Wèl een Pun(c)t(ie), géén Pun(c)t(ie)........#106

Het was me het weekje wel. Vrijdag naar het ziekenhuis om bloed te prikken, dinsdag naar de huisarts, woensdag telefonisch overleg met de hematoloog en donderdag weer naar het ziekenhuis voor een echo en eventuele punctie.
Toevallig samenvallend met mijn maandelijkse migraine midweekje, waggelde ik op mijn pillen de week door. Ik heb me niet bepaald verveeld.

Wat er aan vooraf ging is deels hier en hier te lezen. De voorlopige uitkomst was toen dat ik half mei zoals afgesproken met de hematoloog, de bloedplaatjes zou laten controleren en de optie van een punctie met haar zou bespreken.

Echter. Tijdens de samenkomst na een begrafenis kreeg ik telefoon van mijn huisarts. Wat een bizarre "planning". 
Hij had een verslag gekregen en vond het niet verstandig zolang te wachten. Waarom zolang in onzekerheid zitten?, was zijn idee. Ook mijn idee.

Zo kwam het dat ik woensdag aan zijn bureau zat om a. over de plaatjes te praten en b. over de nieuwe rare knobbels, bobbels en uitslag op mijn vingers. Over b. was hij uitgesproken. "Dat ziet er gek uit, dat moét haast wel van de auto-immuunziekte zijn, daar moét de dermatoloog iets mee, is er nog geen diagnose SLE dan?, maar wie is nu de hoofdbehandelaar?" 
Dàt ga ik in mei met hematoloog Rayman wel verder uitvragen, want het begint er op te lijken dat ik straks bij geen enkele specialist meer terug hoef te komen, terwijl er toch nog best vraagtekens zijn. Gelukkig heb ik die dus niet alleen, maar deel ik dat met de huisarts.

Afijn. Er was ook nog een punt a. De bloedplaatjes bleken van 145 in maart, naar nu 161 gestegen te zijn. "Zonder medicatie??" "Ja dokter, zonder medicatie." Het blijft een raar fenomeen.
Na nogmaals onderzoek gedaan te hebben, wederom uit te spreken dat hij nog steeds aan een cyste denkt, ging hij overleggen met de radioloog in het ziekenhuis.
Ik mocht komen; de punctie konden ze uitvoeren met deze waarden.
"Doen!", zei de huisarts. "Ik denk dat het niets is, maar ik wil ook niet dat je over drie maanden ineens gedonder hebt". 

Intussen kreeg ik van de hematoloog nog de uitslag van de extra onderzoeken die ze een maand geleden had uitgezet. Zowel de Koude Agglutinatie als de Cryoglobulines scoorden negatief. Inmiddels bevind ik me in de fase dat positieve uitslagen me niet zo slecht uit zouden komen. Want dan hebben we tenminste iets gerichts gevonden. Nou, niet dus.

Vanmiddag zat ik er weer. In dat troosteloze hokje van 1 meter bij 1 meter, met alleen een krukje en een kapstokje met 3 haakjes.

Ik was de hele dag al onrustig. Kneep hem toch een beetje. Hoeveel dagen moet je nog wachten op zo'n punctie-uitslag? Ik had er zo géén zin in.

Maar de inschatting van de huisarts en mij bleek te kloppen. Ik kon opgelucht naar huis.

Dokter Bradshaw deed de echo. Naast me was de assistente al een halve operatietafel aan het dekken voor de op handen zijnde punctie. Maar op de echo waren bewegende dingetjes te zien. "Dat lijkt me vocht". Haar voorstel was om het erwtje aan te prikken en te kijken of ze er vocht uit op kon zuigen. Zo ja, is een punctie niet nodig, want daarmee vis je weefsel op, geen vocht. Weefsel dat elders onderzocht wordt op de aanwezigheid van bacteriën en ontstekingen.

Zo gezegd zo gedaan. Eerst jaste ze er een flinke verdoving in en daarna, ja hoor, daar kwam wat bruinig vocht het draadje in lopen. Op de echo zag je de afwijkende plek zo verdwijnen. Inderdaad een cyste dus, een met vocht gevulde holte. In dit geval, met de resten van een oud bloedinkje. 
Ze liet me daarna nog onder mijn borst voelen en inderdaad, het erwtje was weg.
Pfffff.......

Over drie maanden moet ik nog een keer terugkomen om opnieuw een echo te maken en het gebied nog één keer te onderzoeken.