Ik ga op reis en neem mee...

Acht maanden werk ik nu op mijn nieuwe werkplek. Op wisselende tijden, gedurende drie of vier dagen per week. 

Ik ben er hartstikke blij mee. Ik voel me er thuis en gewaardeerd. Kan er mijn ei kwijt en iets bijdragen. Vind er gezelligheid. En voor het eerst in lange tijd heb ik weer het gevoel samen met collega's van meerdere afdelingen een team te vormen.

Binnen ons eigen receptie team heeft zij me het nodige geleerd in haar avonddiensten. En nu nam ze afscheid. Na een lang werkzaam leven was ze klaar met werken. Met elkaar dachten we na over haar afscheid - in corona-stijl en dus erg afgeroomd - en een passend cadeau.

Omdat ze erg houdt van weekendjes weg bedachten we haar een ontspanningskoffertje te geven.

Met allerlei spulletjes die je tijdens een uitje kunt gebruiken, zoals reisflesjes voor shampoo en dergelijke, badbruisballen, een spelletje, slaapmasker, toiletbril doekjes en een gezichtsmasker.

Omdat ze onze laatste vergadering zo van de zelfgebakken koekjes had zitten snoepen, bedacht ik dat ik zou proberen er koffer-koekjes voor haar bij te maken.

Ik zocht, vond en kocht een uitsteker en ging aan de slag.

Ik bakte kaneel koekjes en ging tekenen met gekleurd glazuur.

Ik kocht een kinder-koffertje in een bijpassende kleur en zette alles er in.

Ook tekende ik een koffer-kaartje en zo was ons cadeau compleet.

De koekjes verpakte ik in doosjes en zakjes en het geheel werd weer verpakt in folie.

Hiermee namen we afscheid. Een etentje houden we nog tegoed.

Zo kon zij er vrolijk een punt achter zetten.

Een creatieve schilder-collega maakte dit ontzettend originele en vrolijke schilderij voor haar.

Het is zó leuk om iemand blij te maken. Een persoonlijke tintje geeft het dan nèt dat beetje extra.

Onze eindejaars groet

Het vieren van feestdagen is moeilijk als je verdriet of pijn hebt. Het zijn geen feestdagen voor de mensen die dit jaar weinig te vieren hadden.

Vraag hoe het gaat met je kennis die in de zorg werkt en bedankt haar of hem voor de inspanningen van het afgelopen jaar. Stuur een berichtje naar die vriend van wie je al even niets hebt gehoord. Loop eens langs bij de collega die al sinds maart thuis werkt. Laat weten dat je denkt aan diegenen die in 2020 meer verloren dan gekregen hebben. 

Klop op de deur bij de buurman die nooit visite over de vloer krijgt. Bel je nicht die stil is in de familieapp. Zeg je beste vriendin dat je van haar houdt. Geef de mensen om je heen een knuffel verpakt in woorden.

Het ontvangen van liefde verricht niet altijd wonderen, maar het maakt dingen voor even beter. 

En als dit bericht over jou gaat, wees lief voor jezelf en hou vol.

De onderhandelingen zijn afgesloten

De laatste jaren heb ik mijn tondeuse-skills ontwikkeld. Omdat hij krullend haar heeft wat hem snel in de weg zit, draagt hij al heel lang zijn haar kort. Voor de duidelijkheid: ik heb het over mijn man. Wimmie.

Eerst liet hij het bij de kapper kortwieken, maar dat hele gedoe met afspraken maken vond hij lastig en gedoe. "Het is zó gebeurd met die tondeuse en het ziet er niet erg ingewikkeld uit. Dat moet jij toch ook kunnen?"

Maar ik was veel te bang dat ik er te onhandig voor zou zijn.

Toen we bij familie op de camping waren, kwam het ter sprake.

"Joh, ik doe dat altijd zelf bij hem", zei mijn tante met een hoofdgebaar naar mijn oom. "En ik doe het ook altijd bij je neef. Het moet toevallig weer gebeuren. Zal ik het laten zien?"

En voor neef het wist zat hij voor de caravan op een krukje en onder een kleedje. En kreeg ik een demonstatie. Tja, het zag er inderdaad niet al te ingewikkeld uit. En als het dan ook nog aan alle kanten even kort mag, wat kan er dan eigenlijk mis gaan?

Ik schreef het geadviseerde merk op en thuis gekomen bestelde ik er direct één. Sindsdien heb ik het ontelbare keren gedaan. Bij hem, de vader van Jongste dus en ook regelmatig bij zijn opa.

Maar bij Jongste zelf mocht ik er never nooit niet aankomen. Tot dit voorjaar de eerste golf er was. 

Hij ging twijfelen. Want hij heeft best een flinke dot haar op zijn hoofd en weken zonder kapper zou het wel erg uit zijn model halen én warm worden. Uiteindelijk kwam hij niet op mijn krukje zitten en zong hij het gewoon uit.

Maar vorige week zei hij direct na de toespraak van de premier: "Nu doe ik het echt. Ik ga niet wéér zolang niet naar de kapper. 

Hij vertelde het op school en hij kreeg de lachers op zijn hand én direct twee verzoeken van zijn vrienden of ze erbij mochten zijn. En liever nog: of zij het mochten doen?

Nu is hij de lulligste niet, dus zaterdag stapten ze hier binnen. Beiden hadden nog nooit een tondeuse vast gehouden, dus een korte instructie wilden ze wel. Daarna liet ik ze met zijn drieën achter en luisterde ik vanaf beneden naar het gegiechel.

Na een half uurtje mocht ik komen om de afwerking te doen.

Ondanks dat ik zei dat zijn donkere ogen nu prachtig uitkomen - maar dat wil hij natuurlijk helemaal niet van mij horen - moet hij er zelf het hardst aan wennen.

Vanmiddag op weg naar zijn werk, viel de kou en regen op zijn hoofd hem tegen. Maar hij had wel weer lol toen zijn collega's hem pas herkenden, toen hij zijn mond open deed.

Maar goed. Het is er af. Het moeilijkste deel van dit project breekt nu aan. Want hoe laat je dit met goed fatsoen weer langer groeien? Zonder dat je een stekelvarken wordt, omdat alle stekels in gelijk tempo alle kanten op groeien?

Je snapt vast wel dat ik hem dit vraagstuk niet heb voorgelegd vóór hij zich onder handen liet nemen.

Vitamine shot

Het zal 1989 geweest zijn, misschien 1990. Ik was student aan de HBO Verpleegkunde in Rotterdam.
Het jaar dat ik er startte was ook het eerste jaar dat je deze studie in Rotterdam kon volgen. 
Behalve een gebouw en twee handjevol docenten was er nog niets.

Naast de theorie die we onderwezen kregen in gewone klaslokalen - want een collegezaal was er nog niet - waar we allemaal druk waren met truien breien tijdens het luisteren, moesten we natuurlijk ook praktijkdingen leren. Nee, er was ook geen praktijklokaal. Dus tijdens de eerste keren bloeddruk meten en leren omgaan met injectievloeistof en naalden, zaten we op de grond in een magazijn.

Prikken oefenden we op sinasappelen.

Na het behalen van mijn diploma heb ik heel wat naalden bij Jan en Alleman er in gejast. 

Nu doe ik daar mijn voordeel mee.

Vanmorgen gaf ik mezelf voor de zesde keer mijn maandelijkse dosis Vitamine B12. In het voorjaar werd er een chronisch tekort geconstateerd. Niet door een foutje in de opname, maar door een overijverig immuunsysteem dat alles inwendig opruimt tot niveau veel-te-weinig.

Het is lekker spul hoor. Ik kijk er inmiddels elke maand naar uit.

Een boom met een verhaal

Hij staat weer, onze kerstboom. Een week later dan gewoonlijk. En hij is ook iets korter uitgevallen. 

We rijden tegenwoordig in een kleinere auto en daar hadden de mannen zich even in vergist. Maar doordat ze laat waren, viel er geen grote boom meer te kiezen. Eigenlijk kwam hij ontevreden thuis met zijn aankoop. Maar ik vind hem perfect.

Ik zie elk jaar op tegen het hele optuig- en versiergebeuren. Al die ´pestzooi´ op zolder uitzoeken en naar beneden sjouwen. Dit jaar was het een fluitje van een cent. Ik heb namelijk vorig jaar alles dat ik niet meer gebruikte, of waarvan ik geen zin had het allemaal neer te zetten en dus weer direct achter het schot terug wilde plaatsten, weg gebracht naar de kringloop.

- van Oudste -

Ja, ik miste dingen dit jaar. Maar niet in de betekenis dat ik het graag had willen gebruiken. Nee hoor, opgeruimd staat netjes. Ik was zó klaar en had niet het gevoel dat het hele huis vol puinzooi stond te ver-rommelen.

- van Jongste - 

Onze boom is één grote, kleurige toverbal. Geen stemmig geheel, geen overheersende sfeer, kleur of stijl. Maar een mengeling van nostalgie, geschiedenis en herinneringen.

-  Jongste zocht eens een Koekiemonster voor zijn broer uit - 

We hebben hangers van mijn ouders, schoonouders én ouderlijk huis. En ja, dat zijn drie huishoudens en geen twee - ik ben niet in de war. Nog niet.

- en Oudste koos Peppa Big voor zijn broertje -

Ook kocht ik in het geboortejaar van Oudste iets speciaal voor hem. En het jaar daarna weer en voor ik het wist was ik een gezinstraditie begonnen. Nog steeds koop ik elk jaar iets voor beide jongens, soms met hun hulp, voor in de boom. Met het idee dat als zij ooit op zich zelf gaan wonen, ze elk hun eigen doos met kerstboom versiering mee krijgen.

- Deze kreeg ik van mijn vader - 

Wanneer het zover is, blijven wij dus samen achter met een behoorlijk lege boom.
Niet helemaal leeg hoor. Want de laatste jaren krijg ik van mijn vader ook allerlei bijzondere en symbolische kersthangers. Die zijn me dierbaar.

Dus hij staat, de boom. Ik heb alles weer door mijn handen laten gaan en heb het met zorg een plekje gegeven. Hij straalt. Ik vind het weer een plaatje. 

Morgen de piek er nog op en dan is hij helemaal klaar voor de laatste weken van 2020.

Drie tips voor het versturen van kerstpost

Mocht onderstaande je bekend voorkomen, dat klopt. 

Ik heb mijn blog bericht over dit onderwerp van vorig jaar herschreven.

Sinterklaas is weer vertrokken en langzaam maar zeker verandert ons land in één grote lichtbol. Ook hier staat inmiddels de Kerstboom. Met een week vertraging ten opzichte van vorige jaren, maar hij staat. Misschien dat dit jaar de naalden blijven zitten tot na Kerst en niet er van te voren al grotendeels afvallen.

We staan aan de vooravond van de tijd van de Kerst- en Nieuwjaarspost. Ik verwacht een kentering in de afname van echte post zoals we die kennen van de laatste jaren. Ik noem wat cijfertjes. In 2015 werden er zo'n 115 miljoen stuks Kerstpost bezorgd. Twee jaar later was dat nog maar 85 miljoen. 

Het zou zomaar eens kunnen dat mensen dit jaar actiever gaan sturen, nu de hele viering kariger gaat uitvallen dan veel mensen gewend zijn en we allemaal de afgelopen lange maanden veel minder sociale contacten hebben gehad dan anders. Wij hebben trouwens de eerste drie kaarten al ontvangen van hele vroege vogels.

Ik kom doorgaans trager op gang. Zo ook dit jaar. 

Ik doe wél graag mee met de ouderwetse traditie. Ik houd ervan om iets persoonlijks in elkaar te knutselen, ook al valt het creatieve denkproces niet altijd mee. Na zoveel jaar is het lastig om met iets op te proppen te komen wat ik nog niet eerder deed. En ik moet het ook nog eens uit kúnnen voeren. 

Dit jaar wordt het 17e jaar op rij dat wij een echte originele Schuurmans rondsturen. Via een klikje hier en vandaar uit nog meer klikjes naar elders, vind je meer blogjes over dit onderwerp én de kaarten die we voorgaande jaren stuurden.

~ onze Kerstkaart van 2019 ~

Ik ben nu nog niet verder gekomen dan idee ballonnetjes in mijn hoofd. Vanavond ga ik maar eens beginnen en proberen of ik deze vertalen kan naar potloodstrepen op papier.

Mocht jij ook plannen hebben om kerstkaarten te versturen, laat je blik dan eens over deze tips glijden. 

Bovenstaande foto is van twee jaar geleden, maar de inhoud is nog net zo actueel. Doordat ik zelf zo'n zes jaar in het bezorgers vak heb gezeten, weet ik uit ervaring hoeveel er mis kan gaan en ook daadwerkelijk gaat met kerstpost. Een aantal dingen zijn te voorkomen als je weet wat ik weet. 

Lees even mee met mijn top drie.

1. Kerstpostzegels. 

Ook wel decemberzegels genoemd. Ze worden geassocieerd met 'goedkoop', maar de tijd heeft het concept ingehaald wat mij betreft. Je dènkt dat je je portemonnee een enorme dienst bewijst door deze zegels te gebruiken. Wij Hollanders zijn dol op korting. Vroeguh was dat ook wel zo. Maar vandaag de dag is deze zegel nog maar 5 cent goedkoper dan een normale postzegel. Vijf cent. Dat is bijna niets. 

En je bent wél verplicht om ze per velletje van 20 (!) te kopen. Dus je wordt verleid er meer te kopen dan je nodig hebt. Dus wie wordt hier wijzer van? Juist ja, niet wij hoor. Dat is gewoon een slimme verkoop truc. 

Gelukkig mag je ze het jaar erna ook nog gebruiken. Dus je bent min of meer aan het investeren in je toekomst. Mits je ze zodanig opbergt dat je een jaar later nog weet waar je ze gelaten hebt. Anders ben je de pineut en moet je weer nieuwe kopen, waarna je in maart van het nieuwe jaar je ze natuurlijk toch weer terug vindt. Maar dan is het te laat.

Afijn, de zegels vanaf 2010 mag je allemaal nog gebruiken. Vanaf dit jaar hebben ze namelijk de waarde aanduiding 'December'. Dat is dan weer een meevaller. De nòg oudere zegels mag je ook gebruiken, maar dan moet je er nog wel iets bijplakken om de waarde op te krikken.

Je mag trouwens wél zwaardere post versturen met één decemberzegel. Normaal tot 20 gram, nu tot 50 gram. Stuur je naar het buitenland, plak er dan 2 decemberzegels op.

Vanaf 16 november mag je deze zegel gebruiken voor al je post, tot en met 6 januari 2021. Maar realiseer je dan dat de overkomstduur van deze post langer tot véél langer is dan gebruikelijk. 

De machines herkennen namelijk alle post met een decemberzegel, doordat daar een speciale laklaag op zit. Deze post wordt allemaal apart gehouden. 

Formeel is het zo dat post die een gewone postzegel bevat onder de 24 uurs post valt. Dat wil zeggen dat ze zich er aan 'moeten' houden dat deze post, die vóór de buslichting van meestal 17.00 uur is gepost, de volgende dag ook bezorgd moet worden. Wil je dus dat jouw post morgen aankomt, gebruik dan een gewone postzegel.

In de kleine lettertjes van de decemberzegels staat, dat ze de verplichting op zich nemen om binnen 72 uur te bezorgen. Dit wordt dus behandeld als geen-voorrang-post. 

~ foto van internet ~

Maar nu de praktijk. Zéker de laatste twee kerstperiodes viel het me op dat ik de meeste kerstpost in mijn bezorgtassen had zitten ná de Kerstdagen. Ik denk dat we allemaal ook de ervaring delen dat veel kaarten veel te laat werden bezorgd.

Volgens ons bezorgers is dit te danken aan de decemberzegels. Ja, het is in deze periode rete-druk in alle sorteer- en voorbereidcentra. Die staan bomvol. Er wordt namelijk ook extra veel zakelijke post verstuurd, die allemaal voorrang krijgt door de contracten met deze partijen.

Post met decemberzegels worden vanwege de laklaag uit het normale bezorgproces gegooid en in containers opgeslagen. Containers waarvoor geen plek is op de voorbereidcentra. Die elders geparkeerd worden. Door de continue aanvoer van nieuwe post met decemberzegels komt er veel meer vertraging op te zitten. Vanaf enkele dagen voor Kerst en helemaal daarna ligt het bedrijfsleven voor een groot deel stil. Komt daar dus minder werk vandaan en worden beetje bij beetje de Kerstpost-containers naar binnen gerold en verwerkt.

Let wel: geen excuus. Wél de allergrootste ergernis van alle postbezorgers, die op straat de klaag-klappen op moeten vangen.

Mijn advies is dan ook: koop en gebruik géén decemberzegels. Die 5 eurocent korting is de ergernis van de late bezorging niet waard.

~ dit zegt PostNL er zelf over ~

2. Envelop

Ik kan me nog herinneren dat tijdens de invoering van de decemberzegels, het verplicht was de envelop open te houden. Wel dichtvouwen, maar niet dicht plakken.

Dat is achterhaald, maar nooit goed gecommuniceerd naar de gebruikers. Het is nu namelijk zelfs zo, dat het voor het zorgvuldig bezorgen van je post je absoluut de envelop dicht moet plakken.

Wat voorheen met de hand gebeurde, wordt nu meer en meer door machines gedaan. Post schiet daar razendsnel doorheen en open enveloppen lopen grote(re) kans dat ze ergens in het systeem blijven hangen. Of kapot scheuren. Ook komt het veel voor dat er losse kaarten of kleine enveloppen door het machinegeweld verdwijnen in een andere grote open envelop. Dichtplakken dus.

Gebruik ook liever geen al te kleine kaartjes met envelopjes. Post krijgt tegenwoordig een eigen persoonlijke adrescode mee, rechts onderaan het poststuk. Soms gedrukt, maar regelmatig ook via een sticker. Die stickers worden meestal machinaal aangebracht en op een kleine envelop komt die dan op een deel van het adres terecht. Waardoor het adres weer niet goed gelezen kan worden door de bezorger, die bezorgt vanaf het adres en niets kan met cijfer- en lettercodes. 

Kleine enveloppen verdwijnen soms in een niet dichtgeplakte envelop van een heel andere kerstkaart. Ook zijn deze veel lastiger te herstellen wanneer er verkeerde of onvolledige adresgegevens op blijken te staan.

3. Afzender

Zet altijd achterop de envelop je eigen postcode en huisnummer. Dit geldt trouwens voor alle post en niet alleen voor kerstpost.

Het komt erg vaak voor dat adressen foutief, onvolledig of onleesbaar genoteerd worden. De machines lezen en sorteren alles uitsluitend op postcode en huisnummer, dus als jij een foutje maakt in een cijfer of letter, denkt de machine er een andere straat of woonplaats bij. Daardoor komt de kaart bij de verkeerde bezorger in de tas. Die kan het wel herstellen, maar daarmee komt er wel een vertraging in de bezorging.

Mocht je bijvoorbeeld het huisnummer vergeten zijn op te schrijven, dan kan het heel moeilijk bezorgd worden. En denk nou niet dat dit weinig voorkomt, want dan vergis je je.

Het gaat waarschijnlijk zo: je schrijft al je post binnen enkele uurtjes tijd. Van niet iedereen weet je het adres, dus dat ga je er dan later nog bij zoeken. Of even navragen aan je vriendin, want die weet wél wat het nieuwe adres van die en die is. Tot zolang leg je deze post opzij, en raar maar waar, het belandt uiteindelijk op de verkeerde stapel. Waardoor zonder dat je er erg in hebt, je toch de hele boel in 1x in de brievenbus flikkert. Ook die post waar het adres nog niet compleet van was. Of waar je nog postzegels voor moest kopen. Of opzoeken in je laatjes, want guttegut, waar o waar zijn nou toch die kl*te zegels van vorig jaar gebleven?

Lang verhaal kort: niet te bezorgen post kan dan retour afzender en zo raakt het in elk geval niet zoek. Ook in het geval dat je eventueel te weinig zegels hebt geplakt, komt de boete van de portokosten bij jou als verzender terecht en niet bij de ontvanger.

Nou, dit zijn mijn tips. Ik zou zeggen: doe er je voordeel mee. 

Een cadeautje voor mezelf

Wat gaat de tijd toch snel. Nu we vanwege Corona minder verschillende dingen meemaken, lijken de dagen, weken en maanden helemaal voorbij te vliegen.

Het is december. De eerste van de maand. Dat is voor velen het startsein om het eerste pakje van hun adventskalender open te maken.

Jarenlang hadden wij ze ook in huis. Je weet wel, van die kartonnen 'platen' op A3 formaat. Meestal met een kerstprint, soms met een cartoon figuur. Onze jongens waren er gek op. Of eigenlijk, op de vierentwintig chocolaatjes die er in zaten. 

Na jaren van afwezigheid hadden we er vorig jaar weer eens eentje in huis. De jongens gaven hem aan hun vader, want er stonden figuren van zijn favoriete film op. Toys Story. Hij staat nu in the Man Cave.

En nu hebben we er twee staan. Helemaal voor mij alleen. Hoewel, uiteindelijk gaat de rest van het gezin ook wel hun voordeel er uit halen hoor. Ze kwamen op internet voorbij en ik werd er direct enthousiast van. Het zijn geen chocolaatjes varianten. Maar bak varianten.

De dozen staan al een tijdje in huis. Zonder dat ik ze open maakte. Wàt een zelfbeheersing.

Aan het begin van deze maand ging de schaar er dan toch in.

De eerste komt van Sprinklelicious. Een webwinkel waar enkel en alleen sprinkles verkocht worden. 

Een woord dat ik tot voor kort alleen kende als 'snoepjes voor op een kinderijsje'. 

Vrij vertaald zijn het strooisels. Kleine, gladde, felgekleurde suikerhagels. Te koop in allerlei varianten. Allemaal met één en hetzelfde doel. Gebak, ijs, koekjes, chocola of granola opleuken. Ze zijn er in verschillende vormen en kleuren, die gecombineerd kunnen worden tot mixen in een bepaald thema.

Leuk om eens te proberen, maar ik zag door de bomen het bos niet. Eén keer bestelde ik een setje mee met andere producten en dat arriveerde los in de doos, doordat de verpakking open geschoten was. Sprinkles apart bestellen drijft de prijs omhoog, omdat de verpakking meestal niet door de brievenbus past en er dus hoge verzendkosten bij komen.

Nu heb ik de kans gegrepen om vierentwintig verschillende soorten in huis te halen. Dus aan het eind van de maand geldt: de keuze is reuze.

Mijn tweede adventskalender komt van Partysweets. Een internetwinkel waar je alles kunt vinden wat je nodig hebt om te bakken.

Het leuke hiervan is dat ik vierentwintig verschillende bak gerelateerde producten krijg. Waarbij ik verwacht dingen tegen te komen die ik nog niet ken of nooit eerder gekocht of uitgeprobeerd heb.

Kijk nou toch eens hoe leuk dit allemaal is ingepakt. Een feest om naar te kijken en ook om open te maken. Ook dit is zelf zorg. Lekker jezelf verwennen.

Vandaag maakte ik dus van beiden het eerste pakje open. Kijk!

De linker is zacht roze eetbare kleurstof. De rechter een Sinterklaas strooisel. Deze ga ik zaterdag gebruiken voor mijn 5 december baksel.

Ik verheug me op de rest. Morgen mogen er alweer twee cadeautjes open. Ik hou je op de hoogte.    

Koekje van eigen deeg

Wat ben ik hier lang niet geweest hè? 

Had ik het dan zo druk? Nee, eigenlijk niet. Ik werkte, organiseerde ons huishouden, probeerde dagelijks een ommetje te maken en sprak één keer in de week met iemand iets af - meestal buiten - . De rest van de tijd rustte ik uit van dat alles. Daar had ik het best druk mee. Met uitrusten.

Stukjes schrijven schoot er bij in. Ik had ook niet zoveel te vertellen eigenlijk. 

Nog steeds niet hoor. Maar ik dacht, ik zal je eens meenemen in mijn nieuwste project. Koekjes versieren.

Je kunt je misschien nog herinneren dat ik de 'Corona - eerste golf - periode' meer ben gaan bakken. Niet in de zon, maar in mijn mini oventje. Ik verfijnde mijn rumtaart en boterkoek en ontwikkelde nieuwe skills. Hip woord is dat, skills.

Kokosbollen, smarties koeken, millionaires shortbread, chocolade koekjes, aardbeien slof, roze koeken, rondo's met karamel en chocola en gevuld speculaas.

Ik heb dit helemaal in de vingers en de smulpapen ermee op mijn hand. Dat geldt trouwens nog lang niet voor de ijzerkoekjes. Ik kan nog niet met het ijzer overweg. Dat is dus meer voor later, als ik groot ben.

Nu heb ik me gestort op geglazuurde koekjes. Ik was al in staat koekjes te maken, die ook ná het bakken hun vorm behouden. Dat lijkt misschien logisch, maar dat is echt nog niet zo makkelijk hoor. Ken je dat, dat je een ongebakken aapje in je oven legt en dat er een gebakken het-lijkt-nergens-meer-op uitkomt? Dat heb ik dus lang gehad, maar nu niet meer.

Vórige zomer probeerde ik iets met glazuur. Kattenkoekjes. Hemel, wat een puinhoop werd dat, maar ook best geinig. Déze zomer zag ik ergens prachtige geglazuurde koekjes en toen dacht ik: dat zou ik ook wel willen leren. Dus daar ben ik nu mee bezig. Leren.

~ Mijn droog-oven ~

Ik kocht en kreeg een boek waaruit ik leerde over materialen en ingrediënten.
Ik keek filmpjes op JoeToep. En ging het gewoon proberen. 

Toen bleek dit typisch iets te zijn waarvoor je veel vlieguren moet maken. En verdomd, ik merk dat dingen die eerst een worsteling waren - zoals royal icing in de juiste dikte maken én fatsoenlijk in een spuitzak laten glijden - steeds makkelijker en sneller gaan.

Ik verzin dus elke keer een reden om te bakken, in een bijpassend thema. Van de week hadden we een werkoverleg, en ik wist dat dit de trouwdag van een collega was. Dus maakte ik hartjes.

Ze vielen goed in de smaak, dus ik ga gewoon door. Er valt nog genoeg bij te leren.