Hij was jarig.
Ik had zin in taart en er was ook bier. Dus we gingen samen uit.
Een cadeau. Tja...... Ook hij is echt een kind van deze tijd. Hij heeft alles al. Wat een mazzel toch dat we allemaal aan deze kant van de wereldbol geboren zijn.
Geld was erg welkom. Dan heeft hij het hele jaar, om te bedenken wat hij nog graag hebben wil. Prima cadeau, maar nog steeds niet zo leuk om te geven. Ik ging dus op zoek naar een nieuw idee, want ik wist dat ik bij hem al een paar creatieve trucs gebruikt had.
Het is me gelukt. Een lege doos had ik nog staan, ballonnen lagen er zat tussen de slingers en vlaggetjes, een paar verpakte kleine snoepjes vond ik in de la. So far, so good.
Ik had alleen net al mijn kleine muntgeld uitgegeven in de winkels. Maar na onderhandeling met de jongens en een grote ruilhandel, had ik genoeg.
Met hulp van Oudste propte ik in elke ballon, voor ik hem ging opblazen, een snoepje of geld. Ik jaagde er lucht in, knoopje er in, in de doos, klaar!
Briefje erbij gemaakt.
Speldje als hulpmiddel toegevoegd en het cadeau was af. Ik hoefde alleen de doos nog maar gezellig in te pakken.
Het werd goedgekeurd. Hij knalde er op los en kon daarna de buit van de bodem schrapen.
Missie geslaagd.
september 2014
Gisteren refereerde ik al aan de foto's die wij drietjes gemaakt hebben. Een selectie daarvan, plaats ik nu alsnog. Om een beetje goed te maken dat er geen verhaaltjes-blog van is.
We reizen luxe. Met de auto naar het vliegveld gebracht. Lekker dicht bij huis. Zestienhoven. Nog even iets te lezen kopen voor onderweg. Zelf heb ik ook een tijdschrift in mijn koffertje. Snel eruit gehaald. Daarna lukt niets meer snel, omdat het beruchte roze slotje geen krimp meer geeft. Bij de tassencontrole blijven we steken en het duurt een eeuwigheid voor we door kunnen. Over hulp en aandacht hebben we niet te klagen, want de Echte Mannen lopen hard voor ons en toveren allerlei gereedschap tevoorschijn. Waarna ein-de-lijk het slotje van de koffer af is en hij open kan. Want dan moet. Omdat ik daar met mijn suffe hoofd een spuitbus heb gestopt.
Volgende struikelblok is de sleutel van ons verblijf. We krijgen op geen enkele manier contact met de eigenaar van het appartement.
In deze straat wonen we voor een aantal dagen. Overal auto's, heel weinig parkeerplaatsen. Daar zullen we nog wel achter komen.
Eenmaal binnen in het pand, is volslagen onduidelijk achter welke deur onze bedden staan. Uiteindelijk past onze sleutel op één deur en zijn we binnen.
Pearl?
Gelukkig kun je hier gerust rond tien uur nog een heerlijke maaltijd krijgen.
Na een goede nachtrust wacht een nieuwe dag.
Ontbijtje, mét het roze slotje.
Onze huisschildpad krijg ook te eten.
Nice is leuk!
We karren ook naar Cannes.
Dineren doen we weer in de buitenlucht.
De volgende dag rijden we naar Sainte-Maxime.
We doen een bakkie op een fijn terras.
En gaan dan aan boord voor de boot richting Saint Tropez.
Er liggen hier grote joekels van vaartuigen in de haven.
Met zijn tweeën maken we een klim naar boven. Daar ligt een cache die wij willen heel graag willen vinden.
Dat valt met slippertjes niet mee, maar het lukt wel.
De uitzichten zijn cadeautjes.
Lunchen moeten we toch, dus waarom dan niet hier.
Afsluitend willen we hier een duik maken.
Dat lukt goed.
Dat betekent wel het afscheid van één van onze badlakens. Gevallen van de waslijn - hoe kan dàt nou? - en onbereikbaar op de waslijn van de onderburen.
Ondanks vlekkeloze Franse correspondentie, zien we het badlaken niet meer terug.
Onze laatste volledige dag besluiten we eerst aan de boulevard een broodje te eten.
Daarna kruipen we weer in de auto.
We zijn in Monaco!
En we zijn toerist, dus gaan we op zoek naar hèt paleis.
Ook vergapen we ons aan het Casino van Monte Carlo.
