vrijdag 22 mei 2020

Slappe lach

Sparta. Dé club van Rotterdam. De club van de Schuurmanski's. Eerst van de oudste twee mannen in huis. Vorig jaar wilde ook Jongste een seizoenkaart. Vind je het leuk om even hun Sparta verleden in te duiken, kun je hier* eens klikken.


Sparta dus. Door Corona eindige het seizoen vroeg. Ineens waren er geen wedstrijden meer. Niet uit. Niet thuis. Niet op televisie. Dat was en is een heel gemis voor de heren.

Het vermaak. De uitjes. De tribune ontmoetingen met hun 'Sparta familie'. De spanning. TV middagen. Geouwehoer op fora en twitter. Nu he-le-maal niks meer.

Deze week kwam de brief. Hoe de club het gemis wilde compenseren. Per seizoenkaart konden ze een klein geldbedrag terugkrijgen. Of het doneren aan de Jeugdopleiding van de club. Eén keer raden wat ze unaniem wilden. "Dat geld waren we toch al kwijt."


Maar er stond méér in de brief. Of ze weer een seizoenkaart wilden, voor 2020 - 2021.
Zonder te weten of en hoeveel thuiswedstrijden ze gaan zien. Want voorlopig wordt er nog lang niet gevoetbald. 
En raai eens wat? De knip wordt weer getrokken.

Hij stapte vanmiddag op de fiets om het gelijk te regelen. De jongens gaan morgen.
Waarom ze niet gelijk meegingen? Te druk? Nee hoor. Geen tijd? Oh, ja hoor toch wel.

Het toverwoord is hier 'fiets'. Morgen staat er namelijk een auto voor de deur en ze vinden het super chill om samen per auto op pad te gaan. En hebben een hekel aan bewegen, lijkt het. Dus gaan ze daarom morgen.


Waarom vertel ik dit eigenlijk? Omdat het een inleiding is tot een korte gebeurtenis hier in huis vanmiddag.

Het was een lange werkdag. Vroeg op. Slechts één keer per dag tijd om even héél snel naar het toilet te gaan.
Hij had een vrije dag thuis gehad.
Ik: "Zo, even lekker naar het toilet hier."
Hij: "Nou, dat valt nog te bezien."
Ik dacht dat hij bedoelde dat hij ook net geweest was en vergeten was aan het touwtje te trekken. Dat is over het algemeen geen groot genoegen.
Voorbereid en met ingehouden adem stapte ik het kleine kamertje binnen.
Ik rook niets bijzonders, maar zag des te meer toen ik de juiste kant op draaide.


Ha ha ha, had hij een poster gekregen en expres op de muur gehangen. Alleen om mijn reactie uit te lokken. 

Als je na ruim dertig jaar samen nog steeds de slappe lach kunt krijgen om zulke flauwe grappen, dan kunnen er best nog dertig jaren bij samen.

Ik ga ervoor.

3 opmerkingen:

  1. Zolang je voetbalhumor kunt delen zijn de jaren samen eindeloos! Tof hoe alle mannen hun club steunen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. whaahahah ja lachen met elkaar is superglue :-) jullie houden het wel uit met elkaar nog 30 jaar :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ook even in wat oude post gedoken want ook dat is het waard om gelezen te worden. Ben niet zo een voetbal fan al heb ik er ook eens over geschreven met het label voetbal. En het kleine hoekje oogt gezellig en vertelt daarbij ook een boodschap aan jou wellicht. Dit was dus een kleine en grote boodschap aan jou maar in een ander context dan wat je hier hoort te doen. 😉

    BeantwoordenVerwijderen