Kommer en kwel

Wim vatte het zo samen: juni was niet onze maand. 

Er is alleen maar narigheid gebeurd. Eerst ging vis, toen de auto in de prak, jouw ziekenhuisopname, Jongstes Slaap- en Suvivival Feestje waar jij niet bij kon zijn, en de druppel: Frits. Het is nu juli. Vanaf nu kan het alleen maar beter gaan.

De feiten kloppen. Natuurlijk voelt het of we in een maand een jaar ouder geworden zijn. Maar. Zijn glas is meestal halfleeg. De mijne halfvol.

Er was namelijk niet alleen kommer en kwel. 

Onze Oudste heeft namelijk iets bijzonders gepresteerd. Onverwacht en verrassend.

In december 2012 schreef ik al eens over de manier waarop hij school (klik op dit woord 'school' en je wordt door gelinkt naar de bewuste blog) aanpakt. 
De eerste twee jaar op de MAVO hebben wij hem behoorlijk aan de hand genomen, veel aan hem getrokken en geduwd, gecontroleerd en gepusht.
En ons enorm geërgerd, geïrriteerd en ruzie gemaakt.

Er gebeurde niet wat wij verwachtten en hoopten. Er veranderde namelijk helemaal niets, hij pikte niets op en bleef zijn eigen passieve zelf. Daarbij werd het wel erg ongezellig thuis.

Aan het begin van zijn 3e jaar - augustus 2013, hebben we hem verteld dat we het dat komende jaar anders gingen doen. Of eigenlijk: we gingen niets meer doen. Beter voor de rust thuis en beter voor zijn ontwikkeling. Het was de hoogste tijd dat hij zelf zijn verantwoording ging nemen.
"Als we je zo op je bek moeten laten gaan, dan moet dat maar". 

Ik beloofde hem niet meer naar huiswerk te vragen, geen overhoringen meer aan te bieden en nooit meer op Magister in te loggen om zijn gangen qua cijfers na te gaan. Eerlijk gezegd twijfelde ik hard wie van ons twee hier nu het meest moeite mee zou hebben. Ik vreesde oprecht dat ík dit zou zijn.

Zijn reactie: oh, dus jij wil mij voor schut zetten?
Nou, nee, dat niet dus. Maar wat hij eigenlijk toen bedoelde was dat hij dat niet zou laten gebeuren.

Het begin van het jaar verliep redelijk, maar al snel kwam de klad er in. Veel diep rode onvoldoendes en een heel relaxte Oudste. De sfeer in ons gezin werd met de week beter. Geen strijd meer en ik hield 's avonds tijd over.  

Op zijn tweede rapport, - maart 2014, had hij zeven tekorten verzameld. Met drie en allerlei mitsen en maren kun je misschien over naar de vierde, het examenjaar voor zijn MAVO.
Hij maakte zich nog steeds geen zorgen en ging er van uit dat hij tijdens de Toetsweek, - de eerste die hij in drie jaar tijd zou krijgen, dit allemaal goed zou maken. Hij berekende zijn kansen en mogelijkheden.

Ja dàhàg. 

Niets is onmogelijk, maar dit kwam toch dicht in de buurt.
Inmiddels wilden wij ook niet dat het nog goed kwam. Als je een heel jaar lang niets hebt uitgevoerd qua schoolwerkzaamheden, niets hebt opgenomen, dan heb jij niets te zoeken in een examenjaar. Beter een jaartje over doen om te proberen nog iets op te pikken.

Maar rekenen - hoofdrekenen, kan ie, dat klopt. Alle rekentoetsen die hij de laatste drie jaar moest maken scoorde hij bovengemiddeld goed. Begin dit jaar zat hij op het niveau waarop hij zomer 2015 examen moet gaan doen.
Hem werd aangeboden nu al, mei 2014, mee te doen met de landelijke examens. Hij koos ervoor.

In juni kreeg hij de uitslag.

Geslaagd met een 8 ! Volgend jaar dus sowieso geen rekenlessen meer = tijd over = fijn.

Een paar weken voor de start van de toetsweek, kwam het besef dat hij tot actie moest overgaan. Hij ging op school en thuis aan de slag. Terwijl ik in het ziekenhuis was, kreeg ik van Wim berichten door dat hij alle avonden achter de PC aan opdrachten had gewerkt. 

Toen hij me tijdens een bezoekuur opzocht, vertelde hij dat hij alvast een planning voor de toetsweek had gemaakt. Ik wist niet dat hij het woord kende.......

Toen ik voor aanvang thuis kwam was hij oprecht blij. Ook omdat hij me ingepland had en dus nodig.

Hij heeft zich drie slagen in de rondte gewerkt en geleerd. Wist van geen ophouden. Als ik 's avonds tegen twaalf uur wilde stoppen met Natuurkunde, wilde hij dóór.

En al die tijd gaf hij geen krimp, geen zucht. Onvermoeibaar en onverstoorbaar.

Nu is het voorbij. Vandaag en morgen nog twee herkansingstoetsdagen. Slechts zeven van de vierentwintig leerlingen uit zijn kas zijn veilig. Er doen er 17 herkansingen.

Die van ons niet. Hij heeft zich van zeven naar twee herkansingen gewerkt. Binnen een paar weken.

Officieel weten we nog niets, maar de grijns op zijn gezicht zit vastgeklonken. Hij gaat gewoon over.

Niet alleen kommer en kwel dus in juni.