Rob

Op zondagmiddag gingen we samen naar de kerk. Voor een concert. Apart, of niet dan?

Oudejaarsavond keken we op TV naar De Vrienden Van Tweeduizendenzestien. 
Een verzameling Nederlandse artiesten zong daar samen hun liedjes. 

Eén van hen was Rob de Nijs. Inmiddels vierenzeventig, maar nog altijd goed zingend op het podium. 

Tòch schrok ik van hem. Hij kon namelijk zijn microfoon-hand niet stilhouden. 
Het viel op dat hij een ontzettende trilhand had.

Naast me zat hij al direct te googelen. Treedt hij eigenlijk nog vaak op? 
Hij stuitte op dit middagoptreden, bij Op Hodenpijl in Schipluiden. Dat is in de buurt. Zullen we? 

Nog diezelfde avond bestelden we twee kaarten. Het zou zomaar eens de laatste keer kunnen zijn, dat we hem konden zien optreden, dachten we. Dan waren wij daar toch maar mooi bij geweest.

Zo kwam het dat we samen in de kerkbanken kwamen te zitten. Een fijn plekje aan de zijkant, met prima uitzicht op het kleine podium. We waren er niet alleen. De kerk zat afgeladen vol. Beneden én op het balkon.

Rob had vier muzikanten meegenomen en al tijdens het eerste nummer werd ik geraakt. Daar stond een kwetsbare, breekbare nestor, met veel vuur mooie teksten te zingen op prachtige melodieën. Zijn stem was krachtig, overtuigend en de akoestiek was bijzonder goed.

Na drie kwartier was er een korte pauze, waarin we biologisch rechtsgedraaid perensap voorgeschoteld kregen. 

Het tweede deel van het concert bleek iets te lang voor de oude meester. 

Hij vergat hier en daar wat tekst, was niet zo toonvast meer en verdween tijdens één van de nummers plots van het podium. Voor een toiletbreak, vertelde hij toen hij terugkwam. Dat konden we zo ook wel zien, want de slip van zijn colbertjasje, zat achterin zijn spijkerbroek vast.

Maar weet je, het maakte niets uit. 

Het was een prachtige middag, met een gezelschap dat uit zijn dak ging bij "Malle Babbe". 

Intussen was buiten de avond gevallen. In het donker liepen we terug naar de auto. 

Het was zéér de moeite waard geweest.