Uitgaanspunt #276

Het was me het dagje wel.

Hij wilde zó graag naar De Efteling.
De laatste keer dat hij er was, sloeg hij een aantal attracties over, want "over-de-kop" wilde hij niet. Inmiddels durf hij wél. Dus "de Python" had een onweerstaanbare aantrekkingskracht op hem. Tel daarbij op de nieuwste attractie "De Baron" en ik snapte zijn drang om erheen te gaan.

De herfstvakantie zouden we gaan. Tot bleek dat zijn vriend dan in het buitenland zou zijn. Deze zaterdag was er geen voetbalprogramma, dus dat was een prima alternatief.

Al wekenlang zit hij met zijn snuit op YouTube allerlei filmpjes van achtbanen te bekijken. Hij kent de geschiedenis van de meest spectaculaire attracties van de Efteling. Via een nieuw spel bouwt hij zelf digitale achtbanen.

Kortom. Hij had er zin in. Héél erg.

Hij bleek niet de enige. Qua planning bleek deze zaterdag één grote vergissing. In plaats van één uur reden we er nu twee uur over. Vijf kilometer filerijden op de snelweg en de afrit. Ik zou al geen zin meer hebben, maar de heren wilden persé toch. We beloofden ze dat als ze tijd tekort kwamen, of als ze door de drukte teveel overal zouden moeten wachten, ze in december met de Winter Efteling nog een keer mochten gaan.

Om elf uur verdwenen ze door de ingang.

De dag lag voor ons.

Allereerst naar Waalwijk.

Naar de koffie met een broodje en een Bossche Bol. Dan is onze vrije dag samen pas ècht begonnen.

~ Geniale naam ~

Volgende taak was shoppen. We zijn er beiden niet dol op. Maar hij baalt van de inhoud van zijn kledingkast. En als je iets nieuws wilt, moet je er aan geloven.

Dat ze bij de ANWB ook kleding verkopen, was nieuws voor hem.

Deze wilde ik zelf graag hebben. Ik besteedde er een deel van mijn verjaardagsgeld aan.

Inmiddels had Jongste al drie keer gebeld. Ze hadden het hartstikke leuk en er was goed nieuws. Vanwege de drukte in het park, werd de sluitingstijd een uurtje opgeschoven naar zeven uur.

Mooi, dachten wij, dan hoeven ze in december niet meer. Maar daar dachten de heren natuurlijk héél anders over.

Even later stond het zweet hem op de rug. Het was echt een opgaaf daar in dat pashokje. Maar de voldoening was groot toen hij zag wat de opbrengst was.

Hierna waren we het zat.

Maar we hadden nóg een missie. Bij de meubelzaken rondkijken. Het is komende december drie jaar geleden dat we een prachtige TV cadeau kregen, met een wandbeugel erbij. Maar om deze op te hangen en de juiste hoogte te bepalen, willen we eerst een ander kastje eronder. Maar tussen willen, zoeken, vinden en beslissen zit bij ons altijd jaren tijdverschil.

Maar hier liepen we tegen dit kastje aan en beiden waren we om. Deze wordt het.

Voor de wens van de jongens - een gamekamer op zolder - vonden we deze prullenbak. Afschuwelijk ding, maar OK. Voor de ruimte waarvoor hij bestemd is, is hij wel passend.

~ Ook nog voor mijn verjaardag ~

Heel Holland Bakt. Watertandend keek ik rond. Wat een prachtige apparatuur hadden ze hier.

Inmiddels was het half vier geweest en beiden konden we geen winkel meer zien. Zitten en eten. Dat wilden we. Dàt gingen we in Kaatsheuvel doen.

Dachten we.

Ik vond er een leuke winkel. 

Maar geen enkel eettentje.

Dus stapten we weer in en reden we terug naar Waalwijk.

Hier stonden de borden niet alleen op tafel, maar hingen ze ook aan de muren.

En die maisfrietjes waren lekker!

Om zeven uur waren we op de afgesproken plek.

Om kwart over kwamen ze moe, voldaan en vol verhalen aankakken.

Of we nog langs de Mac konden gaan. Want ze hadden honger. Zich de hele dag geen tijd gegund om iets te eten of te snoepen.

Nou vooruit dan maar. Om het af te maken.

Het was een blije dag.