De onderhandelingen zijn afgesloten

De laatste jaren heb ik mijn tondeuse-skills ontwikkeld. Omdat hij krullend haar heeft wat hem snel in de weg zit, draagt hij al heel lang zijn haar kort. Voor de duidelijkheid: ik heb het over mijn man. Wimmie.

Eerst liet hij het bij de kapper kortwieken, maar dat hele gedoe met afspraken maken vond hij lastig en gedoe. "Het is zó gebeurd met die tondeuse en het ziet er niet erg ingewikkeld uit. Dat moet jij toch ook kunnen?"

Maar ik was veel te bang dat ik er te onhandig voor zou zijn.

Toen we bij familie op de camping waren, kwam het ter sprake.

"Joh, ik doe dat altijd zelf bij hem", zei mijn tante met een hoofdgebaar naar mijn oom. "En ik doe het ook altijd bij je neef. Het moet toevallig weer gebeuren. Zal ik het laten zien?"

En voor neef het wist zat hij voor de caravan op een krukje en onder een kleedje. En kreeg ik een demonstatie. Tja, het zag er inderdaad niet al te ingewikkeld uit. En als het dan ook nog aan alle kanten even kort mag, wat kan er dan eigenlijk mis gaan?

Ik schreef het geadviseerde merk op en thuis gekomen bestelde ik er direct één. Sindsdien heb ik het ontelbare keren gedaan. Bij hem, de vader van Jongste dus en ook regelmatig bij zijn opa.

Maar bij Jongste zelf mocht ik er never nooit niet aankomen. Tot dit voorjaar de eerste golf er was. 

Hij ging twijfelen. Want hij heeft best een flinke dot haar op zijn hoofd en weken zonder kapper zou het wel erg uit zijn model halen én warm worden. Uiteindelijk kwam hij niet op mijn krukje zitten en zong hij het gewoon uit.

Maar vorige week zei hij direct na de toespraak van de premier: "Nu doe ik het echt. Ik ga niet wéér zolang niet naar de kapper. 

Hij vertelde het op school en hij kreeg de lachers op zijn hand én direct twee verzoeken van zijn vrienden of ze erbij mochten zijn. En liever nog: of zij het mochten doen?

Nu is hij de lulligste niet, dus zaterdag stapten ze hier binnen. Beiden hadden nog nooit een tondeuse vast gehouden, dus een korte instructie wilden ze wel. Daarna liet ik ze met zijn drieën achter en luisterde ik vanaf beneden naar het gegiechel.

Na een half uurtje mocht ik komen om de afwerking te doen.

Ondanks dat ik zei dat zijn donkere ogen nu prachtig uitkomen - maar dat wil hij natuurlijk helemaal niet van mij horen - moet hij er zelf het hardst aan wennen.

Vanmiddag op weg naar zijn werk, viel de kou en regen op zijn hoofd hem tegen. Maar hij had wel weer lol toen zijn collega's hem pas herkenden, toen hij zijn mond open deed.

Maar goed. Het is er af. Het moeilijkste deel van dit project breekt nu aan. Want hoe laat je dit met goed fatsoen weer langer groeien? Zonder dat je een stekelvarken wordt, omdat alle stekels in gelijk tempo alle kanten op groeien?

Je snapt vast wel dat ik hem dit vraagstuk niet heb voorgelegd vóór hij zich onder handen liet nemen.