Herdenkingspunt #94

Er ontstond een idee. Als hij het 10e Rondje niet zou kunnen rennen, zou ik het een keer voor hem doen. Als eerbetoon.

Ik trok mijn Rotterdamse ren-shirt aan. Dat was bepaald geen toeval.

~ Oranje Boven en Feyenoord ~

Vooraf bracht ik hem een persoonlijke groet.

Rond drie uur liep ik het terrein op van zijn Atletiek- en Trimvereniging Scorpio.

Terwijl ik op zoek was naar de plek waar ik me in kon schrijven, keek hij me ineens vanaf het mededelingenbord aan. 

Dat was ráár! Zo raar, dat ik de keren die ik de rest van de middag daar de gang door liep, consequent de andere kant op keek. Ik wil hem graag zien, maar dan vanuit een fotolijstje en niet van tussen de aankondigingen van allerlei loopjes.

Eenmaal ingeschreven kreeg ik twee nummers. Eentje voor op mijn borst en de ander voor de tombola.

Ik liep wat rond over het terrein. Ging me omkleden. Inlopen. Beetje rekken en strekken. Slokje water.

Onderweg naar de start-boog werd ik aangesproken door een Bredanaar. We hadden een gezellig praatje. Wat of ik ging lopen? Vijftig minuten?

Blijkbaar zag ik er rete-snel uit. Ik hielp hem uit de droom, door te vertellen dat ik hoopte rond de achtenvijftig minuten uit te komen.

Ineens was daar het startschot. Ik knipte mijn foto, frommelde mijn handschoenen in mijn jaszakken en passeerde als aller-aller-laatste de startlijn.

~ foto gemaakt door Kees Snepvangers ~

De eerste kilometer liep ik op mijn gemakkie achter een klein groepje. Al snel passeerden we Woods. Dat was even slikken.Het rennen ging me iets té makkelijk, dus ik zette een klein beetje aan.

Na 2,2 kilometer werd deze foto gemaakt. Het gehijg van de dames achter me verdween al snel. Die was ik kwijt. De dame in het blauw die voor me rende, liep langzaam op me uit. 

Ik vond het best, want met een gemiddelde van vijf minuut vijfenveertig per kilometer was ik tevreden. Ik moest flink mijn best doen om het zo te houden.

Na vijfenhalve kilometer sloeg ik linksaf voor mijn tweede rondje, opnieuw Woods voorbij. De Vrachelse Heide is een mooie plek om te lopen, maar ook een beetje saai. Na elk bochtje ziet zo'n bos er toch steeds weer hetzelfde uit.

De laatste kilometers kon ik versnellen en uiteindelijk draaide ik de atletiekbaan weer op. daar werd ik aangemoedigd door de Bredanaar. Sympathiek volk, die hardlopers. 

Nog één rondje over de baan richting finishboog. De dame in het blauw was dichterbij gekomen. Nu was de tijd gekomen om mijn Ellen van Langen imitatie te laten zien. In de laatste bocht zette ik mijn turbo aan. Reserve genoeg nog. Ik haalde haar + de twee mannen die voor haar liepen in en stormde de finish over. Daarbij vergat ik mijn horloge stil te zetten. Maar mijn bruto-tijd had ik op de klok zien staan: 56.37.

Later hoorde ik dat de snelste dame binnen was in een tijd van 38.56. Dat scheelt wel iets, dus ik haalde nèt geen prijs met mijn tijd.

Dik tevreden nam ik een koude douche en warmde ik met koffie weer op in de kantine.

Oh ja. Met de tombola had ik wél prijs: een koffie-thermoskan. Daar kun je mee thuiskomen, toch?

Het was een mooie, memorabele middag, daar in het Oosterhoutse.