Hier in huis hebben we allemaal zo onze talenten. Evenzo kan ik een heel rijtje opnoemen waar we geen van allen mee gezegend zijn.
Tekenen. Dat is er zo eentje. Hij valt onder de categorie kleien, natekenen en schilderen.
We kunnen het allemaal niet.
Toen Oudste op zijn tiende nog steeds koppoters tekende in plaats van een poppetje met een duidelijk lijf, hoofd en twee armen en twee benen, werd dat door Dokter Rossi genadeloos weg geconcludeerd.
Vraag hem nu op zijn vijftiende een poppetje te tekenen, en ik geef je op een briefje dat het een koppoter wordt. Daar zit een enorm percentage gemakzucht, ongeïnteresseerd- en luiigheid achter. Toen al, nu nog steeds. Sommige dingen veranderen nooit.
Maar vorige week lette ik eventjes niet op. Tijdens de toetsweek had Jongste wat loze momentjes op school. Dit viste ik uit zijn tas.
Ik koos voor de pedagogisch verantwoorde insteek en deed een opvoedkundig trucje. Maakte hem complimenten en vertelde hem dat ik zijn aspiraties niet in de weg wil staan.
Hij stopte acuut met tekenen.
Denk dat ik er maar een lijstje om ga doen. Hebben we eindelijk een echte Schuurmanski aan de muur. Heel erg bedankt voor dit kunstwerk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten