Wie zaait, zal oogsten

Ik en mijn tuintje. Af en toe schreef ik er eens over *klik. Ik ben er graag en kijk met plezier naar alles wat er groeit en bloeit. Ik denk wel dat ik de enige ben in ons gezin. 
Dat betekent ook dat het meeste werk er door mij wordt verricht. In de lente en zomer besteed ik er meer tijd aan dan aan mijn huishouden binnenshuis. Prima smoes.

Om in mijn tuintje te zitten, mis ik de laatste tijd wat geduld. Ik ben te onrustig om op een stoel iets te lezen. Mijn gedachten dwalen na enkele zinnen steeds af. Het is nooit stil in mijn hoofd. In de zon vind ik het al heel gauw te warm en poppen de blaartjes op op mijn huid.

Dat vind ik oprecht jammer. Maar daarom scharrel ik lekker rond en heb ik alle tijd om dat eeuwige onkruid tussen de steentjes uit te sjorren.

Hij zit ook zelden in de tuin. Volgens hem komt dat omdat we daar alleen harde stoelen en geen loungeset hebben staan. Volgens mij omdat buiten een televisie ontbreekt. Maar hij heeft zijn zinnen gezet op zo'n set. Waar we nu geen plek voor hebben. En op de plek die er geschikt voor zou zijn, omdat daar in de zomer na het avondeten nog een lekker zonnetje staat, prijkt nu een schuurtje.

Ons tweede schuurtje, dat we qua bergruimte wel missen kunnen. Het staat er vanaf het jaar 2000. Net als de schuttingen. Of eigenlijk, net als alles, want in 2000 heeft hovenier Super Mario deze voor ons aangelegd. Hij kreeg deze bijnaam van ons omdat hij zichzelf zo goed en onovertroffen vond. Wij vonden vooral dat hij een enorm grote bek had. Maar eerlijk is eerlijk, zijn plan voor de indeling van onze tuin heeft me de afgelopen 19 jaar nooit verveeld. Dat had hij echt goed bedacht.

~ eind augustus ~

Maar de tand des tijds heeft wél voor verval gezorgd. Uit de kluiten gegroeide planten en coniferenhaag, verzakte bestrating en weggerotte schuttingpalen. Ik kon me er dus wel in vinden dat het tijd was om de tuin eens een update te geven. Maar in tegenstelling tot de meeste projecten bij ons thuis, benoemden we hèm tot projectleider. Omdat ik nog geen ruimte in mijn hoofd heb om er plannen voor te maken. En omdat ik weet dat als hij de aanjager is, het voorlopig nog tot weinig concreets gaan komen. 

Maar het liep anders. Hij wilde gefaseerd te werk gaan en beginnen met alvast het schuurtje leegruimen en afbreken. Goed plan, vond ik. Om te voorkomen dat daarna bij de eerste de beste herfststorm de achterschutting ineen zou storten, omdat het schuurtje normaliter veel wind opving, lieten we één schuttingpaal vervangen. En toen kwam ome Aad langs. Ome Aad die klusjes zocht en had gehoord van onze plannen. Hij wilde wel komen helpen om de schuur af te breken.

~ begin september ~

Zo geschiedde, en hij bleek niet te stoppen. 

Voor ik het wist waren planten overgezet naar de voortuin, de catalpa omgezaagd en waren alle grote planten tot GFT verknipt. Binnen twee weken was mijn groene volle tuintje een open, kale, overzichtelijke buitenplaats geworden.

Het plan is nu om komend najaar met een hovenier een nieuw plan te maken, wat hopelijk in het voorjaar uitgevoerd kan worden.

Voor de groene inrichting daarvan kreeg ik deze week een fantastisch cadeau. Een tijdje terug had zij *klik me gevraagd of ik misschien zaadjes wilde hebben van haar stokroos. Ja, dat wilde ik graag. Ik kreeg ze en veel meer dan dat. Verpakt in prachtige post. 

~ Ze maakte tea stained paper, erg leuk! ~

Het papier, de afwerking met de naaimachine, getypte tekst, de zaadzakjes...er was zoveel aandacht aan besteed. Met verbazing en glunderend heb ik het uitgepakt en van alle kanten bekeken. En weet je, we kènnen elkaar niet eens. 

Ik kreeg zaadjes van de stokroos in de kleuren zwart, zalm, donkerrood, dubbelroze, roze, en rood. Maar ook van het driekleurig viooltje, saffloer, judaspenning, zegekruid, juffertje in 't groen, kaasjeskruid. En van de springbalsemien in het lichtroze, donkerroze en wit. En óók nog van de akelie, kitaibelia vitifolia, papaver mix, korenbloem, ooievaarsbek, afrikaantjes, goudsbloem, kaardebol en bekermalva. Veel hè? Wat moet dat een enorm werk geweest zijn om te verzamelen en te drogen...Dikke dank je wel Nicole.

Voor ons nieuwe tuinplan ga ik voor al dit moois een plek inruimen en me via internet verdiepen in het hoe en wat. Op de korte termijn ga ik nadenken over passende bedank-post. Want #echtepostiszoveelleuker. Gewoon iemand verrassen, aardig doen, niet persé om iets terug te krijgen, maar gewoon omdat het zo leuk is om te maken en op te sturen.

En om mijn collega's aan het werk te houden. Dat natuurlijk ook.