Herenigingspunt #226

We zouden hem zaterdag ophalen. Want 13.00 uur, de uiterlijke tijd om hem op vrijdag te halen, was voor ons te vroeg.
Maar we misten hem en wilden eigenlijk geen van allen zonder hem thuiskomen.

Dus seinden we het Dierenhotel in en zetten we vanochtend extra vroeg de wekker.

Met nog een half uur speling arriveerden we in Alphen. 

Zodra we het binnenplaatsje op kwamen, waar het buitenverblijf van de katten aan grenst, had Sjors ons in het vizier. Begon te miauwen en ook steeds harder en harder. Hadden wij vooraf getwijfeld of hij ons nog wel herkennen zou, dan was hier het antwoord.
Nou en of!

Volgens de verzorgster was hij heel rustig en op zichzelf geweest. Zocht geen contact met hen en de andere katten. Zat meestal op "zijn plankje" aan de open wand, met zijn snuit zo dicht mogelijk bij buiten. At niet mee met hun blikvoer, maar alleen wat brokjes.

Maar toen wij er waren kwam er leven in het beestje. Hij liet zich gewillig oppakken wat bij de verzorgster een 'aahhhh'  ontlokte. Zo aanhankelijk hadden zij Sjors nooit gezien.
We zetten het reismandje op tafel en hij dook er direct in. Alsof hij zeggen wilde "Wegwezen hier en snel een beetje!"

Nu zijn we thuis. Met zijn vijven. Heerlijk.

Sjors lijkt enorm blij. Hij wijkt niet van onze zijde, miauwt als hij ons even niet ziet, viel als een beest aan op zijn eigen vleesvoer en gaat steeds liggen kronkelen om aangehaald te worden. Zijn pootjes zijn weer wit, omdat hij bijna twee weken niet buiten heeft gestruind. Het is Zwaan Kleefaan. Vooral als hij Wimmie niet zien, wordt hij wat paniekerig. 

Hij lijkt tot rust te komen. Kan toegeven aan volledige ontspanning. Slaapt veel. We denken dat hij in het hotel continu op zijn hoede is geweest en alert. Dat hij er bepaald niet tot rust is gekomen.

Het was een project. Een keer alleen thuis en een keer logeren.
Logeren was voor ons het minst belastend, want we hoefden anderen niet te  vragen elke dag naar hem toe te gaan. Hij heeft het qua zorg en aandacht er goed gehad.
Maar aan zijn gedrag te zien, denken we dat hij het alleen thuis net iets fijner vond.

Hij lijkt nu wat last van verlatingsangst te hebben. We gaan hem vertroetelen met veel aandacht.

En voorlopig gaan we niet meer weg.