Het gaat echt goed.

~ hervonden vriendschap ~

Deze week dan weer eens wat kleine ontwikkelingen op gezondheidsgebied. 

Door onze vakantie en die van de hematoloog, kan ik nu niet wekelijks bloedprikken, maar wel om de week. 

Dus de dag nadat we uit het Sauerland kwamen wandelde ik het Vlietland weer binnen.  

Twee dagen later werd ik gebeld door waarnemend internist dr. Ruit.

Gek is dat toch. Zo vaak mee te maken gehad, als specialist van cliënten of behandelaar van familie en vrienden.

Maar nu had ik hem zelf nodig.

Hij had goed nieuws. 

Twee weken terug was de gemeten waarde van de bloedplaaajes 177 en nu was deze, 

ondanks de afbouw van prednison, doorgestegen naar 244. Super.

~ De wachtruimte bij het bloedprikken. In de ochtend stik druk, in de middag uitgestorven. ~

Met ingang van vrijdag ga ik het opnieuw met 10 mg. minder doen.

Dat brengt de dosis op 30 mg., waar ik in juni gestart ben met 60 mg.

Nog altijd vier keer zoveel dan de "veilige" hoeveelheid zonder bijwerkingen, maar toch.

Ik ben op de helft!

Zou ik dan toch bij die 1/3 groep zitten waarbij de afbouw goed verloopt en het lichaam alle taken zelf weer oppikt?

Dat zou geweldig zijn en me een ziekenhuisopname schelen. Kan ik mijn milt mooi zelf houden.

In de week van de 18e augustus ga ik weer bloedprikken, gevolgd door een telefonisch contact met dr. Rayman, mijn hematoloog.

Ter illustratie wat de prednison uiterlijk met je doet, deze foto's. 

Een volle maans gezicht, noemen ze dat. Of hamsterwangen. Of plofkop.

Mensen die kort geleden nog oprecht zeiden dat ze er niets van zagen, kijken me nu met een scheef hoofd aan. 

"Goh. Je kan het nu toch wel zien zeg." Ja, dat lijkt mij ook ja.

Het goede nieuws is dat het verdwijnt zodra je met de medicatie stopt. Zeggen ze. 

Ik wil daar heel erg in geloven.

Mijn lichaamsgewicht is nu weer terug bij wat het was, 63 kilogram.

Inmiddels ben ik opnieuw, vervroegd, ongesteld geworden. 

Omdat dit onvoorzien was had ik niet de medicatie in huis die ik de vorige periode 7 dagen lang in heb moeten nemen.

Ik heb besloten geen actie te ondernemen en het zonder te doen.

Via dr. Ruit weet ik dat mijn hb nu 8,3 is. Bij de vorige meting 8,0. 

Dus het niet innemen is een juiste beslissing geweest.

Mijn lijf kan prima zonder.

Het slapen blijft wel apart. Ik heb weinig nodig. Gemiddeld genomen ga ik rond 12 uur naar bed en ben dan tussen 5 en 6 uur klaar wakker.

Het komt wel vaker voor dat ik 's avonds moe ben. Als ik dan eerder naar bed ga, zit ik om half drie al beneden. 

Apart, maar ik doe het wel gewoon. Alles beter dan draaien en naar het plafond kijken. 

Voordeel van de vakantie is dat ik er dan rond 7 uur weer even in ga en nog een uurtje of 2 slaap er aan vastknoop.

Twee dagen terug vestigde ik zowaar weer eens een slaaprecord:

vanaf half twaalf tot half zeven aaneengesloten. Het wordt nog wat.

Ik ben dik tevreden zo.

Omdat er vlak bij het ziekenhuis twee caches liggen, die wij nog niet gevonden hebben, ga ik daar nog even op af. Het nuttige met het aangename combineren dus.

Daarmee is ook dit ziekenhuisbezoek weer afgesloten.