Snap jij het?

Iedereen heeft wel wat.

Zo heb ik regelmatig hoofdpijn. Familiekwaaltje. 

Waar ik vroeger nog opknapte van de drogisterij-pilletjes van mijn moeder, heb ik nu grover geschut nodig om overeind te blijven. De frequentie en intensiteit loopt parallel met mijn hormoonspiegel. Als het had gekund, was ik levenslang zwanger geweest. Of had ik mijn jongens tot hun drieëntachtigste borstvoeding gegeven. Want dat waren heerlijke hoofdpijnloze periodes.

Als ik weer aan de beurt ben, is dat altijd voor vier, vijf of zes dagen achtereen. 
Ik kan je zeggen, dat vreet energie. Mijn migraine-pillen helpen mij er doorheen. Stevig spul. Ik mag ze dan ook niet teveel. En er zit zo'n gele sticker op. Omdat je reactievermogen ervan afneemt. 

Ze zijn belangrijk voor me. Want ik reageer er goed op, zodat ik er bijna zeker van ben dat ik voor enkele uurtjes opknap. Slapen kan.

Er zitten zes pilletjes in een doosje. Goed voor ongeveer één maand. Per recept krijg ik één doosje bij de apotheek. Het wordt gedeclareerd èn vergoed door de ziektekostenverzekering. Maar. Per keer, dus per recept, worden er ook afhandelingskosten gerekend. Zes euro vijftien. Dit bedrag wordt aan mij teruggevraagd door de verzekering.

Vooruit. Allemaal prima. Maar. Ik ben Hollander genoeg om te bedenken dat één euro per pil best veel is. Ook vind ik het veel dat ik elke maand moet zorgen dat ik op het juiste moment aan de balie van de apotheek sta. Als ik aan de beurt ben, slik ik ze in een paar dagen allemaal weg en als daar een weekend bij zit, ben ik de Sjaak. Als ik zonder zit. Daar kan ik heus van in paniek raken. Zou ik zelfs bereid zijn honderd euro per pil te betalen.

Dus vroeg ik in oktober of ik niet gewoon twee doosjes mee kon krijgen. Twee doosjes, één keer afhandelingskosten en twee maanden gerust. Nee. Dat kon niet. De apotheek mocht me, gezien de aard van de medicatie, niet teveel ineens meegeven. Als ik dat anders wilde, moest ik de huisarts vragen, op een andere manier een recept uit te schrijven.

In november vroeg ik dit aan de huisarts-assistente. Ze zou het overleggen. Had ik nu al nieuwe pillen nodig? Nee. Nog niet. Ze adviseerde me, als ik ze wél weer nodig had, 
eerst even bij haar na te vragen of het gelukt was het recept te wijzigen.

Eind van het jaar overkwam me wat ik altijd voor probeer te blijven. In het weekend was mijn pillenstrip op, terwijl ik dacht dat er nog twee in zaten. PANIEK! Gelukkig kon ik via de weekenddienst bij de ziekenhuis-apotheek pillen krijgen. Vier. Vier maar, want teveel tegelijk mocht niet. Ik vond alles best, want wat wàs ik blij dat ik er eentje in kon nemen.

Deze week was ik weer aan de beurt en was mijn doosje bijna leeg. Dus vroeg ik de assistente of de receptwijziging gelukt was. Ja, gelukkig wel. Zij zou de huisarts vragen een recept uit te schrijven. Een dag later kon Wim in de apotheek terecht om het op te halen.

Wat bleek? Toen in november de assistente had geregeld het recept te wijzigen, had de huisarts het tóch naar de apotheek doorgestuurd. Dus al die tijd hadden er drie doosjes plus drie herhalingsrecepten op me liggen wachten. Nou, nemen we die nu toch mee? Dat kon zéker. Maar ook de nieuwe bestelling moest mee, want "alles is al betaald".

Met een grote grijns legde hij zes doosjes voor me neer. Plus twee keer drie herhalingsrecepten.

En vanaf hier begrijp ik het niet goed meer. Ik snap hoe het zo gekomen is. Maar ik begrijp niet, dat ik eerst maar vier pillen mee kan krijgen, en er nu gewoon veertig heb liggen. 

Het zal allemaal wel. Ik kan voorlopig een half jaar vooruit. Heerlijk om te weten dat er áltijd een doosje ligt.