Hij blijft dan miauwen, onophoudelijk. Nou, ga er dan maar uit om hem de tuin in te laten. Want slapen doe je sowieso niet meer. Of je nou blijft liggen of niet.
Een kattenluik zou in dit geval een uitkomst zijn, maar jammer genoeg is er geen plek waar we dit netjes kunnen aanbrengen. Aan de voorkant van het huis zit een kunststof deur en kozijn. Aan de achterkant een schuifpui.
Dus staan we op, doen we het vouwgordijn omhoog, ontgrendelen we de schuifpui en doen we hem open. Sjors stuift dan altijd naar buiten.
In omgekeerde volgorde doen wij daarna dezelfde handelingen en gaan weer naar boven. In de hoop toch nog even in slaap te vallen. Als we daarna echt opstaan, laten we Sjors weer binnen.
Maar vanochtend ging het anders. Ik deed het vouwgordijn omhoog en zag hem zitten. Zielig, in elkaar gedoken. Tja. Zó hoef ik de kat er niet uit te laten. Dat is wél heel erg makkelijk vogeltjes vangen.
Ik zette Sjors weg in de gang en ging zelf de tuin in. Knielde neer naast het vogeltje. Deed nog een voorzichtige "kssst". Maar er gebeurde niets. Hij bleef zitten. Daar zat ik dan. Met een ziek vogeltje en een miauwende kat.
Nadat de pui weer dicht was, deed ik de gangdeur open.
Sjors bleef héél rustig. Ging er voor zitten. Nam de situatie goed in zich op. Ging niet wild doen A omdat hij naar buiten wilde en B omdat hij daar een vogel zag. Gewoon niet. Of hij het in de gaten had, dat dit gedrag hier niet op zijn plaats zou zijn.
Het liefst zou ik de vogel oppakken en weg zetten. Maar ja. Waar dan? Er lopen overal katten rond. En daarbij. Dat durf ik eigenlijk helemaal niet.
Na een minuut of 5 draaide hij zich om en liep naar de trap. Keek me aan met een blik van: 'Kom, we gaan. Laat hem maar met rust.' Eenmaal boven vielen wij in slaap. Terwijl Vogel zijn laatste adem uitblies.
Want toen we later beneden kwamen, lag hij ondersteboven.
Ik weet heus dat ik er niets aan kan doen, maar waarom voelt het dan niet zo?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten