Over het algemeen kan ik zeggen dat ik vaak mazzel heb. Met mijn lief, dat ik als Nederlander geboren bent, met mijn achtergrond en opvoeding, onze financiële situatie, met hoe onze kinderen zich ontwikkelen en dat ons nog steeds allerlei levensbeperkende gezondheidsproblemen bespaard blijven.
Mazzel dat ik kan lezen en schrijven, elke dag vers brood kan kopen en mazzel dat mijn hart een huppeltje maakt elke keer als ik hem thuis zie komen.
Mazzel plan je niet. Mazzel overkomt je.
Met deze zonnige en lichte dagen wilde ik meer kleur in de tuin. De opnieuw wit gespoten hanging baskets en de bakken aan het schuurtje schreeuwden om aandacht.
In deze tijd van het jaar is het aanbod enorm bij de plantenwinkel in onze wijk. Maar voor de geel / oranje viooltjes waar ik zo vrolijk van word, was ik al te laat. Uit de rest kon ik zo snel niet kiezen.
Dus pakte ik een bak met 12 petunia's en ging deze samen met een bosje ranonkels afrekenen.
Een praatje pot, pinnen en weg was ik met de buit. Buiten realiseerde ik me dat ik weer eens zonder goed te kijken gepind had. Ik wist niet eens met welk bedrag ik akkoord was gegaan.
Maar ik had een pin bonnetje gekregen. Thuis bekeek ik het.
Twee euro.
Twee euro?? Dat was de prijs van de ranonkels.
Blijkbaar had niet ik alleen staan snurken.
Ik heb een bak petunia's gekregen vandaag. Wat een mazzel!
Tot op dit moment weet ik alleen nog niet of ik nu wel of niet vind dat ik terug had moeten gaan om alsnog te betalen..........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten