De woensdag

Vandaag de dag van Wijchen.

Voor vier uur zitten ze al in de auto. Op weg naar de parkeergarage in het centrum van Nijmegen. Al maanden van te voren volgeboekt, maar hij zorgt er wel voor dat hun plek veilig gesteld is. Het kost even wat,  maar dan heb je ook wat. Hoewel, eigenlijk valt het ook best mee. Voor een tientje per dag, dus 5 euro per persoon staan ze daar gebeiteld.

Om half vijf staan ze in het startvak. Een half uur voor ze mogen vertrekken. "Waarom eigenlijk zo vroeg al?", vroeg ik in mijn onnozelheid. Het antwoord was een rekensommetje. "Er lopen ongeveer 40.000 mensen mee. De helft daarvan loopt de 30 of 50 kilometer. De andere helft loopt de 40 kilometer. In twee startvakken. Dus per groep zo'n 10.000 man. Als je achterin staat, duurt het zo'n 20 minuten voor je je eerste wandelpas gemaakt hebt. Daar heb ik geen zin in." Nu kunnen ze dus gaan lopen zodra het startschot geklonken heeft.

Rond 9 uur hebben ze hun eerste stop met het gebruikelijke bakkie soep. Als ze daarna weer verder lopen trekken een aantal aangeplakte geocache-logo's zijn aandacht. Er blijkt een Event plaats te vinden langs de route. 'Gezellig een bakkie doen #2.' Er wordt koffie met speculaasjes aangeboden, maar daar heeft hij geen tijd voor. Hij tekent het logboek en door wil hij weer. De GC-code schrijft hij op zijn hand om later nog online te kunnen loggen. Aan het eind van de dag blijkt het door het zweten volledig onleesbaar geworden te zijn. Maar na wat speurwerk op internet hebben we het zojuist toch gevonden.

Inmiddels ben ik op de bus gestapt richting Nijmegen. Als ik op de Prins Hendrikstraat uitstap, krijg ik net zijn SMS. Ze zitten aan een broodje bal en hebben na deze stop nog zo'n 1 en 3 kwart uur voor de boeg. Ik weet dan hoe laat ik op de afgesproken plek moet zijn. Er komt nog een appje achteraan, dat zijn benen nog willen, maar dat hij er zo geen zin meer in heeft. Hij verlangt naar de rust van de camping. En hij heeft het warm.

Ik vermaak me in de tussenliggende periode met een beetje winkelen en mensen kijken. Opvallend is dat ik o-ver-al fietsen zie. De stemming in de stad is uitgesproken vrolijk en uitgelaten. De terrasjes langs de route zitten vol roze geklede mensen. Er wordt gemarcheerd, gezongen en meegeklapt. Later vertelt hij me wat de meest gehoorde liedjes onderweg waren: 'Jij krijgt die lach niet meer van mijn gezicht.' En 'Liever dik in de kist.'

Als ik een muurtje vind, ga ik er eens goed voor zitten. Nog geen 10 minuten later staan ze ineens al voor mijn neus. Hij heeft een rood hoofd en loopt stijf en stram. Hij zegt altijd: "Mijn lichaam is een tempel." Maar het mooie is er nu wel van af.

Ik stap het parcours op en loop de laatste honderden meters mee tot de finish, die we om 12.54 uur passeren. Ik maak op zijn verzoek een foto waarop hij probeert zijn duim op te steken. Maar door de dikte van zijn handen en vingers kan hij geen vuist meer maken. De foto is voor PopupTV. Hij had vandaag trouwens dubbel de mogelijkheid om zichzelf wereldberoemd in Schiedam te maken. Maar het verzoek van Radio Schiedam wees hij af. Ze wilden hem telefonisch interviewen op de route. Maar dat zag hij niet zitten. Dan moest hij wachten op hun telefoontje, met een slechte verbinding en kon hij niet gewoon verder lopen. Daarbij. "Wat heb ik nu te vertellen?"
Later zag ik hoe ze hem vooraf benaderd hadden: "Loop jij de Avondvierdaagse?" Op dezelfde ongeïnteresseerde en onvoorbereide manier waarop hij altijd zijn Radio - interviews afneemt. Ik had hem niet eens meer geantwoord. Lamlul.

Ze hebben het weer gered. De stempelkaart is ingeleverd. De nieuwe kaart zit in de knip. Dat zorgde nog even voor een hilarisch momentje. De dames daar hadden het even niet zo druk en wilden hem beiden helpen. "Ik ben al getrouwd hoor, met haar. Al bijna 25 jaar." Waarop zij bloedserieus antwoordde: "Dat was dan zeker een moetje. Jullie zien er nog zo jeugdig uit!" Kijk, die steken we in onze zak.

Aan het eind van de dag blijkt dat 1525 mensen vandaag niet gefinished of zelfs niet eens gestart zijn. Een daarvan is onze buurman, die maandag nacht om half twee met de nodige biertjes in zijn kraag nog op ons terras sterke verhalen zat te vertellen. Tja......

Morgen loopt hij in zijn paars-gele De Marathon shirt hier langs de camping. Maar eerst slapen en een uurtje later opstaan vanwege hun late dag-start. En hopen dat het mee gaat vallen met de voorspelde regen- en onweersbuien.

To be continued.