De zondag

Na een heerlijke nacht, op nieuwe, goede matrassen kan de zondag hier beginnen.
Grijze luchten, maar gewoon korte broeken weer.

Na koffie, koffie,  koffie en nog maar een bakkie, gaan we onderweg naar Nijmegen City. Naar The Place to Be van vandaag. De Wedren.

En dan, je bent een vrouw of niet, hoge nood. Ik had het kunnen weten, met al dat bruine vocht.
Maar de redding is nabij. De schrik van hardlopend Nederland.
Dixies. Een heuleboel bij elkaar.
Even ademhalen, neus dicht en naar binnen. Tot mijn grote verbazing beland ik in de Dixie-hemel. Gewoon, een 6 sterren exemplaar.
Schoon en compleet met desinfectans, zeep en een heel pak wc rollen.

Op naar de locatie om de startbewijzen op te halen.
Het is er een drukke, vrolijke boel. Alleen maar blije gezichten. Wat een gemoedelijkheid. Ik kan nu nog net doen alsof ik er bij hoor, op mijn loopschoenen.
De organisatie is een geoliede machine en niet veel later staan ze van achteraan ineens vooraan de rij.
Rats, plak en vast zitten ze. Voor de komende dagen dag en nacht verbonden aan hun gele polsbandje.
Vanaf nu val ik door de mand, want mijn polsen zijn maagdelijk schoon. Niks geen bandje, dus ik hoor er niet meer bij.

Ons volgende doel is het Faberplein. Want daar treden vanaf 3 uur The Originals op. Een vrolijk bandje van 4, altijd gekleed in roze jasjes en op roze schoenen. Vorig jaar voor het eerst gezien in Maasland en later ook in Nijmegen 2 keer van genoten. Ze spelen nummers op verzoek en er wordt gestemd met geluid. Als heuse groupies eisen we een uur van te voren een tafeltje op.

Als snel gaat er boven ons een 3-mans bandje spelen, in een grappige huiskamer-achtige setting. Verhip. Dat klinkt ook goed! De pianist is een voice look-a-like van Roel van Velzen. De saxofonist maakt het af. Onthoud die naam: Familie de Bruyn. En ze zoeken nog een gitarist........

3 Uur wordt 4 uur. We vullen de tijd met praatjes, meezingen en drankjes. En nog maar eentje. Heel vervelend allemaal.

Uiteindelijk wordt het roze op het podium. Tegelijk gaan buiten de tent de wolken lekken en drijft die enorme hoosbui een golf mensen naar binnen. Lekker druk gelijk. Beginnen maar! De loop is nog niet eens begonnen, maar het feest is al aan.

Tegen 6 uur stappen we op.
De mannen moeten nog een voedzame maaltijd bij elkaar stapelen en de keuken van de beste pannenkoekerbakker van De Duivelsberg sluit om 8 uur zijn keukentje.

Later op de avond kan ik geen pap meer zeggen. Maar dat hoeft ook niet. Onze Kralingse wandelburen, die we nog kennen van vorig jaar, schuiven aan op ons terras. Ze openen de ronde met Sterke Verhalen en de uren vliegen voorbij.

Half twee. En genoeg bier en wijn op voor de hele maand. Van je voorbereiding moet je het hebben. Snel naar bed!