Na de Mudrun en de Duo-Marathon van afgelopen september - waar ik nog steeds een keer een blog aan wil wijden, want die waren té leuk en daar zijn té leuke foto's van - wil het niet meer zo lukken.
Eerst een knieblessure, daarna allerlei 'smoesjes'. Door de postloopjes van tegenwoordig, beland ik eind van de middag regelmatig moe, of zeg maar versleten, op de bank. Ik heb dan ècht geen zin om mijn renschoenen aan te doen. En heb totaal geen behoefte om wéér naar buiten te gaan. Ik vind het dan wel welletjes.
De loopgroep Vroege Vogels ontwijk ik ook sinds september. Eerst door de blessure. Daarna door logistieke perikelen. Van de vier weken is De Man In Huis er twee 's avonds aan het werk. Op de Vogel-avond traint Jongste op dezelfde tijd en nu het vroeg donker is, stuur ik hem niet alleen op de fiets door het park.
De één-keer-per-maand-avonden van De Running Crew maak ik het liefst mee. Dan heb ik een stok achter de deur in de vorm van gezelschap. Maar als dat op woensdag is, ga ik de avond ervoor niet ook nog eens Vogelen.
Kortom: ik ren weinig, ik ren onregelmatig, ik ren niet alleen, en ik ben er niet tevreden mee.
Toen kwam daar een oproep vanuit de Buurtapp Nextdoor.
Ik las het, dacht er een poosje over na, wachtte de reacties af en meldde me toen aan.
Geen idee of het iets voor me is, of het werkt, maar het kán mijn wak misschien dichten.
Zonder verplichting, maar met de mogelijkheid om in te springen als het uitkomt. Ook het stukje off road sprak me hierin aan.
Vorige week zaterdag stond de eerste afspraak. Maar vanwege de vorst en ijslaag buiten, besloten we voor de veiligheid binnen te blijven. De tweede poging was gisteren.
De weersomstandigheden logen er niet om. Harde, felle, koude wind, regen én natte sneeuw. Maar alle vier de vrouwen die vooraf zin hadden, stonden ook echt op de afgesproken plek in de wijk te wachten.
Het werd een stoer loopje. Glad, modderig, door diepe plassen ijskoud water. We bikkelden een leuk rondje bij elkaar. Intussen maakten we kennis en contact, want niemand kende elkaar. Na een uur bleek dat er tussen alle vier allerlei draadjes liepen. Wat is dat toch grappig.
De één kende ik van de basisschool van onze kinderen. De ander was een collega-leraar op de school van één van mijn vriendinnen. De derde bleek de dochter te zijn, van iemand waar mijn moeder vroeger veel mee optrok, tijdens háár hardloopcarrière.
Die twee liepen rete-snel trouwens. Ik vond dit overzicht, van de snelste Fortuna-vrouwen aller tijden. Onze twee moeders komen verdomd veel voor in de lijstjes.
Dat kleine wijffie liep gewoon de tien kilometer binnen de veertig minuten. Ik weet nu pas hoe onwaarschijnlijk snel dit is.
We waren het er alle vier over eens dat het een leuk loopje was, ondanks de omstandigheden. Dit gaat zéker een vervolg krijgen.
Aan het eind van deze dag kreeg ik van mijn vader een foto opgestuurd vanuit Spanje, waar hij nu is.
Toeval?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten