Wie zaait, zal oogsten

Ik en mijn tuintje. Af en toe schreef ik er eens over *klik. Ik ben er graag en kijk met plezier naar alles wat er groeit en bloeit. Ik denk wel dat ik de enige ben in ons gezin. 
Dat betekent ook dat het meeste werk er door mij wordt verricht. In de lente en zomer besteed ik er meer tijd aan dan aan mijn huishouden binnenshuis. Prima smoes.

Om in mijn tuintje te zitten, mis ik de laatste tijd wat geduld. Ik ben te onrustig om op een stoel iets te lezen. Mijn gedachten dwalen na enkele zinnen steeds af. Het is nooit stil in mijn hoofd. In de zon vind ik het al heel gauw te warm en poppen de blaartjes op op mijn huid.

Dat vind ik oprecht jammer. Maar daarom scharrel ik lekker rond en heb ik alle tijd om dat eeuwige onkruid tussen de steentjes uit te sjorren.

Hij zit ook zelden in de tuin. Volgens hem komt dat omdat we daar alleen harde stoelen en geen loungeset hebben staan. Volgens mij omdat buiten een televisie ontbreekt. Maar hij heeft zijn zinnen gezet op zo'n set. Waar we nu geen plek voor hebben. En op de plek die er geschikt voor zou zijn, omdat daar in de zomer na het avondeten nog een lekker zonnetje staat, prijkt nu een schuurtje.

Ons tweede schuurtje, dat we qua bergruimte wel missen kunnen. Het staat er vanaf het jaar 2000. Net als de schuttingen. Of eigenlijk, net als alles, want in 2000 heeft hovenier Super Mario deze voor ons aangelegd. Hij kreeg deze bijnaam van ons omdat hij zichzelf zo goed en onovertroffen vond. Wij vonden vooral dat hij een enorm grote bek had. Maar eerlijk is eerlijk, zijn plan voor de indeling van onze tuin heeft me de afgelopen 19 jaar nooit verveeld. Dat had hij echt goed bedacht.

~ eind augustus ~

Maar de tand des tijds heeft wél voor verval gezorgd. Uit de kluiten gegroeide planten en coniferenhaag, verzakte bestrating en weggerotte schuttingpalen. Ik kon me er dus wel in vinden dat het tijd was om de tuin eens een update te geven. Maar in tegenstelling tot de meeste projecten bij ons thuis, benoemden we hèm tot projectleider. Omdat ik nog geen ruimte in mijn hoofd heb om er plannen voor te maken. En omdat ik weet dat als hij de aanjager is, het voorlopig nog tot weinig concreets gaan komen. 

Maar het liep anders. Hij wilde gefaseerd te werk gaan en beginnen met alvast het schuurtje leegruimen en afbreken. Goed plan, vond ik. Om te voorkomen dat daarna bij de eerste de beste herfststorm de achterschutting ineen zou storten, omdat het schuurtje normaliter veel wind opving, lieten we één schuttingpaal vervangen. En toen kwam ome Aad langs. Ome Aad die klusjes zocht en had gehoord van onze plannen. Hij wilde wel komen helpen om de schuur af te breken.

~ begin september ~

Zo geschiedde, en hij bleek niet te stoppen. 

Voor ik het wist waren planten overgezet naar de voortuin, de catalpa omgezaagd en waren alle grote planten tot GFT verknipt. Binnen twee weken was mijn groene volle tuintje een open, kale, overzichtelijke buitenplaats geworden.

Het plan is nu om komend najaar met een hovenier een nieuw plan te maken, wat hopelijk in het voorjaar uitgevoerd kan worden.

Voor de groene inrichting daarvan kreeg ik deze week een fantastisch cadeau. Een tijdje terug had zij *klik me gevraagd of ik misschien zaadjes wilde hebben van haar stokroos. Ja, dat wilde ik graag. Ik kreeg ze en veel meer dan dat. Verpakt in prachtige post. 

~ Ze maakte tea stained paper, erg leuk! ~

Het papier, de afwerking met de naaimachine, getypte tekst, de zaadzakjes...er was zoveel aandacht aan besteed. Met verbazing en glunderend heb ik het uitgepakt en van alle kanten bekeken. En weet je, we kènnen elkaar niet eens. 

Ik kreeg zaadjes van de stokroos in de kleuren zwart, zalm, donkerrood, dubbelroze, roze, en rood. Maar ook van het driekleurig viooltje, saffloer, judaspenning, zegekruid, juffertje in 't groen, kaasjeskruid. En van de springbalsemien in het lichtroze, donkerroze en wit. En óók nog van de akelie, kitaibelia vitifolia, papaver mix, korenbloem, ooievaarsbek, afrikaantjes, goudsbloem, kaardebol en bekermalva. Veel hè? Wat moet dat een enorm werk geweest zijn om te verzamelen en te drogen...Dikke dank je wel Nicole.

Voor ons nieuwe tuinplan ga ik voor al dit moois een plek inruimen en me via internet verdiepen in het hoe en wat. Op de korte termijn ga ik nadenken over passende bedank-post. Want #echtepostiszoveelleuker. Gewoon iemand verrassen, aardig doen, niet persé om iets terug te krijgen, maar gewoon omdat het zo leuk is om te maken en op te sturen.

En om mijn collega's aan het werk te houden. Dat natuurlijk ook.

Terug in de tijd - Los Vast Reünie

Het stond al weken gepland in mijn agenda: een groepswandeling in en om Amsterdam. Maar door allerlei fysieke mankementen moest ik me terugtrekken.

Dat opende nieuwe mogelijkheden. Hij had namelijk bij onze nieuwe club - Omroep Max - kaartjes gekocht voor de Los Vast Reünie. Onder het mom: voor die €12.50 vind ik altijd wel iemand die met me mee wil gaan.

Omroep Max, nog even uitleggen misschien? Ze staan bekend als de ouderenomroep en eerlijk gezegd vinden wij veel van hun programma's leuk. Toen bleek dat we niet graag zonder tv-gids zijn én op zoek gingen naar een goedkope, kwamen we bij Max uit.
Met onze 53 jaren voelen we ons er thuis en ik ga me daar niet voor schamen. I rest my case, this is our future. Accepteren maar en weer door!

In een hoekje ergens in de gids werd dit evenementje aangekondigd. NPO Radio 5 zou op 21 september gaan starten met De Week van de Jaren 80. De opening zou verzorgd worden door Max presentator Jan Rietman, via een speciale radio-uitzending op het vroegere Los Vast-tijdstip. Opgenomen in het Oude Luxor.

In de jaren 80 was het radioprogramma Los Vast op zaterdagmiddag tussen 12 en 2 een fenomeen. Miljoenen luisteraars stemden wekelijks af op deze muziekshow met Nederlandse artiesten, die overal in het land live optraden. Jan Rietman presenteerde toen alle shows en speelde mee met zijn Los Vast Superband. Het groeide zelfs uit tot  uitverkochte Ahoy's en Kuip-stadions eind jaren 80.

Hij en ik waren trouwe luisteraars. Vroeguh, op onze kamertjes. Iconisch voor onze jeugdjaren. Dus hij wilde daar wel bij zijn en geluk bij een ongeluk kon ik mee.

Best apart, midden op de dag naar het theater. Want de opnames zouden net als toen tussen 12 en 2 zijn.

Kom je wel eens in het Oude Luxor? Wat is het toch een prach-tig theater. Zo goed dat dit bewaard is gebleven.

In het midden van rij 5 was de Pleuni en Hugo Loveseat voor ons gereserveerd.

Wat werd het een leuke middag. Een feest der herkenning. Uit volle borst meezingen. Dansen. Terug glijden in herinneringen. Met al die andere vijftigers om ons heen.

~ Hans de Booij ~

Een aaneenschakeling van artiesten, anekdotes, legendarische hits en het klonk allemaal als een klok. Jan en Annie, Jan van der Meij (Powerplay), George Baker, Erwin Nijhoff, Harry Saksioni, Rudy Bennett, Jody Pijper en Frans Duijts.

~ Henk Westbroek van Het Goede Doel ~

 Het plezier straalde er bij iedereen vanaf.

~ Harry Slinger van Drukwerk ~

Zo leuk om te zien. Allemaal ouder geworden, maar nog o zo herkenbaar zichzelf.

~ Erik Mesie van Toontje Lager ~

Op rechts zag ik hem genieten. "Ik vind het ècht heel leuk", hoorde ik herhaaldelijk naast me.

~ Eerbetoon aan Hans Vermeulen ~

 En dat wàs het ook!

~ Nol Havens van VOF de Kunst ~

Om twee uur gingen we uit de lucht, maar in het theater gingen we nog een minuut of twintig door. Ome Joop kwam er bij, want de Dik Voor Mekaar Show was altijd al een vaste afsluiter van het programma. Samen met Ome Leen zongen we het legendarische Rotterdamse Volkslied You 'll never walk alone. Hij strompelde over het podium, maar ontroerde tot op het bot met zijn vuur en passie.

Net als dertig jaar geleden sloten we af met 'Hey Jude'.

Ongelofelijk dat ze dit voor het luttele bedrag van €12,50 per persoon voor elkaar hebben gekregen. 

Met een grote grijns stroomden we de zaal uit, terwijl we de vrolijke noten van onze Vlaardingse Vrolijke Vrinden hoorden. Dat klonk helemaal niet als de radio, maar levensecht. Bleken ze gewoon live in het theater café te staan. Wàt een cadeautje.

"En we gaan nog niet naar huis, nog lange niet, nog lange niet..."

De Wannebiezz. Het beste medicijn tegen chagrijnigheid. De eerste die hier niet vrolijk van wordt, moet ik nog ontmoeten. Het werd een heerlijke toegift.

Ik miste dan mijn wandeling, maar kreeg er een middagje nostalgie én een feestje voor terug.

Hoe bewaar ik mijn kruidenpotjes?

In mei *klik verhaalde ik hier over onze kruidenpotjes. Dat ik nog denkende was over een nieuw opruimsysteem. Goed nieuws: ik ben klaar met denken. En nog beter nieuws: 
de uitvoering is ook al afgerond.

Ik werd op een idee gebracht door de grote creatieve databank, Pinterest. Daar zag ik leuke magnetische potjes voorbij komen. Ik was er direct van gecharmeerd en bestelde een set van twaalf, op proef. Met na aankomst direct nog zo een set, want ze bevielen me wel.

Groot genoeg om een heel supermarkt-kruidenpotje in leeg te kiepen.

De bodem bijna helemaal afgedekt door een magneet.

Het dekseltje voorzien van een grote opening en strooi- gaatjes.

Het bakje heeft één grote opening, die zichtbaar wordt, of juist niet, door verdraaiing van het dekseltje.

Er werden stickervelletjes bij geleverd. Vier vol met Engelstalige kruidennamen en eentje met lege etiketjes.

Op die laatsten schreef ik de kruidennamen die in mijn kastje stonden.

De stickertjes plakte ik onder de potjes, óp de magneet. Nadat ik had uitgeprobeerd of de magneetkracht hierdoor afnam, uiteraard. Dat bleek niet het geval.

Nu nog een magneetbord. Nadat degene die ik op het oog had niet meer verkrijgbaar bleek bij I.KEA - heb ík weer - vond ik toch een hele goede én betaalbare variant.

Ik kocht er twee, elk voor twaalf potjes.

De man met de boor hing ze direct voor me op.

Ik vulde de potjes, et voilà! Super tevreden ben ik ermee. 

Het staat leuk, past er mooi bij, en ik heb weer ruimte in mijn kastje voor andere dingen.

Ik hield ook nog iets over bij dit project. Namelijk twee setjes Engelstalige kruidenetiketjes 

én acht platte donut-magneetjes.

Ben jij iemand die dit leuk vindt en gebruiken kunt, laat het me weten. Dan stuur ik het naar je, of jullie, op.

Hij ligt op schema

Afgelopen november schreef ik hier *klik een heel relaas over de toekomst ideeën van onze Jongste.

Kort samengevat: wat héérlijk dat hij weet wat hij wil + wat een lange weg vol hobbels en bobbels om daar te komen.

We kozen voor een stap-voor-stap-plan. Dan bleef het haalbaar en te overzien.

Punt 1 was slagen voor zijn HAVO examen. Dat lukte.

Punt 2 was slagen met een gemiddeld cijfer dat hoog genoeg was om toegelaten te worden tot 5 VWO. Wij dachten dat dat gelukt was. Op de avond van de examenuitslag klommen we al in het toetsenbord, om de mentor te mailen wat nu de vervolgstappen zouden zijn.

Dat bleek niet zo makkelijk te gaan als wij verwachtten. Er werd ons per omgaande gemeld dat we uitgenodigd zouden worden voor een intake gesprek met de VWO afdelingsleider. Wél zei deze mentor erbij, dat hij graag bij het gesprek aanwezig wilde zijn om een goed woordje voor Jongste te kunnen doen.

Dus zaten we een week later aan het bureau van deze afdelingsleider. Jongste in het midden en aan weerszijden wij, zijn ouders. Er bleek ons een verrassing te wachten.
Op basis van zijn cijfers werd hij met open armen ontvangen op het VWO. Maar. Er was een maar. Of eigenlijk waren er meerderen, maar de belangrijkste had met Natuurkunde te maken. In 4 VWO, het jaar dat hij gemist had, waren Natuurkunde onderwerpen besproken die niet meer terug zouden komen in 5 en 6 VWO, maar die wél examenstof bevatten.

Ze gingen hem een voorstel doen. Ze wilden dat hij in de zomervakantie via zelfstudie 4 VWO zou inhalen. In de eerste schoolweek ná de vakantie zouden ze hem dan een toelatingstoets laten maken om zijn niveau te checken. Bij onvoldoende resultaat zou hij wél 5 VWO mogen gaan doen, maar zónder Natuurkunde.

En juist dát vak heeft hij nodig voor zijn Diergeneeskunde-droom. "Dus", zeiden ze, "deze zomer gaat bepalen of jij je droom nog langer na kan jagen of dat hij voor eens en altijd in duigen valt. Zie je dat zitten?". 

Van beiden zijden hebben we trots naar hem gekeken én geluisterd. Terwijl hij duidelijk, weldoordacht en enorm volwassen een betoog hield. En de twee docenten tegenover hem ervan overtuigde dat hij dit echt graag wilde en dat hij de uitdaging aan zou gaan.

Wéér een week later zocht hij een vakdocent op, en kreeg hij van haar studiestof en leermiddelen. Met - wie anders?- opa nam hij de theorie van alle hoofdstukken door. 
Alles in zijn eigen tempo, dus zonder al zijn vrije tijd te verliezen. Gedoseerd, zo kun je het ook noemen. De laatste twee vakantieweken ging hij aan de slag met oefenopdrachten.

Afgelopen dinsdag, het eerste schoolcontactmoment om het nieuwe rooster op te halen, moest ook de toets gemaakt worden. Waar hij eerst nog best zelfverzekerd was, veranderde hij die ochtend tóch in een onzeker en nerveus kereltje. 

Om één uur kwam al het verlossende bericht. Hij had het geflikt.

Er kleven wel wat haken en ogen aan die overgang van HAVO naar VWO hoor. De docent wil de Natuurkunde hoofdstukken, tussen de nieuwe stof door, met hem gaan herhalen. Hij moet een jaar Duits inhalen én 9 gemiste Wiskunde hoofdstukken. Ook moet hij een extra vak gaan volgen - informatica in zijn geval - zodat hij daar op terug kan vallen mocht het toch niet goed gaan met Natuurkunde dit jaar.

Positief nieuws is er gelukkig ook. De gelezen Nederlandse literatuurboeken tellen mee, Maatschappijleer hoeft hij niet meer te volgen omdat zijn HAVO cijfer doorgeschoven kan worden én de basis van zijn profielwerkstuk mag blijven.

Al met al, missie voorlopig weer geslaagd en klaar voor de volgende, best hoge, hindernis.
Aan motivatie geen gebrek, dus vanaf de zijlijn gaan wij verder met onze aanmoedigingen.

Eerst maar eens boeken kaften dit weekend, want daar had meneer natuurlijk de hele zomervakantie geen tijd voor gehad. Aldus de student.

Het idee was leuk...

In de tijd dat onze jongens dezelfde basisschool bezochten, hadden we intensief contact.
Ik stelde mijn hart steeds verder open en er ontstond een diepe vriendschap.

Terugkerende gespreksonderwerpen waren vertrouwen, veilig voelen, gewenst zijn en gelijkwaardigheid. Zij wist hoe ik daarover dacht, wist waar mijn pijnpunten lagen.

Toch gebeurde waar ik 'bang' voor was.

Toen ik - letterlijk - afstand nam, scherpte zij dit aan, terwijl ze me ook dichterbij had kunnen trekken. Dit gaf mij de duidelijkheid die ik nodig had. Éénrichtingsverkeer is voor mij niet genoeg. Ik wil voelen en merken dat ík er óók toe doe.

Deze zomer gaven zij een gezinsfeest. Er was van alles te vieren. Oudste vond het leuk wanneer ik mee ging, dus bogen we ons samen over de kwestie: welk cadeau brengen we mee? 

Lastig vond ik. Juist omdat het feest voor alle gezinsleden was ter viering van een verjaardag, een examen, een overgang, een jubileum en een soort-van-trouwdag.

"Weet jij wat hun vakantieplannen zijn", vroeg ik Oudste.

Vroeguh had ik dit niet hoeven vragen, want toen wist ik dat zelf wel.

Hij had gehoord dat ze naar Indonesië gingen. Ik vroeg nog of hij dit zeker wist, want dit paste helemaal niet in de vakanties die ik van ze kende. Maar hij wist het zeker. Hij had het van zijn vriend gehoord.

Dus flansten we een Indonesië pakket in elkaar. Ik googelde naar speciale gerechten en wandelde met mijn briefje de supermarkt door. Rijst, cocosmelk, cassave krupuk, kruiden waarvan ik de namen nu al niet meer weet, atjar en nog meer van die dingen.

Ik tekende een thema-kaart en pakte het geheel vrolijk in, met een mini-vlaggenlijntje in de kleuren van de Indonesische vlag.

Ik stond nog geen tien minuten op het feestje en ik wist al dat we later een flater zouden slaan. Later, als in op het moment dat ze ná het feestje de cadeaus uit zouden pakken.
Want mijn gevoel had me niet in de steek gelaten. Natúúrlijk gingen ze niet als gezin naar Indonesië op vakantie.

Wat bleek...Oudste had best goed gehoord dat zijn vriend daar heen ging. Maar niet met het hele gezin, maar met zijn vriendin en haar ouders.

Tja. 

Het idee blijft leuk, toch? En is uit te voeren in allerlei varianten. Italiaans, Frans, Amerikaans, Hollands...doe er je voordeel mee.