Dàt was lang geleden. Zelfs nog vóór de Maaslandloop.
Zij moet na de Caminio haar lijf en benen restten van wandelen naar rennen.
Ik zit nog in een hersteltraject.
Mooi. Dat kunnen we best tegelijk samen doen.
Het is een prachtige frisse zonnige donderdagmorgen. Ik rijd haar richting uit.
Onderweg passeer ik de plek waar de tegengestelde rijbanen van de snelweg afgesloten zijn. Veel politie, verschillende ambulances. De oprit gesperd, filevorming op de sluipwegen eromheen.
Het ziet er ernstig uit.
Even voor tien uur zetten we onze sporthorloges aan en zetten de pas er in.
We doen een rondje Duifpolder. Onze monden nemen het tempo van de benen als vanzelf aan.
Het loopt lekker, bij allebei. Ik heb geen wandelmeters nodig tussendoor.
En zo lopen we op het gemakkie tieneneenhalve kilometer.
Het voelt heel goed. Ik kan het weer. She's back!
De beloning is groot. Wat een verwennerij.
Als ik allang weer thuis ben, blijkt wat ik vanmorgen gezien heb, een gevolg te zijn van een motorrijdster die daar zojuist verongelukt was. Een moeder van drie jonge kinderen.
Ik word er stil van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten