Vrijdag, de slotdag.

Kwart over drie. Ik kijk rechts naast me en zie in het donker zijn silhouet op de bedrand zitten. Ik hoor een zucht en gemompel: "Pfff, morgen uitslapen."

Een half uur later rijden ze de camping af. Op weg naar de laatste ronde. De dag van Cuijk.

Het is droog en de zon laat zich zien. Dat is alvast een beter begin dan gisteren. Om 10 voor half 10 meldt hij zich voor het eerst. Ze zitten even lekker, in Beers, aan een broodje hamburger. Mooie tijd voor een vette bek.

Zelf heb ik vandaag een fietsplan. Ik twijfel even over mijn schoeisel en kies uiteindelijk voor makkelijke slippertjes. Dom dom dom. Maar daarover later meer. Even na 10 uur rijd ik weg, met de blik gericht op Mook. Dat is één lange, heuvelachtige, rechte weg, die direct op het centrum afstevent. Met een bloedgang van 36 kilometer per uur suis ik de Mookerbaan af. Onderweg gaat mijn telefoon. Pa. Vanochtend met zijn fiets in Venlo op de trein gestapt en vanuit Nijmegen naar Malden gefietst. Hij is daar al en ziet enkele lopers voorbij komen. Langs de kant is het nog heel rustig. Hoe anders zal dat over een uurtje of twee zijn.

Terwijl ik een plekje in Mook zoek, zijn zij aangekomen voor het ponton van Cuijk. Terwijl broer alvast doorloopt, nuttigt hij daar zijn jaarlijkse twee biertjes en praat intussen bij. Om kwart voor 11 seint hij mij in dat hij daar nu weg loopt. Ik kan dus voorzichtig naar hem uit gaan kijken. De stoet lopers slingert tussen de terrasjes door richting de rotonde waar ik ben. Tegen 11 uur wordt het ineens een stuk drukker met lopers. Als ik hem aan zie komen, zie ik hem naar mij zoeken. Was mijn locatie-hint dan niet duidelijk? Blijkbaar niet, want door de lopers en toeschouwers blijkt de rotonde helemaal niet meer als zodanig herkenbaar. Maar zijn 'Harry's Tuincentrum' -shirt herken ik uit duizenden.

Hij maakt het prima. Goed loopweer en goede benen. Ik mis broer naast hem en als ik me realiseer dat hij dus de laatste 11 kilometers alleen loopt, kijk ik beteuterd naar mijn slippertjes. Snotver. Ik had gewoon mijn loopschoenen aan moeten doen. Mijn fiets hadden we later hier wel weer op kunnen halen. Wat een gemiste kans, maar een nieuw plan voor 2018 is hierbij geboren.

Met een kus op zijn bol nemen we afscheid en zwaai ik hem uit. Ik was van plan om terug naar de camping te fietsen, maar naast de stoet wandelaars loopt een fietspad. Een ogenschijnlijk begaanbaar fietspad. Weet je wat? Ik probeer het gewoon en zie wel hoe ver ik kan komen.

Uiteindelijk kan ik het hele stuk meefietsen, door Molenwijk tot in Malden. Wat een hoeveel volk is daar op de been. Echt, je kijkt je ogen uit. Daar vind ik Pa. Samen wachten we hem op.

Vanaf hier moet hij de laatste 5 kilometers echt 'alleen' doen, voor zover je hier van alleen kunt spreken. "Geen probleem", volgens hem. "Maar ik ben er nou wel klaar mee. Nou ja, voor dit jaar dan."
Achteraf zal hij zeggen dat ze hem gerust al in Malden zijn medaille mogen geven. Het lopen over, en de drukte en gekte op en langs de Via Gladiola kan hem gestolen worden. Maar ja, voor heel veel mensen is dit juist de kers op de taart.

Hiermee eindigt hun 10e en 12e 4Daagse. De één is een nieuwe medaille en de ander een nummertje rijker. Ik ben bere-trots op de mannen.
Ergens verderop neemt meneer Bert van der Lans, 85e jaar, ook zijn medaille in ontvangst. De 70e. Een gouden. Met een goudwaarde van 600 euro. Speciaal voor hem gemaakt, want hij is de eerste ooit die 70 maal de tocht heeft uitgelopen. Gestart in 1947 en alleen in 2006 niets verdiend, omdat toen dit evenement wegens de hitte werd afgelast. Ik vind het een prachtig, respectvol gebaar. Dik en dik verdiend.

Met een laatste pannenkoek en massage eindigt dit 2017 avontuur. Het was weer een waar genoegen.