Vandaag word je 15.

Lieve Wessel,

Precies 15 jaar geleden kwam je, met een hoop geluid, ter wereld.

Natuurlijk liet je eerst lang op je wachten. We konden roepen wat we wilden, maar eigenlijk wisten we het wel. "Die blijft net zolang zitten, tot het echt te heet onder zijn voetjes wordt." 
Overtijd. Zo noemden ze dat. Vijftien dagen. Mooi getal, niet? We waren in het ziekenhuis geweest en er werd gedreigd. "Ga maar even naar huis. Als ie echt niet wil, gaan we hem halen!" We gíngen naar huis, maar eenmaal thuis konden we haasje repje terug. Het scheelde weinig of je was in de rolstoel geboren.

Eigenlijk is er niet zoveel veranderd. Je maakt nog steeds een hoop geluid en je bent een meester in tijdrekken.

Vijftien jaar. Ik had ze niet graag gemist. Je houdt me vaak een spiegel voor, want gut, wat bèn jij een Reijgersberg. Je stelt mijn geduld op de proef en je verbaast me nog bijna elke dag met je wijsheid, liefde voor mens en natuur.

Al 15 jaar ben je een impulsief kind. Wat gevatheid, originaliteit en creativiteit betreft zijn impulsieve kinderen nauwelijks te overtreffen. 
Geleerden zeggen echter ook dat impulsieve kinderen met sommige dingen ongelofelijk veel moeite hebben. 
Kritisch kijken naar je eigen doen en laten? Geen tijd voor. In geval van twijfel, is het altijd de schuld van een ander.
Wachten? Geen denken aan. Je wilt winnen en altijd de eerste viool spelen.
Langetermijndoelen stellen? Geen sprake van. De toekomst is eindeloos ver weg. Jij wilt nú doen wat je wilt.
Nadenken en pas op de plaats? Gaat niet! De woede moet er nu meteen uit en wel zonder remmingen.

In het verleden veroorzaakte je gedrag regelmatig problemen. Je was zo gehaast en je rem werkte niet. En wanneer je plankgas reed, vloog je weleens uit de bocht. Wij moesten vaak als spelbreker optreden. Maar de laatste tijd is dat steeds minder nodig. Je bent zelf beter in staat op tijd vaart te minderen. Je kunt nu eerst nadenken voor je iets doet. Of zegt. Je bent in staat je eigen gedrag bij te sturen. Je reacties te beteugelen. Door op tijd vaart te minderen, blijkt zelfbeheersing mogelijk.

Ongelofelijk trots ben ik daar op.

Ook op hoe jij je het afgelopen jaar op school hebt weten te handhaven. Je bent makkelijk over naar 4 Havo, terwijl de helft van je klas het jaar over moet doen. Terwijl in jouw testresultaat zwart op wit stond: 'Wessel is een matige Havo-leerling. Alleen door net zoveel inzet als nu én zijn enorme werklust, zal hij uiteindelijk een Havo diploma kunnen halen.'

Juist over die inzet hebben we veel strijd gehad. Wij zeggen juist: "Wat voor cijfers zou je gehad hebben, als je er ècht voor zou hebben gewerkt. Als school meer prioriteit gekregen zou hebben dan gamen en YouTube kijken, je favoriete bezigheden." 

Maar het doet er niet toe. Je hebt een fijn jaar gehad. Met lekker veel vrije tijd. Dat is dan ook het probleem dat je hebt met school. Het is allemaal wel leuk, maar kost zo verdomd veel tijd.

Je hebt je dit jaar ontwikkeld als voetbalkeeper. Hebt nèt een fantastische ervaring achter de rug met je oom en opa in Noorwegen. Slaapt nu tot grote tevredenheid in een bed dat past bij je lengte. Gaat eindelijk alleen naar de kapper. En hebt kipsaté leren eten.

Vijftien jaar. Je bent een gewèldig joch. Met een groot hart. Lief voor mensen en dier. En ontzettend zorgzaam voor mij.

Dit jaar, op jouw verzoek, geen groot verjaardagsfeest aan het eind van de zomervakantie. Je voelt je schuldig, zeg je. Omdat wij er veel werk aan hebben, en jij het liefst de hele dag met je vrienden boven zit. En wij dan met jouw visite 'opgescheept' zitten. Je voelt je schuldig, omdat je zelf tegenwoordig bijna geen verjaardag van anderen meer bezoekt.

Dus dat doen we niet. Maar we vieren het op een manier die nú bij je past. De slingers en ballonnen hangen. Cadeautjes zijn ingepakt. De taart staat in de koelkast. En de bowlingbaan is gereserveerd.

Lieve stuiterbal van me, gefeliciteerd met je 15e verjaardag.
Zoals ons liedje zegt: 'Ik hou van jou, alleen van jou, ik kan niet leven in een wereld zonder jou."

Kus!  Mama