Ik mag weer

Vanmiddag had ik een bel afspraak met mijn internist / hematoloog dr. Rayman.

"Ik hoorde van de reumatoloog dat je je al beter voelt?"
Ha ha. Ja hoor, ik voel me net SuperMan.

Ze stak bijna juichend van wal: "Het gaat goed met je plaatjes!" Zij blij, ik blij. Uiteraard.
Gisteren was er een honderdenvierenvijftig gemeten.
Net boven de minimum grens van 150 dus. Dank je wel prednison.

Mijn verwachting werd hiermee gelukkig waarheid. Direct een begin maken met de afbouw.
Normaliter doet ze dat van een dagdosering van 60 mgr. naar 40 mgr. Maar dat durft ze bij mij niet aan, omdat ze bang is dat de plaatjes te snel zakken. En omdat 150 nog niet echt overtuigend is.

Maakt mij niet uit. Afbouwen is sowieso heel erg OK.
Met voorbedachte rade had ik mijn pillen vanochtend nog niet ingenomen, zodat ik vandaag na het telefoontje al 10 mgr. kon laten staan. Ja ja, een slimme meid is op haar slikmoment voorbereid.

"Slik jij eigenlijk al kalk, vitamine D en een bot beschermer?"
Uhhhh......nee......want........?
"Die ga ik onmiddellijk voor je bestellen. Gezien jouw langzame afbouw, heb je die nu ècht wel nodig". 
Zal mij benieuwen wat er morgen in het tasje zit dat ik bij de apotheek ga ophalen.
Dat compenseert mooi met die anti-menstruatiepillen waar ik er acht per dag van op moet eten, want die mag ik vanaf morgenavond na zeven dagen slikken weer laten staan.

Over twee weken wil ze me graag weer live aan haar bureau zien. Dat ga ik nu eens niet doen. Want dan hoop ik met de SchuurMannen in Duitsland te zijn.
We schakelen over op B. Dinsdag weer bloed prikken en de dag erna opnieuw een bel afspraak. 
Dan kunnen we nieuw beleid afspreken waarmee we haar drie weken vakantie gaan overbruggen.

Onduidelijk blijft voor mij het onderwerp 'leukopenie'. Tekort aan leukocyten, ofwel witte bloedlichaampjes. De reumatoloog benoemt dit steeds, terwijl de hematoloog ook vandaag weer zei dat de mijne van normale waarden zijn.
Wel gaf ze aan dat de waarden vertekend zijn door de prednison en dat ze er wél naar wil kijken als ik dat in een later stadium niet meer gebruik. Daar ga ik haar zéker aan houden, want ik wil er toch meer over weten. Ik kan wachten.

Waar ik niet langer mee hoef te wachten is met tillen. Dat màg weer. Op zijn beurt betekent dit dat ik mijn postbezorgwerkzaamheden weer op kan pakken. Dus belde ik de ARBO met de mededeling dat ik morgen weer beschikbaar ben. Zij sluiten nu mijn dossier. Case closed.

Verder mag ik weer keutels en klonters poepen ;-) en dus kan ik de poedertjes ook terug in de kast zetten.

Maar misschien wel het allermooiste: ik mag mijn ren schoenen weer aan. Joeghéé!