Vanochtend was ik na een week weer terug in het Vlietland Ziekenhuis. Ik bezocht er voor de tweede keer de reumatoloog. De uitslagen wachtten er op me.
Allereerst vroeg de man me, prima dokter trouwens, hoe het met me ging en ik me voelde. Nou, daar kon ik kort over zijn. Helemaal super. Ook al voelde ik me voor de opname ook prima, nu is het de overtreffende trap daarvan. Door de prednison barst ik werkelijk van de energie. In geen weken heb ik een spoortje van hoofdpijn gevoeld. Ik sta 's ochtend soepel op en helemaal niet stijf in de heupen. Mijn handen zijn heerlijk warm.
Hij moest om me lachen. Maar onze gedachten waren dezelfde. Juist die prednison duwt alle klachten naar de achtergrond, dus een heel reëel beeld is het niet.
We gingen over naar de uitslagen. Gezocht was naar ontstekingsprocessen in mijn lichaam, passend bij de SLE waar hij aan dacht.
Mijn urine bleek schoon. Geen aanwijzingen gevonden voor een nierontsteking.
De longfoto was ook goed.
Dan het bloedbeeld.
Er zijn reumafactoren gevonden. De antistof SSA is aanwezig. Evenzo de zogenaamde anti-nucleaire antistoffen ANA en anti-nucleaire factoren ANF.
Voor wat betreft de diagnose SLE zit ik op de grens. Wel factoren aanwezig, maar aan de krappe kant en niet gecombineerd met de te verwachtte eventuele fysieke klachten.
Het bloedbeeld lijkt nu wat meer aan te sluiten bij het Syndroom van Sjögren. Maar ook daarvan vertoon ik juist niet de fysieke kenmerken, zoals het hebben van een droge ogen en mond. Er zijn mogelijkheden om dit verder te onderzoeken, maar dit zal nu geen juist beeld geven vanwege mijn huidige prednison gebruik wat waarden zal onderdrukken.
Conclusie. Hij gaat nu niets doen. Maar wil me over zes maanden terug zien. Lijkt mij een prima plan.
Wat ik trouwens nog niet wist, maar nu wel mooi in zijn computerscherm kon zien, was de waarde van de bloedplaatjes van vorige week. Honderdenvijfentwintig! Die gaan goe-hoed.
 |
| ~ Dat verdient iets lekkers. ~ |
Mijn HB was hoog voor mijn doen: 8.0.
Alleen mijn leuko's ofwel witte bloedlichaampjes zijn en blijven gek laag, hoewel het wel opgeklommen is door de prednison. Zes-punt-acht. Waar door de prednison een waarde van rond de twaalf verwacht werd.
Dat is een mooie vraag voor de hematoloog die ik morgen telefonisch ga spreken. Ik heb goede hoop op nog meer stijging, zodat ik kan starten met afbouw van de prednison.
Thuis gekomen stond er een pakket op me te wachten. Huh? Ik heb niets besteld. Toch stond mijn naam er op. Er bleek een leger vitamines in te zitten. Lief hè? Ik ga er nu aan beginnen.
Tot morgen weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten