Het is opnieuw een gebroken nacht. Het wil maar niet lukken om de uren die we hebben, achter elkaar te blijven slapen. Om kwart over vier gaan ze er uit. Ik blijf liggen, maar kan mijn oren niet afsluiten voor wat ik aan de andere kant van het dunne muurtje hoor. Onweer en regen. Heel heel heel veel en harde regen. Dat valt dus alvast niet mee.
Ik doe een schietgebedje en hoop dat het tegen vijf uur uitgeregend is. Als ik er zelf uit ga hoor ik het nog steeds. Regen, en hard ook nog steeds. Ach ach ach en hij had het al zo slecht naar zijn zin.
Om 8 uur wordt het droog, maar 3 kwartier later begint het weer. Als het carillon van het dorp klinkt om 9 uur, gaat ook de muziek voor aan de weg van de camping aan. Trompetmuziek. De regen stroomt langs de ramen. Gek genoeg klinkt het zo, samen met de muziek, toch ineens anders. Vrolijker.
Later hoor ik van hem dat hij om deze tijd al 3 (weggooi)poncho's verbruikt heeft. De eerste zonder dat hij hem ooit aan gehad heeft.
Wel eens geprobeerd? Zo'n dun dingetje uit de verpakking halen. Zoeken waar de ingang zit en deze niet verwarren met de armsgaten. Hem juist aantrekken. Dus je hoofd via de brede onderkant insteken en er uit laten komen aan de smalle bovenkant. En dit terwijl je lijf en je kleding nat is?
Ik snap dat, dat het hem niet in 1x lukte.
Om half 10 wordt het wolkendek lichter en 5 minuten later begint het zonnetje voorzichtig te schijnen. Later zal blijken dat de regen voor de avond niet meer terug zal komen.
Om 10 voor half elf komt het appje dat ze hun 1e stop houden. Ze zijn in Milsbeek. Het werd een tomaten soeppie vandaag.
Anderhalf uur later verwachten ze door Groesbeek te komen.
Ik kleed me om, steek voor de zekerheid nog 2 poncho's bij me én een flesje water. Ik strik mijn wandelschoenen en om 11 uur loop ik naar de voorkant van de camping.
Net als elk jaar, ben ik toch weer verrast, door de enorme massa mensen die zich daar aan weerszijden van de weg bevindt. Het publiek maakt er een heus dagje uit van. Klapstoeltjes mee, koelboxjes, een tent waar ze opzwepende meezingers draaien en gratis bewegend vermaak voor hun neus.
Ik nestel me er tussen, zoals afgesproken aan de rechterkant van de weg. Even later voegen onze jongens zich bij ons. Het overbruggen van de honderd meter vanaf de caravan tot de weg, is voor hen net haalbaar, zodat ook zij hun vader en oom even kunnen groeten.
Het is ontzettend druk met lopers. De weg is helemaal vol en wordt ook in de hele breedte door hen in beslag genomen. Er vallen geen gaten. Als er voor de 127e keer "Liever dik in de kist" uit de speakers klinkt, beginnen alle lopers enthousiast mee te zingen en te klappen. Alsof ze het voor de allereerste keer horen.
Even verderop staat iemand met een bakje kaasblokjes en daar wordt gretig uit gepakt. Gepakt hè, niet gegraaid. Dit sportieve volk is uiterst netjes en bescheiden.
Het is lastig om bekende koppen te herkennen. Gelukkig is daar de smartphone, waardoor ik weet wanneer er bijna iemand aankomt. En zij weten waar ik te vinden ben. Eerst zie ik de buren en vlak daarna komen onze mannen aanlopen. Goed herkenbaar, want ik heb echt nog niemand anders in dat Marathon shirt zien lopen. Ze willen eigenlijk gelijk door. Prima. Doen we. Ja inderdaad, we. Ik had aangeboden om het laatste stuk, de ruim 10 kilometer tot in Nijmegen, mee te lopen. Hij vond het een gezellig plan. Even andere praatjes onderweg. Want na al die jaren samen zijn wij nog steeds niet uitgepraat en gelachen.
Dus hoppa, de weg op en mee. Gewoon, lekker lopen.
Ik vind het enorm leuk om nu eens zelf mee te gluren hoe dat dan is. Lopen tussen al die mensen. Langs al die andere mensen. Het gespreksonderwerp van deze Dag van Groesbeek, is toch vaak De Zevenheuvelenweg. Nu mag ik hem zelf bewandelen. Ik kijk mijn ogen uit.
Maar ook de route hierna, door Berg en Dal. Van Groesbeek tot de finish in Nijmegen is één lang lint van publiek en gezelligheid. Er is hier geen hond die werkt. Alles en iedereen hangt op straat. Met heel veel positieve aandacht voor de lopers.
Als je denkt dat er geen verdraagzaamheid meer in ons land is, als je denkt dat iedereen hier voor zichzelf leeft en niets voor een ander over heeft, moet je hier eens komen kijken. Er wordt niet gestopt met klappen en high fiven. Wie er doorheen zit, kan rekenen op een stoel, een hand en een bemoedigend woord.
Als je denkt dat je met Halloween veel snoepgoed op kunt halen, moet je hier eens met je tupperware-tje heen komen. Werkelijk overal staan mensen klaar met bakjes drop, lollies, spekkies, meloen, appel, banaan, komkommer, gekookte eitjes, nootjes en zelfs schalen mini frikadelletjes. Het kan niet op. Je kunt er een jaar je voorraadkasten mee vullen. Zo ontzettend gul.
Overal bieden mensen water aan, via bekertjes en tappunten. Dwars over en langs de route zijn douches en staan mensen de hele dag met vernevelaars klaar.
Zo'n 4 kilometer voor het eind, houden ze hun tweede stop. Met cola en een broodje braadworst. Ik laat de heren zitten en ga de catering verzorgen.
Als we na een twintig minuten de route vervolgen krijgen ze hun tweede controleknip. In the pocked.
Als we Nijmegen doorlopen passeren we eerst Het Witte Straatje. Zo leuk! Overal witte balonnen, bogen over de weg en in het wit gekleed publiek. Even later volgt het Rode Straatje. Mensen zijn creatief met tekstbordjes. "Mag ik jouw kruisje eens zien?" Ik heb mijn ogen uit gekeken.
De kilometers vliegen zo voorbij. Tuurlijk, pijn doen hun pootjes wel, maar de afleiding verzacht veel. Zowiezo is dit volgens hem een veel betere dag dan gister. Vandaag loopt het prima. En is hij zijn gedachte van gisteravond - misschien moet dit maar mijn laatste keer zijn - alweer vergeten.
Al met al, een prima loopdag. Allebei nog steeds heel.
Ze kunnen hun laatste startkaart halen. Weer een vroege dit keer. Deze kaart is populair onder de lopers. Veel mensen willen graag vroeg starten en proberen lopers over te halen om te ruilen. Zo staat er dus een hele rij 'bedelende' mensen op het terrein.
Maar zij houden hem zelf.
Nog één keer op tijd naar bed, nog één keer om kwart over 3 de wekker.
Dit gaat he-le-maal goedkomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten