Ondertussen is het vijf en een halve week geleden dat ik De Maaslandloop deed en daarna struikelde over een acute trombopenie en in het ziekenhuis belandde.
Sindsdien moest ik me eerst als porselein gedragen en toen de dreigende situatie beëindigd was, mocht ik mijn activiteiten langzaam uit gaan breiden.
Ik geef het eerlijk toe - het viel niet altijd mee. Sowieso, als je van drie keer in de week ineens naar nul kilometer in de week gaat, dan heeft je lichaam een overschot aan energie waar je enorm rusteloos van wordt. Tel daarbij op het effect van de prednison en dan weet je het wel. Het vat stond op springen, maar de kurk moest er op.
Niet rennen is stressvol. Een opname is stressvol. Een (over)belaste thuissituatie is stressvol. Een lief klein jong katje dat dood gaat is stressvol.
Dit was niet de makkelijkste periode uit mijn leven. Het zijn maar eerste wereldproblemen, dat realiseer ik me wel, maar toch.
Ik miste het rennen heel erg. Ik miste de uitzichten. Ik miste de tijd voor mezelf, de ongestoorde uren waarin niemand me iets vroeg, niemand die me ergens voor nodig had, niemand die me er ergens verwachtte. Ik miste dat ik de wereld kon reduceren tot het asfalt, de lucht in mijn longen en het hypnotiserende ritme van mijn benen die me voort droegen.
Van rennen leer je veel over jezelf, maar van 'geblesseerd' zijn ook. Het is een les in geduld en optimisme.
Maar het is niet allemaal kommer en kwel. Want ik loop weer. En dat is al heel wat.
Zondag deed ik de eerste zes kilometer.
Het was al warm om kwart voor negen en de heuvels in het Sauerland waren pittig.
Maar het ging prima.
Ik was er heel blij mee. Oh echt. ZO BLIJ.
Opgeven is voor watjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten