert van twee jaar geleden.
Een lichtpuntje op deze dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten