Vandaag mochten ze op herhaling. Jongste en twee vrienden. In november waren ze een dagje in de Efteling geweest, maar precies op de zondag dat de wind raasde en stormde over het land. Daardoor waren alle buiten-attracties bijna de hele dag gesloten geweest. Ze hadden best een leuke dag, maar níet zoals hij bedoeld was. Dus startten ze snel de onderhandelingen, over het al dan niet over doen van deze dag.
Ik ging overstag. Vandaag was die dag. Of de duvel ermee speelde was het koud. Zo koud dat de dag ervoor alle achtbanen en andere grootste dingen gesloten waren geweest. Het zou toch niet?!
Eenmaal onderweg reden we de dichte mist in. Geen hand voor ogen te zien. Vanaf Dordt kwam het zonnetje door. Nu waren we optimistisch. Dat zou eventuele vorst snel van de rails en dergelijke doen verdwijnen.
Even voor half elf duwden we ze hartelijk de entree door. Zo, dàhàg! Nu kon ons dagje uit ook beginnen.
Onze eerste halte was in Oisterwijk. Het bezoeken van De Winkel van Robèrt van Heel Holland Bakt, stond al een tijdje op ons lijstje. Waarom? Klik hier maar eens dan.
Het is gevestigd in een prachtig oud pand. In de stoere en industriële setting van de voormalige leerfabriek in Oisterwijk.
De winkel zelf is klein. De ruimte erachter is groot. Hier zit de bakkerij en de workshopruimtes.
De winkel zelf is klein. De ruimte erachter is groot. Hier zit de bakkerij en de workshopruimtes.
 |
| ~ foto van internet ~ |
Op de glazen deur links op de foto hing een briefje, waarop we uitgenodigd werden om door te lopen. Je komt dan in een smalle lange gang, aan de rechterkant over de hele lengte begrensd door glas, met zicht op alle werkruimtes. Als er activiteiten plaats vinden, kan en mag je daar dus gewoon naar kijken.
Wim loopt als eerste naar binnen en begint direct te zwaaien.
"Wat doe je?"
"Er zwaait iemand naar me."
Daarna een stilte van vijf seconden gevolgd door een bulderlach.
"Kijk nou wíe er zwaait. Hij is het zelf!"
Inderdaad. Robèrt was aan het werk en begroette ons heel hartelijk.
"We mogen toch wel even kijken hè?"
"Jazeker, dat móet!", riep hij ons toe.
Teruggekeerd in de winkel kochten we chocoladebollen, een gevulde koek én oliebollen.
Daarna vervolgden we onze weg naar de Oisterwijkse vennen. Voor een wandeling. Nog maar net op weg kwamen de eerste meldingen vanuit de Efteling bij ons binnen.
"Mam, alle attracties zijn dicht. Te koud."
Wel gloeiende gloeiende, toch niet weer hè? Ze zouden het nog even aankijken.
Intussen besloten wij onze koffie maar over te slaan en direct aan de wandel te gaan.
De dag kon tenslotte best eens veel korter worden dan we vooraf bedacht hadden.
Uiteindelijk konden we tweeeneneenhalf uur wandelen.
De jongens gingen schaatsen en één voor één gingen er toch wat attracties open.
Ze bleven.
Wij liepen rond in een sprookjesachtige wereld.
Alles wit van de rijp en de vorst.
Wim loopt als eerste naar binnen en begint direct te zwaaien.
"Wat doe je?"
"Er zwaait iemand naar me."
Daarna een stilte van vijf seconden gevolgd door een bulderlach.
"Kijk nou wíe er zwaait. Hij is het zelf!"
Inderdaad. Robèrt was aan het werk en begroette ons heel hartelijk.
"We mogen toch wel even kijken hè?"
"Jazeker, dat móet!", riep hij ons toe.
Teruggekeerd in de winkel kochten we chocoladebollen, een gevulde koek én oliebollen.
Daarna vervolgden we onze weg naar de Oisterwijkse vennen. Voor een wandeling. Nog maar net op weg kwamen de eerste meldingen vanuit de Efteling bij ons binnen.
"Mam, alle attracties zijn dicht. Te koud."
Wel gloeiende gloeiende, toch niet weer hè? Ze zouden het nog even aankijken.
Intussen besloten wij onze koffie maar over te slaan en direct aan de wandel te gaan.
De dag kon tenslotte best eens veel korter worden dan we vooraf bedacht hadden.
Uiteindelijk konden we tweeeneneenhalf uur wandelen.
De jongens gingen schaatsen en één voor één gingen er toch wat attracties open.
Ze bleven.
Wij liepen rond in een sprookjesachtige wereld.
Alles wit van de rijp en de vorst.
Het was hier zoveel kouder geweest dan bij ons in het Westen.
Tijdens onze ronde zochten we ook een achttal geocaches op.
Dat maakte het wandelen nèt iets leuker.
Doelgerichter.
In een brasserie deden we ons tegoed aan koffie met iets lekkers. Dat hadden we verdiend vonden we. En ook nodig om op te warmen.
Inmiddels stuurde Oudste ons een berichtje, dat hij het ook prima maakte.
Een vroegertje van de baas, en het huis voor zich alleen. "Doe maar rustig aan hoor jullie!"
Vanuit hier reden we door naar Waalwijk. Onze vaste stek om de tijd te doden tot we richting Efteling Parkeerplaats konden gaan. Bij eetcafé Kadinsky.
We aten er heerlijke saté en een Waalwijker en om kwart over zeven stonden we op de Kiss en Ride van Kaatsheuvel. Nog een uur wachten.
Ik doodde de tijd door onder een dekentje op de achterbank te gaan liggen knorren. Lekker hoor. Uiteindelijk rolden de jongens moe maar voldaan het park uit.
Inmiddels was de mist weer op komen zetten. Het zicht was beperkt tot een metertje of vijftig. Door de kou vroor de grond aan en werd de wereld een spiegeltje om op te lopen. Dat zou nog een klein avontuur worden, die terugreis.
Gelukkig werd alles helderder, naarmate we meer richting het Westen reden en konden we toch nog vlot doorrijden. Omdat ze geen tijd hadden gehad om te eten (?!) 'moesten' we nog even langs de Mac. Daarmee kwam een lange en energievretende dag ten einde. Maar leuk was ie!
Tijdens onze ronde zochten we ook een achttal geocaches op.
Dat maakte het wandelen nèt iets leuker.
Doelgerichter.
In een brasserie deden we ons tegoed aan koffie met iets lekkers. Dat hadden we verdiend vonden we. En ook nodig om op te warmen.
Inmiddels stuurde Oudste ons een berichtje, dat hij het ook prima maakte.
Een vroegertje van de baas, en het huis voor zich alleen. "Doe maar rustig aan hoor jullie!"
Vanuit hier reden we door naar Waalwijk. Onze vaste stek om de tijd te doden tot we richting Efteling Parkeerplaats konden gaan. Bij eetcafé Kadinsky.
We aten er heerlijke saté en een Waalwijker en om kwart over zeven stonden we op de Kiss en Ride van Kaatsheuvel. Nog een uur wachten.
Ik doodde de tijd door onder een dekentje op de achterbank te gaan liggen knorren. Lekker hoor. Uiteindelijk rolden de jongens moe maar voldaan het park uit.
Inmiddels was de mist weer op komen zetten. Het zicht was beperkt tot een metertje of vijftig. Door de kou vroor de grond aan en werd de wereld een spiegeltje om op te lopen. Dat zou nog een klein avontuur worden, die terugreis.
Gelukkig werd alles helderder, naarmate we meer richting het Westen reden en konden we toch nog vlot doorrijden. Omdat ze geen tijd hadden gehad om te eten (?!) 'moesten' we nog even langs de Mac. Daarmee kwam een lange en energievretende dag ten einde. Maar leuk was ie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten